In het Antwerpse Wijnegem stelde de Oostenrijkse organisator Gerhard Schönbacher gisteren de Crocodile Trophy 2006 voor aan Belgische en Nederlandse (kandidaat-)deelnemers. Deze 1400 km lange mountainbikerace dwars door de Australische bush geniet de reputatie van allerzwaarste bikewedstrijd ter wereld. Videobeelden moesten dat demonstreren, maar wat zeggen beelden? Schotenaar Ronny Potter (49) reed zelf mee in 2002 en ondervond de hel aan den lijve. ,,Het bloed liep soms langs mijn benen.''
Wie naar de Belgische website van de Crocodile Trophy surft, wordt heel toepasselijk verwelkomd met het AC DC-nummer Highway to hell . Ronny Potter mijmert met zijn blik op oneindig. Op 17 oktober zal de biker voor een tweede keer deelnemen aan deze beruchte mountainbikewedstrijd, maar hij herinnert zich nog pijnlijk levendig het fysieke leed van vier jaar geleden. ,,Het was een heuse helletocht, maar het was wondermooi in de hel'', zegt hij lachend.
Koester je dan goede of slechte herinneringen aan je eerste deelname? ,,Eigenlijk heb ik alleen goede herinneringen aan de editie van 2002, maar ik ben echt niet vergeten dat ik ook vreselijk heb afgezien. De wedstrijdomstandigheden zijn waanzinnig zwaar, maar je vergeet alle ellende eens je die finish hebt bereikt. Ik zei toen bij mijn aankomst dat ik opnieuw zou meedoen in het jaar dat ik 50 werd en nu is het dus zover. Ik wil absoluut bewijzen dat een vijftiger die koers nog kan uitrijden.''
Wat maakt de koers zo zwaar?
,,Een etappe is tussen de 30 en de 170 km, maar vooral de hitte maakt het loodzwaar. Je fietst bij 35 tot 40 graden en de lucht is enorm droog. Je voelt niet eens dat je zweet omdat je zo vlug opdroogt. Dat is gevaarlijk omdat je lichaam dan dreigt uit te drogen. Per etappe dronk ik zo'n acht liter water en ook een cola en een Red Bull. Ook de zon brandt hevig. Zonder één centimeter van de zwaarste zonnecrème is je huid binnen de kortste keren losgebrand, om nog over het parcours te zwijgen.''
Je fietst dwars door de woestijn. ,,Inderdaad, maar door winderosie is die ondergrond niet vlak. De wind heeft kleine golfjes gevormd. Dat is enorm lastig als je 100 km moet fietsen over zo'n wasbord. Dat is erger dan 100 km kasseistrook en je hebt enorm sterke polsen nodig. Op sommige plaatsen is het zand ook dertig centimeter diep en rij je jezelf constant vast. Dat werkt enorm op je humeur en is slecht voor je moraal.''
Duitser in de gracht
Je moet dus ook mentaal heel sterk zijn. ,,Het mentale aspect is misschien nog lastiger dan het fysieke. Je mag echt niet nadenken of anders ga je ten onder. Je denkt gewoon dat je van punt A naar punt B moet en hoe je dat doet maakt niet veel uit. Als je er maar komt. Wie nadenkt, crasht. In 2002 kwam ik in de derde etappe voorbij een Duitser die in de gracht lag. Hij was daar gewoon ingerold. Hij had de mentale kracht niet meer om op te staan.''
Wat drijft een mens dan om dit te doen? ,,Er zijn ook zoveel mooie momenten in de race. Er is één etappe die door het regenwoud gaat en dan rij je precies door een dierentuin zonder kooien. Overal zitten prachtige vogels en op het pad zitten leguanen van wel één meter groot. Dan geniet je en vergeet je de pijn.''
Zitten er ook gevaarlijke dieren?
,,De wedstrijd heet niet voor niets Crocodile Trophy, hé. Elke keer als ik een rivier door moet, vertraag ik om te kijken of er geen krokodillen zitten. Dat is echt opletten geblazen. Ook het ongedierte kan gevaarlijk zijn. Australië is het land van giftige slangen en spinnen. Vorig jaar werd een deelnemer gebeten door een schorpioen. Hij werd in allerijl naar het ziekenhuis gevlogen, maar hij heeft het overleefd. Bart Bosmans, een andere Belgische biker, werd in 2002 zelfs aangevallen door wilde zwijnen. Hij gebruikte zijn fiets om ze weg te jagen.''
Bloed
Het lijkt wel een eindeloze opsomming van gevaren en risico's. ,,Het lijstje is lang. Er is ook nog de zadelpijn. Soms zit je negen uur op je fiets. Ik heb nog altijd littekens aan mijn zitvlak van in 2002. De naden van het zeemvel in mijn koersbroek schuurden enorm. Dikwijls liep het bloed langs mijn benen tijdens het fietsen. Met zulke wonden is het verschrikkelijk om elke dag opnieuw op de fiets te kruipen.''
En valpartijen?
,,Die zijn er ook, vooral bij afdalingen. Op het parcours zijn er steile hellingen waar je gewoon niet op kan fietsen. Alleen een Toyota Landcruiser raakte er met speciale wielaandrijving al rijdend op. De mensen in de auto zagen door de voorruit alleen de blauwe lucht. Zo steil was het. Eens boven moet je natuurlijk ook weer naar beneden en dat kan wel eens hard gaan. Ik zag een mountainbiker die over zijn stuur was gegaan en zijn rem was in zijn been geschoten. Ik ben zelf ook op een rotsblok geknald omdat ik dacht dat het maar een schaduw was.''
En toch ben je nog altijd vastberaden om opnieuw mee te doen?
,,Ja, Ik wil het ultieme uit mijn sport halen, de maximale kick. Het klassement is onbelangrijk. Iedereen die uitrijdt is een winnaar. In 2002 kwamen 36 van de 59 starters aan. Bovendien is Australië een prachtig land. De aboriginals hielden op een aankomstplek een feest voor ons, de natuur is adembenemend. Ik hou van de bijnaam die ze mij hebben gegeven. Ik ben Crocodile Ronny .''
Jürgen GERIL 19/03/2006
www.sportwereld.be
