Zielsgelukkig is overdreven, maar Weevers was wel zeer blij met zijn zege. De 37-jarige wielrenner uit het Gelderse Hengelo balde zijn vuisten en maakte grijnzend een ereronde. "Een ongelooflijke finale", zei hij. "Dat ik hier nog eens mag winnen, prachtig."
Weevers is een verdienstelijk mountainbiker, was al eens de beste van de Benelux. Maar op het asfalt zijn de koersen anders, is er geen modder om mee rond te spatten. Daarom kon Weevers er misschien tussenuit sluipen, de anderen beschouwden hem meer als een outsider. Maar opeens lag hij vijftig meter voor. En met de laatste ronde op de borden honderd. "Toen ging er veel door me heen, want ik wilde hier zo graag een keer winnen. Maar concentratie was nodig, want achter me reden ze keihard." Niet hard genoeg dus, want op de eindstreep had Weevers tijd genoeg om met de vuiten omhoog te feesten. "Deze staat mooi op m"n erelijst."
GEEN REKENING
Hij had er zelf niet echt rekening mee gehouden omdat er steeds een andere kopgroep zat en Weevers zat er lang niet altijd bij. In de finale, met een spervuur van ontsnappingen, was hij regelmatig aanvoerder van het achtervolgende peloton. Op jacht naar bijvoorbeeld Julian Smink, Joost Lechtenberg, Allard Engels, Roy Spijker of Giorgio Renleo. Steeds een andere man op kop, steeds een spannende koers. Die door valpartijen, verkeersdrempels en een ongelooflijk hoog tempo flink hard was. Maar daar kon Weevers niet echt mee zitten. "Ik houd er wel van en de klinkers waar we overheen moeten kan ik ook hebben."
Weevers stak dus prima in zijn vel en begon misschien te geloven in een zege, zeker toen de één na de andere renner uit koers werd gehaald na een overlapping. Het peloton dunde steeds verder uit en een paar ronden voor het einde rook de veteraan zijn kans. "Het was nu of nooit, ik knalde weg."
Allard Engels ging in de achtervolging, maar beet zich stuk. Roel de Vries moest ook vroegtijdig afhaken. Edward Foppe en Maarten Tjallingii konden het tempo niet aan. En daardoor wist Weevers bij de laatste bocht al dat het goed zat. "Dat was een lekker gevoel."
Achter hem werd spijkerhard gereden, al was de sprint winnen het enige dat nog restte. Smink dacht de rest in zijn zak te hebben, maar zag Renleo op de meet langskomen. "Flink balen. Ik keek links, maar hij zat rechts. Ik dacht echt dat ik tweede was."
DOORBREKEN
Maar het was sowieso niet waarop hij had gehoopt. De renner, die in januari nog werd geopereerd, hoopt dit seizoen door de te breken. Wil eindelijk wel eens koersen van naam rijden. Daarom fietst hij veel in het buitenland en werkt hij nog tien uur in de week. "Dit seizoen moet het gebeuren. Ik ben 25 jaar, zoveel tijd is er niet meer."
Smink zet alles op het wielrennen, wil graag de stap omhoog maken. En daarom wilde de oud-fietscrosser graag in Zutphen winnen. "Elke winst stelt, in welke koers dan ook, een zege valt op."
Dus wint hij graag zoveel mogelijk, hij wil ontdekt worden. "Ik weet zeker dat er meer in zit dan er nu uitkomt. Ik zit er dicht tegen aan, dus wordt het keihard werken om dat laatste beetje extra er uit te krijgen."
De Deventenaar die Smink op het laatst voorbijflitste was blij dat hij op het podium mocht klimmen. "Vorig jaar reed ik lek en toen mikte ik er al op. Gelukkig zat ik er deze keer tot op het einde bij."
De renner die vorig jaar nog bij WielerVereniging Stedendriehoek fietste en nu rijdt voor Emmen en Omstreken voelde zich sterk in de eindsprint. Ik kon zelfs met veel snelheid Godert de Leeuw nog verslaan, toch geen kleine jongen."
Van de wedstrijd zelf kreeg de Deventenaar weinig mee. De race was onoverzichtelijk, met al die vluchters en achterblijvers. Maar Renleo voelde zich gaandeweg groeien, zat ook vaak bij een kopgroep. Maar tegen Weevers bleek hij niet opgewassen. "Die jongen reed super, zeker in de slotfase. Daarom kan ik ook goed leven met de tweede plaats, zeker op zo"n slopend parcours."
Bron: Apeldoornse Courant
