De jongensachtige glimlach is gebleven bij Filip Meirhaeghe en zijn hof van Eden is er alleen maar mooier op geworden. Zondag vierde hij na het BK in Bastogne zijn eerste overwinning in het mountainbike sinds hij twee jaar geleden betrapt werd op epo en daarvoor geschorst werd.
We zitten aan een tafeltje in zijn adembenemende tuin in Schorisse, de Vlaamse Ardennen. De bakker heeft net uit sympathie wat taartjes gebracht. Over een paar uurtjes gaat de kersverse kampioen in Gent uit eten met zijn nieuwe vriendin. Het mag duidelijk zijn: het gaat Filip Meirhaeghe weer voor de wind.
Had je verwacht dat je Belgisch kampioen zou worden?
,,Thuis had ik gezegd dat ik wel zou winnen, maar ik wilde er niet mee te koop lopen.''
Je bewijst twee dingen en ik hoop dat je niet kwaad zult zijn. ,,Ik zal niet kwaad zijn.''
Deftig niveau
Eén: je kunt het zonder epo en twee: je kunt het nog op je 35.
,,Da's juist en ik ben daar zeer blij om. Het is niet alleen zowaar het Belgische kampioenschap, het is tegelijk ook mijn eerste overwinning in het mountainbike. Belangrijk, want één overwinning maakt meer overwinningen.''
,,Ik heb er nooit aan getwijfeld dat ik zou kunnen terugkeren op een deftig niveau, maar ik heb er wel een tijdje mee ingezeten dat ik 35 ben. Ik voel dat ik anders moet koersen dan vroeger, ik heb toch anderhalf jaar stilgelegen en bijna twee jaar geen competitie gehad. Vroeger was ik veel explosiever. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen koersen meer kan winnen.''
Hoe groot is de stap nog naar de internationale top?
,,Nog zeer groot, hoewel ik in Spa in de wereldbekerwedstrijd toch vierde geworden ben, ver boven mijn verwachtingen. Dit jaar had ik gehoopt één keer top-tien te rijden in een wereldbeker, dus vierde eindigen is super. Toen ik naar huis reed zei ik tegen mijn vriendin: Nu moet er niemand meer commentaar geven, zie je wel dat ik het kan. In droge omstandigheden kom ik wel nog wat kracht tekort.''
Hoe hoog is de ambitie voor het EK over twee weken?
,,Top-tien. Alles wat hoger is, is meegenomen.''
Wereldtitel en zilver
Hoe realistisch is het om de Olympische Spelen te halen van 2008?
,,Zeer realistisch, ik ben goed genoeg om me te plaatsen: het BOIC vraagt twee keer top-acht in een wereldbekerwedstrijd of top-twaalf in het EK of top-zestien in het WK. Van een superuitslag droom ik niet: in Peking zal ik 37 zijn, dan moet je je geen illusies meer maken. Het zal ook sowieso mijn laatste seizoen zijn, als ik de Spelen zou halen. Ik leg er me bij neer dat ik mijn carrière zal afsluiten met een wereldtitel en olympisch zilver, en dat is zeer mooi. Het goud hoeft niet meer.''
De tijden veranderen?
,,De tijden veranderen, maar het is ook zo: ik ben nuchterder en rustiger geworden. We zitten hier nu in de tuin en dat is voor mij de mooiste viering van het Belgische kampioenschap. Ook in het peloton rij ik rustiger. Dat heeft veel te maken met wat er gebeurd is: ik kan het allemaal relativeren. En mijn comeback is nu geslaagd, meer moet dat niet zijn. Ik heb rust gevonden in mezelf maar vooral in mijn tuin. De stress valt weg, ik ontbijt elke morgen buiten, meestal in de schaduw omdat ik een man van de schaduw ben. Hier is het de Provence in België. Ik heb hier een kiwiboom, druiven, vijgen. 's Avonds eet ik ook altijd buiten: dat is het gewoon.''
Heb je schrik gehad dat je je huis door de schorsing zou moeten verkopen?
,,Met de bank is er een oplossing gevonden, maar er is wel sprake van geweest van verkopen, ja.''
Hoe is je lichaam veranderd de voorbije jaren zonder competitie?
,,Ik ben een kilo of twee, drie zwaarder en ik heb meer moeite om lichter en even scherp te zijn als toen. Wat spiermassa in mijn benen ben ik wel kwijt omdat ik zo lang heb stilgelegen. Maar dat komt langzaam terug. Ik ben wel niet meer zo krampachtig bezig om topprestaties te leveren: ik wil ook nog genieten. Er zijn enkele relaties stukgesprongen omdat ik zo obsessioneel bezig was met mijn sport, maar dat zijn dingen die voor mij niet meer nodig zijn. Daardoor kan ik natuurlijk niet meer verlangen dat ik dezelfde prestaties kan neerzetten als vroeger: ten eerste ben ik ouder en ten tweede doe ik er iets minder voor.''
,,Naast de koers is er ook nog een leven. Vroeger besefte ik dat ook wel, maar ik had niks naast de koers: mijn toenmalige vriendin en ik leefden allebei tweehonderd procent voor mijn carrière. Nu, er moet tijd zijn om er ook eens te genieten, al wil dat niet zeggen dat ik geen ambitie meer heb. Ik wil gewoon beter de gulden middenweg vinden en dat is belangrijk om het evenwicht in mijn leven te behouden. Als de balans naar één kant overslaat, is dat niet gezond en mentaal niet goed want te zwaar. De tijden veranderen en een mens evolueert. Het is goed zoals het nu is.''
Zwarte muur
Erik Wijmeersch zat op beschuldiging van dopinggebruik twaalf dagen in de cel. Hij zei dat hij wel eens aan zelfmoord had gedacht.
,,Zo'n antwoord begrijp ik zeer goed. Dat zegt waarschijnlijk genoeg, zeker? Ik wilde niet sterven, maar ik begrijp het. Wat gebeurd is met Marco Pantani (die zelfmoord pleegde, red.) , daar kan ik inkomen.''
Net voor de Ronde van Frankrijk brak een dopingzaak uit: de top-vijf van vorig jaar mocht niet eens deelnemen. Wat denk je dan?
,,Ik zag een interview met Jan Ullrich. Wat me meteen opviel, was die blik in zijn ogen. Dat staren ook. Dan ben je niet op aarde, dan ben je weg, ergens anders. Ik zag gevoelens die ik zelf ook gehad heb en ik weet hoe verschrikkelijk die gast zich moet voelen. Ik zag het in zijn ogen, ik las hetzelfde gevoel als ik had: een zeer leeg gevoel waarin je letterlijk op een zwarte muur kijkt en er niets anders is. Zeer raar. Ik heb hier ooit zo'n week rondgelopen dat ik echt letterlijk zwart zag. Net of er kort voor mij een zwarte muur stond.''
Mountainbike is een levenswijze, zeg je, meer dan alleen maar een stiel. ,,Wij reizen over de hele wereld en we hebben een andere levensstijl dan veel anderen. Een soort relaxe sfeer, die je ook bij surfers en skaters terugvindt. Avontuur en vrijheid, ja. Als ik vroeger zei dat ik drie weken op hoogtestage trok naar Colorado, deed ik dat. Een appartementje huren en uren trainen in de bossen, zalig. Wat ik ook zeer tof vond: als ik ergens sliep en de top van een berg zag vanuit het raam, dat ik dan op een morgen naar de top reed. Na drie of vier uur klimmen, waarbij enkele stukken te voet, sta je boven en denk je: daarvoor doe ik het, daarvoor ben ik mountainbiker.''
Frank VAN DE WINKEL 18/07/2006www.sportwereld.be
