Door Ard Krikke - Havelte - 28 april: De klok wijst 8.30 aan, buiten zeikt het keihard van de regen. De Beachboys op de radio hebben er zin in: "I get around, get around round round, I get around". Als deze Amerikaanse strandjongens dit weer zouden zien, dan hadden ze waarschijnlijk een toontje lager gezongen.Plichtsgetrouw probeer ik mijn bruine boterhammen met jam weg te werken. Drie stuks om precies te zijn. Na een paar jaar van gekloot met bananen, maaltijddrankjes, bananen, yoghurt, bananen, mueslirepen etc. ben ik erachter gekomen dat een paar van die ouderwetse boterhammen voor mij de ideale bodem zijn voor een mountainbike wedstrijd.
Eigenlijk kan ik net zo goed niks eten want het meeste belandt toch vlak voor de start in de WC. Ik ben nu al benieuwd wat voor plees ze op de Havelterberg hebben. Anderhalf uur later ben ik erachter. Zoals voor iedere wedstrijd moet ik hoognodig schijten. Waarom? Ik weet het niet, teveel gegeten, zenuwen, gezonde stoelgang ? Wat ik wel weet is dat er een haast onmenselijke stank uit de plee van de Havelter voetbalclub komt. 2 minuten later en 2 kilo lichter, kom ik half verdoofd uit de WC strompelen. Eén minuut langer en ik was er volgens mij nooit meer uit gekomen, levensgevaarlijk.
Het blijft intussen vrolijk doorregenen. Toch maar even checken wat voor banden iedereen met dit weer monteert. Na onzinnig bandenadvies van een paar mountainbikers uit Zwolle in de wind te hebben geslagen, besluit ik om alleen voor een noppenband te monteren. Al glibberend en glijdend verken ik de eerste kilometers van het parcours. Misschien hadden noppen achter toch handiger geweest? Onder de modder verschijn ik aan de start. Ik begin het koud te krijgen. Starten man! Het startschot helpt het kleumende Master-peloton uit zijn lijden. Ondanks dat ik van de achterste linie vertrek weet ik me aardig naar voren te vechten. Na een paar honderd meter bereiken we een stuk zand dat zo drassig is dat ik een tandje terug moet schakelen. Mijn ketting ligt eraf voordat ik het door heb. Al lopend lukt het me om de ketting weer op het voorblad te leggen. Na een paar meter loopt het kloteding er weer af. Ook dit keer zit ik weer vrij snel in het zadel. Ik ben inmiddels in de achterhoed verzeild geraakt. Ik probeer voor een klimmetje naar het middenblad terug te schakelen. Chainsuck! De moed begint me in de schoenen te zinken. De wijze woorden van de Beach Boys klinken steeds doffer. De mannen uit Zwolle trappen me op hun semislicks soepel voorbij. I think not! Dan maar alles op het grote blad rijden en desnoods de hele boel kapot trappen. Ik haak bij ze aan en kan hun tempo aardig te volgen. Het kost me vervolgens een halve ronde voordat ik weer echt lekker in mijn ritme zit.
Ondanks het achterhoede gevecht in de regen en de blubber begin ik er tot mijn eigen verbazing steeds meer schik in te krijgen. De organisatie heeft de natuurlijke omgeving optimaal benut. Heuvelige en zanderige singeltracks worden afgewisseld door snelle rechte stukken. Met droog weer zou dit een razendsnel parcours zijn geweest. De regen heeft sommige stukken van het parcours echter in een glijbaan veranderd. Ik moet me dan ook volledig concentreren om niet door een stuurfoutje van mijn bike te worden geslingerd. Langzaam begin ik bikers te passeren. Ik kijk achterom. Eén van de Zwollenaren zit nog in mijn wiel. Wat ik ook doe, ik raak hem niet kwijt. Een goede klassering kan me gestolen worden. Het enige dat op dit moment telt is voor hem over de finish komen. Vlak voor de finish heb ik een gaatje van 50 meter geslagen. Ik word echter wel nog even door de eerste veteranen gepasseerd. De mannen beuken me voorbij alsof ik stil sta. Ik kan niet wachten tot ik ook 40+ ben. Moe en koud passeer ik als 42e de finish. Ik rijd meteen door naar de afspuitplaats. Jammer dat de organisatie maar 1 hogedrukspuit heeft geregeld. Hierdoor sta ik zeker 20 minuten in de zeikende regen te wachten voordat ik aan de beurt ben. Na het afspuiten stap ik al klappertand in de auto en begeef ik me met mijn vriendin weer huiswaarts.
Sommige mensen die dit stukje lezen zullen zich ongetwijfeld afvragen waar ik, en met mij alle andere wedstrijdbikers, in godsnaam mee bezig ben. Wie gaat er nu op zondagmorgen in de zeikende regen 1,5 uur door de blubber fietsen? Het antwoord is vrij simpel. Ik doe het niet voor de tienduizenden wildenthousiaste mensen die langs het parcours staan. Ik doe het niet voor een podiumplek en dus ook niet voor de goed gevulde prijzenpot. Ik doe het ook niet voor de perfecte organisatie van de KNWU. Waarom dan wel? Ik doe mee aan wedstrijden omdat ik gek van mountainbiken ben. Wat is er dan mooier om in de natuur je krachten met andere mountainbike freaks te meten? Zolang mijn vriendin langs de kant staat en zolang ik een aantal bekenden achter me houd ben ik allang tevreden. Als vervolgens het weer en de lokale organisatie ook nog eens meewerken (en dit is vaak het geval), dan is het voor mij de perfecte vrijetijdsbesteding. Nu verdomme alleen nog een top 20 klassering!
Ard Krikke
