Door Daan van den Broek - De rug is zijn achilleshiel. Veldrijder Gerben de Knegt heeft een broos fysiek. „Maar ik wil nog één keer alles geven.“ Hij kan zijn tegenstanders nog altijd pijn doen. Ook al verschiet hij soms zelf van de pijn. Gerben de Knegt knokt deze weken tijdens mountainbikewedstrijden voor zijn vorm. Zonder sponsor, de Rabobank verlengde aan het eind van de winter zijn contract niet, wil hij in oktober nog één keer laten zien wat hij als veldrijder waard is. Dat hij, met of zonder pijn, nog altijd tot de top behoort. Er zijn ochtenden dat hij zich nauwelijks kan bewegen. Schoenen aantrekken is dan zelfs te veel gevraagd voor de gekwetste rug. Veelbesproken is de kwaal van De Knegt, veel bekeken door artsen, maar een échte remedie werd nooit gevonden. Opereren kan, maar ook dat geeft geen garantie voor het verdwijnen van de pijn.
En dus koerst De Knegt door. Moet hij leren leven met de pijn. „Zelfs nu ik hier sta te praten voel ik de pijnscheuten in mijn rug.“
Eigenlijk is hij het zat om over zijn fysiek te praten. Iedere keer weer dezelfde vraag, gevolgd door hetzelfde antwoord. Of hij nog pijn heeft? Ja, dat heeft-ie. Maar De Knegt is een doorzetter. Vindt het fietsen nog veel te mooi. En 28 jaar is volgens hem geen leeftijd om te stoppen.
Hij wil er in oktober, bij het begin van het crossseizoen, weer staan. Zonder sponsor, het moet maar. „Ik wil nog één keer alles geven. Als ik een paar goede uitslagen neerzet, ben ik weer terug. Dan hoop ik dat een sponsor vertrouwen in me heeft.“
Het vertrouwen in De Knegt is voor de buitenwacht inmiddels net zo broos als zijn rug. Ooit reed hij in Zeddam weg bij een lekgereden Richard Groenendaal. Om er vervolgens met de nationale titel één van zijn mooiste triomfen te vieren. Dat was 2002. Nog vóór het fysieke ongemak hem ver terugsloeg.
Anno 2004 gelden andere wetten. Desondanks weet De Knegt nog steeds wat winnen is. Vorige week was hij de sterkste bij een mountainbikewedstrijd in Oss. En gisteren, in Haghorst, was hij opnieuw dichtbij de zege. Zelf heeft de renner wel een verklaring voor zijn opleving. „Een mountainbikewedstrijd duurt bijna twee uur dus rijd je net onder je maximum. Bij het crossen is dat anders. Daar moet je in één uur alles geven, continu aanzetten. En dan voel ik mijn rug het meest.“
Niet zijn lichaam maar materiaalpech was voor De Knegt gisteren de grootste tegenstander. In de eerste ronde liep bij een botsing de tube van zijn wiel. De Knegt wist het rubber nog wel terug te leggen maar moest vervolgens op reserve rijden. In de zevende ronde begaf de band het alsnog. De Knegt haakte af, ploeggenoot - en uiteindelijke winnaar - Jan Weevers moest alleen verder. Wevers: „Ik was net met Gerben weggesprongen toen ik die knal hoorde. Ik keek om en zag dat het over was voor hem. Heel jammer voor Gerben. Hij was sterk vandaag.“
Na de wedstrijd zet De Knegt een reservewiel in zijn fiets. Naar huis gaan, doet hij op de fiets. Mooie training. De komende zomer zal hij nog vaak op de mountainbike kruipen. Om zich klaar te stomen voor het crossseizoen. Tegelijkertijd gaat de zoektocht naar een sponsor door. „Er is interesse. Ik heb met diverse partijen gesproken. De mensen kennen me, dat is een voordeel. Maar ze kennen ook mijn probleem. Ik moet me eerst bewijzen.“
Copyright © 2004 Brabants Dagblad - alle rechten voorbehouden
