Jan Weevers in de geest van Leo Visser

chaatser Leo Visser baarde in het vorige decennium opzien door met minimale trainingsarbeid (noodgedwongen omdat hij een opleiding als vliegenier volgde) zilver te halen op de 1500 meter op de Olympische Spelen in Albertville (1992). In vergelijking met de concurrentie maakte Visser bitter weinig ijsuren, maar jarenlange trainingsarbeid zorgde ervoor dat hij op niveau bleef.

Weevers fietst dagelijks 28 kilometer naar Didam, neemt een douche in de wasruimte voor vrachtwagenchauffeurs en trapt na zijn werk weer 28 kilometer terug naar Hengelo. En verbaast zich erover auto's op de parkeerplaats te zien van collega's die een kilometer van hun werk wonen. De idealist: "Dit ritje is goed voor mezelf én m'n omgeving. Scheelt al weer een auto op de weg."

Na twintig Spartaanse trainingsjaren besloot de wielrenner na vorig seizoen een stapje terug te doen. Weevers, die ooit tweede en derde werd op het NK mountainbike: "Buiten mijn dagelijkse ritje train ik nog wel wat, maar het strakke is er af. Ooit moet het stapje terug worden gezet en dat probeer ik gefaseerd. Volgens mijn trainer kan een wielrenner zich één jaar weinig trainingsarbeid permitteren. In het tweede seizoen zullen de schommelingen groter worden."

Weevers kiest dit seizoen zijn wedstrijden uit en laat nog steeds van zich horen. Vorige week dinsdag verraste hij met een tweede plek tijdens het klimcriterium van 's-Heerenberg. "Toch betekent een stap terug dat je niet meer fietst voor goede prestaties", zegt Weevers. "Soms is dat pijnlijk, maar eigenlijk gaat het zo slecht nog niet. Als ik zondag rijd zoals in 's-Heerenberg zit er een goede uitslag in."

De tijd die vrijkomt, stopt Weevers in de sport die hem zoveel bracht. De Hengeloër geeft clinics aan recreatiesporters en bedrijven. Daarnaast heeft hij een adviserende rol in de commissie mountainbike van de KNWU. Weevers: "Als renner voel ik het als een plicht wielrennen te promoten. Hoe meer mensen fietsen, hoe beter. Ik fiets dadelijk naar huis en raak al mijn beslommeringen op het werk onderweg kwijt. Zo'n dagelijks moment om alles los te laten is belangrijk in de tegenwoordige stressmaatschappij. Niet voor niets lopen een hoop mensen vast."

Weevers was samen met de inmiddels gestopte Doetinchemmer Henk Dekker jarenlang de vaandeldrager van het Achterhoekse mountainbiken. Echte opvolgers hebben zich nog niet aangediend, of het zou Frank Schotman uit Steenderen moeten zijn, die zondag start bij de espoirs.

"Henk Dekker was een bikkel", prijst Weevers zijn vroegere concurrent. "Hij ging ervoor en die overtuiging mis ik wel eens bij jongere renners. Je moet er veel voor laten en hard trainen. Het komt niet vanzelf. Met de junioren ben ik als begeleider, samen met Marcel Arntz, naar het WK geweest. Het is een andere generatie. 'We doen het wel even', denken ze voor een training. Maar als ik even wat liet zien op een klimmetje of tijdens een afdaling, dan werd het al een stuk stiller."

Nadat Weevers de Olympische Spelen van 1996 op een haar na miste, verloor hij de jaren daarop de aansluiting met de wereldtop. Weevers: "Ik heb daarbij altijd mijn vraagtekens gehad. Doping? Dat kan ik nooit bewijzen. Wel zorgde dat bij mij voor de nodige frustraties. Renners die tegenwoordig op doping worden betrapt, mogen zich wel achter de oren krabben. Ze denken alleen maar aan zichzelf, niet aan de sport of de jeugd die wil gaan wielrennen. Mij is wel eens gevraagd: 'Hoe zullen we de seizoenplanning maken'. Dan was ik er snel mee klaar: zet maar een streep door de naam Jan Weevers."

De Gelderlander