Megavalanche story part II

Copyright© 2004 Kriss studio phototheque - And we're OFF... Gelukkig hoefde ik dus niet zelf te rijden naar Alpe en was maandagochtend zo goed als fit. Ollie en ik hadden besloten het qualificatie parkoers te verkennen, vooral omdat we ‘t het leukste parkoers vonden, maar ook omdat Arthur, pas die avond zou aankomen van zijn NK. We besloten de gletsjer voor dinsdag te bewaren. Het ging echt fabelachtig lekker op de qually, ik voelde me heerlijk thuis op de technische afdaling en voelde me erg sterk. Helaas hadden we een inschattingsfout gemaakt tegen het einde van de middag. De planning was nog één maal helemaal naar de top van de qually te gaan (2700 meter) en dan helemaal naar Oz te rijden, de volle qually dus. We namen een shortcut naar beneden om de lift naar het hoogste punt te pakken, maar deze shortcut was een drama. Vorig jaar hadden we 'm al een keer gereden, maar inmiddels was het een loodzwaar parkoers en één keer viel ik en kwam een paar meter lager terecht... in de sloot. En het ergste was dat het me heel veel moeite kostte om weer omhoog te klimmen. We hebben onze plannen gekort, en hebben enkel het bovenste stuk gereden, wat ongeveer 15 minuten van de qualificatie-race inhield. Gimme gimme gimme... a glacier on any morning... Dinsdagochtend stonden we op 3330 meter op de gletsjer bij Alpe d’Huez. De sneeuw was op dit vroege tijdstip keihard en het was goed mogelijk om met grote snelheden naar beneden te fietsen! Arthur kent geen vrees en sjeesde mij keihard voorbij, Ollie had er iets meer moeite mee, ik ging lekker en trailde met afstand achter Arthur aan en ik was met 14 minuten uit de sneeuw, een vreselijk snelle tijd als je ‘t mij vraagt. Copyright© 2004 Kriss studio phototheque - Gletsjerfun Daarna volgt een flink aantal kilometers rotsformatie met een paar passages door los gesteenten. Op die passages trilt je bike zo ontzettend dat het moeilijk is controle te bewaren. De rebound van mijn voorvork stond nog erg langzaam en daaraan waren de blaren op mijn handen dus te wijden. Waar ik eerder op de gletsjer vol zelfvertrouwen was, was ik nu een beeeeeetje teleurgesteld, moe én met pijnlijke handen. Copyright© 2004 Kriss studio phototheque - Dé beruchte muur die ik vorig jaar niet durfde en nu met flair vanaf dook, (ahum) natuurlijk het nodige volk inhalende... Ipv de route naar Allemont naar beneden te rijden, stapte ik halverwege in Alpe d’Huez af om te rusten. Ik had me voorgenomen in de middag nog een klein stukje van de qually te rijden, dat makkelijk te benaderen is vanaf ons verblijf, maar helaas door een crash van Arthur werd het nodige roet in het eten gegooid. Arthur en Ollie zouden namelijk deelnemen aan een downhillwedstrijd op woensdag, de avalanche cup. Ik had vooraf al gezegd dat ik dat beslist niet zou doen, omdat ik niet last-minute nog een keer risico wilde lopen voor zo’n ‘onbetekenend’ wedstrijdje. NOT AGAIN! Arthur was gecrashed en Ollie was geschrokken (Jass herkenningsmoment!!) en liet er hulp bijkomen, die op hen beurt de heli lieten komen. Arthur werd naderhand met ambulance naar Grenoble gereden en tot laat die avond zijn we daarmee in de weer geweest, woensdag ook nog, uiteindelijk bleek Arthur ‘slechts’ een paar flinke kneusingen te hebben, maar zijn Mega-avontuur was voorbij. Arthur kwam woensdagavond thuis en de boys waren zo opgetogen dat ze tot laat waren gaan feesten. Ik was de enige die vroeg op was en Ollie had zich met kater en al flink verslapen. Hij had afgesproken met mij de onderkant van de mega te rijden en ik was al een uur onderweg voor ik hij mij inhaalde (hij voelde zich erg l*llig, hij zou gaan biken met mij, maar versliep en voelde zich best brak... hahaha... maar chappau! toch biken). Het ging lekker, het stuk viel me flink mee, alleen ik zat nog altijd met mijn vork in de maag waar ik niet tevreden mee was. Na wat geSMS met mijn ‘orakel’ Reinier ben ik in de middaguren alleen de qually gaan rijden, gewapend met steeksleutel en pompje ben ik gaan experimenteren tot ik het licht zag (snellere rebound, iets minder spv). Inmiddels had ik wel een paar vervelende blaren op mijn handen maar mijn stuur trilde niet meer zo zeer uit mijn handen, dat was een opluchting. Enige bijkomstigheid was, dat in losgesteente, de fiets erg nerveus stuurde, anders dan ik gewend was, dus daar moest ik maar rekening mee houden. Snotverd** Donderdagavond gingen we uiteten en ik begon te gloeien en ik kreeg hoofdpijn en verstopte neus, dus het werd me wel een stuk duidelijker waarom ik me niet fit voelde. Monique was mee en die was sinds maandag verkouden geweest en ik had er niet bij stil gestaan dat ik het van haar over ging nemen. Slim!! Vrijdagochtend was ik niet bepaald de gezeligheid zelfve, we hebben nog wat lijnen besproken voor de qualificatie en de rest van de middag heb ik slapend doorgebracht, me afvragend of ik wel zou kunnen rijden dit weekeinde. Qualificeren; detail... detail.. Zaterdagochtend had ik Monique zo gek gekregen om met me mee te gaan naar de race, mn voor het moreel vond ik dat erg belangrijk. Ik was strontmisselijk en mijn oren zaten constant verstopt, terwijl we van 1800 naar 800 naar 2700 meter verplaatsten per lift. Op 2700 meter moesten we bijna een uur wachten, omdat het uitgelopen was en dat gaf me de tijd om aan de lucht te wennen, heel rustig een ontbijtkoek op te peuzelen, wat te drinken en m’n gedachten van mijn verkoudheid te verzetten. Toen het tijd was om in mijn vak te gaan staan, kwam ik een bekende schotse dame tegen, we hebben staan kletsen tot een minuut voor de start. Het startsignaal van de megavalanche wedstrijden is geen schot, maar een house-tune. Als de muziek een bepaalde versnelling krijgt, moeten we rijden... Sja je moet het maar weten hoor. Maar goed, ik stond in het midden, tweede vak en ik stond mezelf toe te spreken; "laat je niet kennen, fietsen en meegaan met die massa!" Dat heb ik ook gedaan! Ik zat heel goed in de start en reed vrij vooraan. Start van de Qually Alleen op een gegeven moment stak de massa een stuk verticaal af, dat ik niet had verkend en ik durfde het niet aan om dat ook te doen, dus ik verloor wat daar maar de passage erna met reusachtige rotsen met gleuven en sneeuw etc daar liet ik me niet kennen. Duwen en trekken omdat sommige lui perse af wilden steken en het eerste de sneeuw wilden oversteken.. als diezelfde oet*** dan 't lukt om af te snijden OOK vóór je op z'n bakkes gaat... Ik heb mezelf daarna gewoon associaal gedragen, door langzame en lopende deelnemers te commanderen dat ze aan de kant moesten!!! Dit zijn namelijk levensgevaarlijke passages en fietsend is veiliger dan lopen, en gelukkig luisterden ze naar mij, dus ik kwam weer redelijk snel daaruit. Het stuk dat erna volgt had ik deze week al een flink aantal keren gereden, met testen of als ik zin had om een ontspannen stukje te biken. Helaas begon toen mijn verkoudheid echt parten te spelen, ik moest een paar keer op adem komen en ik werd door een dame of 2 ingehaald. Copyright© 2004 Kriss studio phototheque - Me from the heli! I'm somebody!!! Het leuke is dat er heel veel mensen aan de kant van de weg staan te kijken en aanmoedigen, ik heb een fel roze FOX shirt aan en ze pikken mij er steeds uit om aan te moedigen, dus steeds was het ‘rose rose...courage!!!’ en soms hadden ze door dat ik een dame was, en dan sloegen ze helemaal op tilt. Ik kreeg hele leuke complimenten, die mensen vonden het geweldig dat er meiden meededen, dus die mensen hebben me letterlijk omhoog gesleurd tijdens een van de heetste en zwaarste klimmetjes. Daarna moest ik een paar kilometer zigzaggend door het stof naar beneden, met verstopte oren ging het niet zo heel lekker en opnieuw passeerden twee dames mij, waaronder mijn schotse kennis, die verbaast was mij te zien. Maar ook hier stonden heel veel mensen aan te moedigen, vol medelijden bij het zien van mijn vermoeide kop, weten ze elke keer weer het juiste te roepen en ik hervind mezelf min of meer, de een na laatste klim weet ik op de pedalen naar boven te stampen en haal nog een wandelende heer in. De laatste klim is een ander kaliber; traag maar vastbesloten blijf ik trappen en haal nog een wandelende dame en heer in en wordt 13e na de schotse op 58 minuten. Niet slecht aangezien ik 57 had gewenst eerder dit jaar. Natuurlijk ga je je dan afvragen...wat nou als ik fit was... NB. de qualificatie is mn van belang voor de starttijd van zondag, de snelste 48 uit elke wave, zouden zondag in een aparte klasse als eerste starten. De tweede wave zou de rest van het volk bevatten, met vrouwen vooraan (!) gevolgd door cadetten, veteranen en 'overig'. Sommige dames vonden het daarom ook niet noemenswaardig om hun best te doen. Estelle Vuillemin (winnaar Megavalanche '04) daar in tegen, vond het grote BS. Die reed de vonken er vanaf in 40 minuten en desgevraagd antwoorde ze in niet erg 'meisjes-achtige taal' dat ze het niet eens was met het beleid en dat vrouwen OOK een positie in de hoofdklasse konden verdienen... KNAK Afin, ik kwam thuis, knak-moment, zonder te poetsen of te douchen naar bed gegaan, mezelf ozo zielig vindend en had al besloten niet te gaan starten zondag, ik ging ten eerste niet zo ziek zo lang op die gletsjer staan wachten voor de start, dan zó onfit zo’n gevaarlijke wedstrijdrijden...? NEE. Maar ik werd wakker met honger en ik propte mezelf vol met frietjes en een verse wafel en ik voelde me 100% beter!! M’n fiets in het donker gepoest, nieuwe remblokken achteraan gemonteerd (detail: deze dingen moet je officieel een paar kilometer inrijden voor ze ‘t doen: het blijft lollig op die gletsjer!!) 5.45 opgestaan, brinta naar binnengemikt, camelbak gevuld, spullen gepakt en 6.40 met honderden anderen (oa. Tim Flooks) met de lift naar de pic blanc. Ik denk dat we rond 8u boven waren en samen met mijn schotse vriendin hebben we tot 10u moeten wachten voor me mochten rijden. Ze hadden namelijk een nieuwe formule, de 300 snelsten van zaterdag mochten eerst en daarna de rest zo’n 800. Met vooraan in het startvak....de dames. -slik- Oja, en laten ze die tijd dat we moesten wachten een PIEPklein cdtje mee hebben genomen en wij dus keer op keer van dezelfde cheesy "all the leaves are brown"-tunes mochten genieten... inmiddels ben ik dol op het nummer... Copyright© 2004 Kriss studio phototheque - Startveld 2e wave, dames vooraan!! 800 idoten daarna... Ipv verstandig na te denken heb ik -naief- een plekje in het midden opgezocht en bij het startsignaal ben ik gaan fietsen -duh- naar beneden. Ahum, tot er iemand voor me ging liggen, die niet meer op kon staan, en die ik niet wilde overrijden, maar de overige 800 deelnemers achter mij hadden daar niet zo’n boodschap aan. Ik ging over de kop, een paar meter lager en mijn fiets lag nog een stuk boven mij... Copyright© 2004 Kriss studio phototheque - Hell froze over... Leuk uitzicht: honderden van die mafketels die op je afkomen denderen!! inmiddels was de sneeuw practisch tot slush gesmolten, dus van fietsen was weinig sprake (en als je ‘t toch probeerde, dan werd je wel weer aangereden door een andere mafkees) dus met vallen en opstaan, natte -maar dankzij thermosokjes niet koude- voeten die hele *****gletsjer kunnen wandelen. Duurde ruim een half uur voor ik er vanaf kwam (remi-wandelaars op het einde), snel mijn warme jasjes uitgedaan en door gefietst. Nadeel van als (bijna) laatste van die gletsjer komen is, meeste achterblijvers zijn niet de technisch sterkste rijders (én bijna geen van allen hebben verkend). Dus zo kan het dat ik nu heel veel heren ga inhalen, op de stukken waar het enigszinds veilig is om te doen, soms moet ik wat langer achter ze rijden of lopen. Die schotse (en een normaal heel sterk rijdende franse) was minder geduldig en crashte zodat ook zij een heli-rit meemaakte, gelukkig ook hier zonder ernstig letsel. Copyright© 2004 Kriss studio phototheque - Creepy switchback, vele scary off chambers op deze sectie Het duurde helaas PVD anderhalf uur voor ik in Alpe was waar ik wat dingen uit mijn camelbak dumpte, mijn themohemd uitdoe, nog was sportdrank leegslurp en verder fiets. Een beetje met lood in de schoenen, want het vooruitzicht niet of nauwlijks beter te rijden dan vorig jaar.... Sja. Copyright© 2004 Kriss studio phototheque - Single track achter Alpe d' Huez Maar het laatste stuk gaat lekker, ik naai mezelf niet op, voer het tempo langzaam op en finish in 2.24 als 14 van de 15 gefinishte dames uit 22 gestarte dames. Ik was blij het gehaald te hebben, teleurgesteld om er een jaar op verheugd te hebben, een half jaar voor te hebben getraind en dan niet naar je beste kunnen te kunnen rijden. Daarom DENK ik dat ik volgend jaar een keer oversla. Ik kan nu namelijk ook met zekerheid zeggen dat het megavalanche parkoers leuk, maar niet spectaculair is. Het is meer het spectakel van de massastart op de gletsjer en de sfeer en de afslachting. En ik wil kijken of er geen ander circus is om aan mee te doen volgend jaar, en die zijn er zat!! Copyright© 2004 Photo Breton Alpe d'Huez - Nog een klein stukje...