Gedurende twee weken wordt een kleine 2000 kilometer afgelegd door de meest barre uithoeken van Australië. Aan de zevende editie, die komende maand van start gaat, doet ook een Zoetermeerder mee. De 34-jarige Marcel Osse gaat proberen de loodzware tocht uit te rijden, samen met vier andere " Crocobikers’. "Het is net Parijs-Dakar, maar dan op een mountainbike", zegt hij zelf. Al fietsend wordt ook nog eens geld ingezameld voor het goede doel, namelijk War Child.
www.dutchcrocobikers.nl
Wat te doen, als je heden ten dage nog een echte sportieve uitdaging zoekt? De marathon van New York lopen? Hele volksstammen hebben dat al eens gedaan. De Matterhorn beklimmen? Achter aansluiten graag. Triatleet Richard van den Berg wilde zijn sportloopbaan met een knaller afsluiten, maar kon eigenlijk niets vinden dat tot de verbeelding sprak. Toen hij probeerde om "dan maar" aan de befaamde Ironman wedstrijd in Hawaii mee te doen, liep hij een Australiër tegen het lijf, die vertelde dat hij de organisator van de Crocodile Trophy was. "De zwaarste mountainbike-koers ter wereld", meldde hij er nog even bij.
Van den Bergs ogen begonnen te glimmen, en nu, ruim anderhalf jaar later staan hij en vier andere bikers klaar om op 7 september naar Queensland te vliegen voor wat misschien wel de zwaarste uitdaging van hun leven zal worden.
De Crocodile Trophy. Tweeduizend kilometer lang ploegen door de Australische wildernis. Een soort Parijs-Dakar, maar dan op een fiets. Zwaarder kan het haast niet. Ga maar na: elke dag een loodzwaar parcours door het rode woestijnzand van de "outback’, over weggetjes waar zelfs de meest geharde "Ozzie" zijn jeep niet laat rijden. Dat alles onder een diepblauwe hemel, waarin de "koperen ploert" de temperaturen makkelijk tot boven de veertig graden jaagt.
KROKODILLEN
"En vergeet de krokodillen niet", grinnikt de 34-jarige Zoetermeerder Marcel Osse. "Want die komen daar voor hoor. Nee, ik zal ook zeker niet de eerste zijn om een rivier in te gaan!" Hij bladert door een indrukwekkend draaiboek waarin alle etappes in detail beschreven staan. Al vallen er soms weinig details te melden uit de barre woestijn van Australië. "Moet je kijken, hier is een etappe, die is 120 kilometer lang... en er zit maar één bochtje in. Waanzinnig".
"Voor mij is de Crocodile Trophy iets nieuws, ik ben van huis uit ook geen mountainbiker maar een triatleet. En ook voor mij is het een beetje een afsluiting aan mijn actieve sportersleven, al blijf ik als hoofdtrainer van WVZ natuurlijk wel met sport bezig. Ik heb al eens naar Australië gewild, het lijkt me een machtig land. En dit is een uitgelezen kans om er een unieke ervaring van te maken. Al zal het beslist niet makkelijk worden, en komen er vast momenten dat ik die fiets in de sloot zal willen dumpen... als die er tenminste waren, in de woestijn!" Een makkie wordt het zeker niet: veertig procent van de renners haalt de eindstreep niet. Geveld door uitputting, hitte of vijand nummer één: doorzitten.
Maar Marcel heeft alles goed overdacht en doorgesproken met zijn gezin.
"Gelukkig steunt het thuisfront me 100 procent, want als je ziet wat ik naast mijn baan bij Siemens nog train, dan begrijp je dat ze niet veel van me hebben gezien dit afgelopen jaar".
De expeditie van de vier Nederlanders (aangevuld met een Belg) kost ongeveer 100.000 gulden. Geld, dat van allerlei sponsors is gekomen, die de bikers zelf hebben binnengehaald. Die sponsoren niet alleen het team mountainbikers, maar ook een goed doel, namelijk War Child. "Voor War Child hebben we nu al 75.000 gulden bij elkaar", glundert Marcel Osse. "En we streven er naar om ook daar minstens een ton van te maken".
De avonturen van Marcel Osse en de andere leden van het Crocodile Trophy-team zullen te volgen zijn via het internet: www.dutchcrocobikers.nl. Ook de "Z" zal de verrichtingen van het vijftal blijven volgen.
