Door Ard Krikke: Vandaag staat de toertocht van Veenendaal op het programma. Voor mij betekent dit de eerste van het seizoen. Na een heel seizoen vol mountainbike wedstrijden moet ik zeggen dat ik ieder najaar/winter weer uitkijk naar de toertochtkalender.Deze zondag belooft echter niet veel goeds. De regen komt met mythische proporties uit de hemel, Aeolus raast met 10 beaufort over het land, ik kan beter met mijn plank het water op. Het feit dat ik zaterdag al met keiharde wind heb gesurft en dat vrienden me om negen uur in Veenendaal verwachten doen me besluiten om toch maar in de auto te stappen. "Iedereen wordt vanwege de zeer zware storm door de KNMI geadviseerd om toch vooral binnen te blijven" klinkt het bijna plechtig uit de radio. "Allemaal losers" hoor ik mezelf hardop zeggen. Op dat moment begint de auto vervaarlijk te aquaplannen. De Ford Fiësta is blijkbaar geen Ark van Noah. Na een half uurtje rijden stopt het echter met regenen en begint de zondag z'n naam zelfs eer aan te doen.
De bikes worden van de auto gehaald en met z'n vijven gaan we op pad. Na een paar kilometer volgt de tocht het vaste parcours van Amerongen. Mooie singeltracks worden afgewisseld door brede zanderige paden. Het is verbazingwekkend dat de bosgrond op sommige stukken gewoon droog is terwijl op andere stukken mijn noppenbanden helemaal vol met blubber lopen.
Na een half uurtje biken pompt de eerste serieuze klim mijn hartslag naar 180 s/m. De Amerongse berg fungeert als een natuurlijk scheidsrechter, de mindere bikers worden hier van de bikkels gescheiden. Na het oversteken van de weg zorgt een snelle slingerende afdaling ervoor dat we even op adem kunnen komen. Na een afdaling volgt bijna altijd ……juist een klim. In tegenstelling tot de vorige klim moet deze door ventiel-diepe modder worden overwonnen. Links en rechts zie ik steeds meer bikers het gevecht tegen de zwaartekracht verliezen. Ook binnen ons groepje onstaan de eerste conditionele scheuren. Gelukkig volgt het pad na deze blubberhel een groot deel van de, bijna droge, tracks van de vaste route bij Leersum. Ook hier moeten weer de nodige hoogteverschillen worden overwonnen. Na ongeveer 25 kilometer komen we bij de bevoorrading in de vorm van een uitermate sfeervolle voetbalkantine. Bevoorrading is misschien niet het goede woord aangezien hier gewoon voor alles moet worden betaald.
We vullen de bidons simpelweg met water en gaan er weer snel vandoor. De storm is intussen in kracht toegenomen. Regelmatig horen we keiharde knallen in het bos van waarschijnlijk (bijna) omvallende bomen of afbrekende takken. De gedachte dat die nieuwslezer dan misschien toch gelijk had flitst even door mijn hoofd. Zou Jim Morrisson een mountainbiker zijn geweest? Het vele sturen over de bochtige singeltracks brengt me echter weer snel terug in de realiteit. Na een kilometer of 40 is ook bij mij het beste er vanaf. De blubber vergt toch meer van me dan ik had verwacht. Tot het eind toe blijft de route me positief verbazen. Na 50 kilometer kan ik alleen maar concluderen dat de lokale organisatie een prachtige MTB-waardige tocht heeft weten uit te zetten.
Bikkels: Ard, Jantjeerd, Marcel, Ralph en René
XTR (*****) of Altus (*)
Omgeving: *****
Routebewijzering *****
Hoogteverschillen: *****
Zwaarte: *****
MTB vaardigheden ***
Bevoorrading *
Afspuiten MTB ***
Eindoordeel ****
