Een ronde voor het eind stapt Reza Hormes-Ravenstijn van de fiets. Ze geeft op. Ze durft de laatste lus niet meer aan. "Het heeft geen zin meer, ik zie geen hand voor ogen."
Haar linkerbeen ligt open. Vroeg in de wedstrijd schoof de Wijchense onderuit op het grind. De huid van een oude wond, die net een beetje aan het genezen was, schoof er weer af, als was het crêpepapier.
Het is stofhappen tijdens de vierde ronde van de Europacup. De meeste renners staan gewapend met een sportbrilletje op de neus aan de start. Zij die hun bril thuis hebben laten liggen, zullen het zichzelf niet snel vergeven. Vorig jaar regende het pijpenstelen bij het Nederlands kampioenschap mountainbike in Groesbeek. Toen was het parcours een zware en logge modderpoel.
Ook tijdens dat NK verliet Ravenstijn voortijdig de wedstrijd, toen wegens een blessure. Vandaag wilde ze het goedmaken. Ze zou in ieder geval de wedstrijd uitrijden.
Maar zij is niet de enige die er de brui aan moet geven. Heel wat renners druipen teleurgesteld af. Bart Peters van het Nijmeegse Binnenvaartteam rijdt in de eerste ronde op een boomwortel en blesseert zich aan de knie. Ook de talentvolle Thijs Al uit Wormer valt uit.
Aan de start van de internationale wedstrijd staan ruim honderd renners. Enkele honderden bezoekers zijn uitgewaaierd over het uitgestrekte terrein. Ze zwerven langs het afgezette parcours, klauteren door het rulle zand tegen de heuvels op, zich optrekkend aan boomstammen, steun zoekend bij jonge planten. Het parcours in Groesbeek wordt het mooiste in Nederland genoemd. De meeste wedstrijden in eigen land gaan dan inmiddels ook over vuilnisbelten. Nog maar weinig gemeentebestuurders keuren het geweld van honderd mountainbikers door de bossen goed.
Het levert in Groesbeek wel mooie plaatjes op. Het gehups over de boomwortels op het Wortelenpad, de duikvlucht over de trappen naar het open veld, de beteugeling van de Koekeleklef.
Een wedstrijd over twee uur, voor zowel de mannen als de vrouwen. Bij nationale wedstrijden wordt meestal maximaal 1 uur en drie kwartier gereden. De laatste ronde is daarom extra afzien.
De bidon met sportdrank helpt Laura Turpijn er in die laatste lus bovenop. De in Nijmegen geboren mountainbikester rijdt op de zesde positie. Geheel boven verwachting. Eigenlijk schreef de sportarts haar rust voor. Een test wees onlangs namelijk uit dat ze overtraind is.
Maar haar benen willen wel vandaag. Ze merkt het aan de start. "Als je voluit weg kunt fietsen zonder pijn, dan zit het meestal wel goed. Ik dacht zelfs, ligt het aan mij of fietst iedereen zo langzaam vandaag."
De suikers en de cafeïne houden haar geest ook in de laatste ronde scherp. De kans is groot dat een stuurfout wegens vermoeidheid haar anders had genekt. Want het tempo bij de vrouwen is allesbehalve laag. De kleine Francaise Laurance Leboucher jakkert met moordende snelheid over het terrein. Saskia Elemans passeert als tweede de finish met beide handen in de lucht. Zo opgetogen is de Wageningse. Leboucher is voor niemand te pakken. Zij is van wereldformaat.
Turpijn nestelt zich met de zesde plek aardig dicht tegen de top van Europa aan. Ze rijdt niet voor het klassement, omdat de wedstrijd in Zwitserland voor haar al verloren is gegaan. Een extra zakcentje loopt ze net mis. Voor de nummer vijf ligt nog wél een enveloppe klaar met honderdvijftig euro.
Copyright © 2003 De Gelderlander - alle rechten voorbehouden
GROESBEEK - Opgedroogd stof heeft zich opgehoopt in de mondhoeken. De ogen zijn gezwollen vanwege de hooikoorts. Het fijne zand heeft zich door het tricot gewerkt. Het schuurt op het lichaam, het irriteert de schaafwonden.
