Het is weer tijd voor ons jaarlijkse uitje naar de Roc d’Azur. Voor de 20e keer zakken we af naar het zuiden van Frankrijk voor een paar weken stenen, stenen en nog meer stenen. Rollend over de knikkerbanen in het achterland van Fréjus. Het terrein wat we bijna als ons tweede thuis beschouwen.
Terwijl ik dit aan het schrijven ben, krijg ik alweer heimwee naar de omgeving van Frejus, Roquebrune, Esterel en omstreken. Samen met de Canyon Neuron:ON hebben we een aantal weken de mooiste trails gereden in het gebied en zelfs na meer dan 20 jaar vinden we weer nieuwe paden, gebieden en doorkijkjes. Er is zoveel te vinden hier dat het bijna nooit saai lijkt te worden.
In de week voor het evenement rijden we dan lekker door het achterland over paden als Ceinturion, waar we Esterel, Cap Lourde en Mont Vinaigre in een lijn langs ons zien gaan. Schitterende uitzichten met de lage najaarszon. Over paden als Les Adrets de Esterel vliegen de stenen en drops je om je oren. Alles messcherp en je vraagt je af hoe je banden het uit zullen houden op de stenen. Gelukkig hebben we onze Neuron uitgerust met dikke Pirelli M banden welke wel meer dan een stootje kunnen hebben en scherpe stenen dan ook niet schuwen. 2 weken rammen en stuiteren zonder lek of snakebite wil hier ook wel wat zeggen.
Het achterland is droog dit jaar en de knikkerbanen die we al gewend zijn van voorgaande jaren lijken alleen maar gladder te zijn. Het vergt even wat gewenning maar na een paar dagen zijn we redelijk aan gewend en krijgen we het stuiter en glijwerk alweer snel onder de knie.
Roc d’Azur:
Het is woensdag. San. en ik rollen lekker naar het festivalterrein om onze startnummers af te halen. Voor mij dit jaar de Roc Altitude en voor San. de Roc Pédestre. Eenmaal fiets en eenmaal wandelschoenen. Hoewel je ook voor de wandeling stevige schoenen nodig hebt. Die Fransen sturen je ook letterlijk echt overal door- en overheen. Na een kort gesprekje met de organisatie en kleine wandeling over de beursopbouw rollen we terug langs de boulevard van Frejus. In de haven maken we even tijd voor een kopje koffie en genieten van de strakblauwe zon. Een schitterend jaar met bijna elke dag een straalblauwe lucht. Nee, er wordt zeker niet geklaagd over het weer.
De dag verstrijkt en de zon maakt plaats voor een opkomende volle maan. Tijd om na een laatste drankje naar bed te gaan.
Roc Altitude:
In de frisse ochtend fietsen we naar het terrein om ons klaar te maken voor de Roc Altitude. Een leuke tocht met een paar super mooie afdalingen. Met 40 km. een beetje te vriendelijk voor een Ebike en met slechts 950 hoogtemeters besluiten we om deze tocht dan ook flink aan de bak te gaan.
Het is 10:00 wanneer het startschot klinkt en we zijn van start. Vanwege het gortdroge parcours besluiten we om flink boven de begrenzing van de bike te rijden en bijna vooraan te rijden. Dit scheelt een hoop stof en verderop in het parcours ook een hoop opstoffingen. De eerste klim via Castelet toont zich en we halen ook hier weer enkele deelnemers in. So far so good. Op de brede paden van de klim werpen we een blik achter ons en verdulleme, het is ineens heel rustig geworden. Dit komt mooi uit want de afdaling van Le Fournel staat voor ons klaar.
Met een vrije baan knallen we de afdaling in. Enkele sprongen in het snelle gedeelte en zo nu dan even vol in de rem voor een haarspeldbocht en we zijn halverwege. Een stukje omhoog en dan volgen de rode stenen met drops en messcherpe rotsen. in het onderste stuk is er keuze tussen de gladde lijn rechts zonder drops maar spiegelglad en de hardline links. Over drops en scherpe stenen. Op een of andere manier loopt de hardline beter dan de smoothline en onze bike laat zich van zijn beste kant zien. Nog even een “attention” naar een andere rijder en we zijn beneden. Zo, dit ging goed en mijn snelste tijd is nu met 7 seconden verbroken. Niet slecht voor een jaarlijkse Roc’er.
De Fournel en bevoorrading achter de kiezen en het is klimmen naar de Car Brulee. Steensecties en singletracks. Geweldig om over omhoog te rijden en dankzij het lichte stijgingspercentage een leuk parcours. Bovenaan de Car Brulee is de tweede bevoorrading. Deze slaan we over, de afstand is te kort om lang stil te blijven staan en we zijn benieuwd tot hoe ver we de elektronica kunnen pushen. In de afdaling van de Car Brulee worden we tot halt gebracht door een EHBO’er. Iemand is flink gevallen en wordt met kruiwagenbrancard naar boven gebracht. Het ziet er niet goed uit en maakt direct duidelijk dat de Roc en de gladde ondergrond altijd lastig kunnen zijn.
De EHBO’ers zijn voorbij en we zetten onze tocht voort. Op naar de Col du Bougnon, steil maar kort en breed. Leuk voor de toeschouwers en samen met de Fournel op slechts een paar km afstand van elkaar. Althans via het asfalt. Wij moeten hiervoor een stukje verder rijden. De klim gaat over in een breed pad welke zich ontpopt tot een schitterende singletrack. Nog wat kort klimwerk en we gaan afdalen over La Gaillarde. Een schitterende singletrack welke kilometers lang door blijft gaan. Een paar stukken klimmen via de oude bekende betonplatenklim en hierna weer genieten.
De laatste afdaling over stenen en wortels en we staan alweer aan het strand. De smokkelaarsroute is dit jaar eruit gehaald en via de pontons steken we het water over. De laatste oversteek over de Argens en we zijn alweer bijna bij de finish.
De Roc Altitude zit erop en heeft ons, ondanks het korte karakter, zeer positief verrast. De Canyon Neuron:ON heeft zich in deze korte twee uur van zijn beste kant laten zien, maar wees niet bang. De overige 650 km en 12.000 hoogtemeters die we deze vakantie met de Neuron hebben afgelegd waren zeker niet voor de poes.
Achterland van Frejus, Roquebrune en Esterel. We zien elkaar volgend jaar weer terug. Er zijn nog genoeg paden en doorkijkjes die we nog niet ontdekt hebben. Tijd om af te sluiten, ik begin er bijna nostalgisch van te worden.
