Voor ons recente enduro uitstapje naar Oostenrijk was Cube zo vriendelijk ons een Stereo ter beschikking te stellen. Een 2014 model was helaas niet voorhanden, maar niet getreurd; het race-ready 2013 exemplaar dat ik meekreeg was ook niet te versmaden en op de belangrijkste punten vergelijkbaar met de nieuwe modellen. Daarnaast is een ingereden fiets wel zo prettig als je het ene moment nog op je eigen stoep staat en het volgende moment in de bergen van start moet!
De Stereo is een knap stukje werk, 160mm veerweg, carbon frame, swinglink en achtervork, Reverb verstelbare zadelpen en alle andere benodigde toeters en bellen. Het eerste dat me opviel was het riant brede stuur, ik dacht dat ik zelf al met brede sturen reed maar dit was nog wel even wat meer. Even had ik de neiging snel het een en ander om te gaan wisselen voor meer vertrouwde onderdelen maar ik wist me te beheersen. Dit kon nog wel eens van pas komen...
De steile, met stenen bezaaide trails van Ischgl waren een mooi testterrein voor deze fiets en het was nog nat en glad ook. Hier kon ik dus goed profiteren van de Schwalbe Hans Dampf achter en de Magic Mary als voorband. Grip, grip en nog eens grip, gewoon perfect dus. In de praktijk had ik weinig moeite met het brede stuur of het (voor mijn doen) grote frame. Ik was namelijk met een 20” op stap en meestal kies ik een maatje kleiner. Qua lengte was de fiets prima voor me en ik had weinig moeite om hem door krappe bochtjes te sturen. Ook de stabiliteit op snelheid was prima. Daar waar ik de remmen los durfde te gooien was het niet de fiets die beperkingen oplegde. Wat verder opviel was dat de fiets erg stil was, geen kraakjes, geen rammeltjes.
Tijdens een ‘portage’ oftwel een stuk trail dat te steil was om te fietsen en waar dus gelopen moest worden viel ook het gewicht van de fiets op of beter gezegd het gebrek daaraan. In deze uitvoering weegt de fiets tussen de 12 en de 13 kg en dat is zomaar een kilo of twee lichter dan mijn eigen fiets en dat is een merkbaar verschil als je de fiets op rug moet nemen om boven te komen. Ook in het terrein voegde dit toe aan de bestuurbaarheid, ik kon de fiets makkelijk plaatsen. Klimmen ging vrij beroerd maar dat lag niet zozeer aan de fiets maar meer aan gebrek aan conditie bij de berijder en de schok van opeens 2500m boven NAP vertoeven. Wat wel hielp tijdens lange(re) klimmen op schotterpaden waren de CTD instellingen van vork en shock en de verstelbaarheid van de vork. De TALAS vork heeft tegenwoordig twee stappen en dat was in dit geval 160 of 110mm veerweg. Dit leverde bergopwaarts een vriendelijker geometrie op.
Tja, CTD (climb/trail/descend) en TALAS, ik ben er persoonlijk nooit een echte fan van geweest. Naar mij mening functioneert een ‘kale’ Float beter en qua demper instellingen heb ik liever een compressie verstelling die ik zelf in kan stellen in plaats van drie voorgekookte settings. Nou moet ik het natuurlijk niet gaan overdrijven want heel veel tijd had ik niet om met de vering te experimenteren en na een korte sessie van af- en bijstellen functioneerde het prima. Met wat meer tijd en aandacht hiervoor is er ongetwijfeld nog wat meer uit te halen.
Als ik nu schrijf ‘size matters’ wek ik waarschijnlijk de verwachting dat ik het over de wielmaat ga hebben. Deze Stereo rolde namelijk op 27.5 inch wielen en dat rolde goed. Gek genoeg vind ik het erg lastig om hier de vinger op te leggen. Ja, de fiets ging makkelijk over flinke obstakels heen maar of dit nou merkbaar beter ging dan met 26 inch wielen? Moeilijk te zeggen, het viel me wel op dat ik in het deelnemers veld van de Overmountain Challenge minder 27,5-ers zag dan ik verwacht had. Hoe dan ook, last van de wielmaat had ik in ieder geval niet en ik heb wel degelijk het idee dat de voordelen van de grotere wielen duidelijker waren geweest als ik ‘back to back’ vergelijkingsmateriaal bij de hand had gehad.
De maat waar ik wel een beetje last van had was de hoogte van het frame. Deze fiets is beschikbaar in een beperkt aantal maten en dat betekend in mijn geval de keuze tussen 18 en 20 inch. De fiets is zelf iets meer dan 20 inch (508mm), volgende de opgave van Cube 515mm en in de praktijk nog iets meer omdat de zadelpenklem van Syntace ook nog wat hoogte toevoegt. Dit betekende dat waar ik verwacht had dat de fiets net zou passen hij eigenlijk iets te hoog was. Met de verstelbare zadelpen op maximale hoogte zat ik eigenlijk net niet goed om lekker rond te kunnen trappen en met de pen maximaal laag vond ik de fiets op extreem steile stukken ook te hoog. Op zich geen probleem want waarschijnlijk kan ik op een maat kleiner ook wel uit de voeten maar toch vraag ik me af waarom het frame überhaupt zo hoog moet zijn, een lang(er) en laag lijkt mij voor deze tak van sport eigenlijk altijd beter.
Natuurlijk kun je met minder veerweg lekker fietsen en een hoop lol hebben, ook in de bergen dus wat doet zo’n fiets nou eigenlijk voor je? Nou, hij maakt het allemaal een stuk makkelijker en dat geeft je de mogelijkheid om het juist weer wat moeilijker te maken. Je hebt meer reserve in alle opzichten, je hebt het vertrouwen om obstakels van een maatje meer aan te pakken, meer gas te geven en nog meer lol te hebben zonder dat je keihard afgestraft wordt als je een keer een foutje maakt. Een topfiets om de bergen mee te verkennen dus en als je de skills hebt om hard te gaan een uitstekende partner voor een enduro race.
Foto's: Allard Tollenaar en Sjors Henselmans.
