NOORBEEK - De oude meester grijnst, trekt het Giant-shirt recht, steekt de armen in de lucht en laat zich rustig uitrijden over de eindstreep. Op geroutineerde wijze verovert Bart Brentjens de negende nationale mountainbiketitel.
Brentjens, een fenomeen op de fiets, handhaaft zich vanaf 1994 onverminderd aan de top. Ambitie houdt hem jong. De voormalig Europees-, wereld- en olympisch kampioen, twee jaar geleden in Athene als een van de oudste deelnemers in zijn discipline goed voor brons, richt zich op de Spelen van 2008. Hij zal dan dik 39 jaar zijn.
Het parcours waarop zondag in Noorbeek om het Nederlands kampioenschap wordt gestreden – en waar Elsbeth Vink de sterkste is bij de vrouwen – blijkt niet echt voor hem geschapen. ‘Mooi, maar veel open stukken’, vindt hij. ‘Dan is het moeilijk het verschil te maken.’
Brentjens houdt van snelle omlopen, met korte hellingen en afdalingen waarin het op eigen kracht aankomt. ‘Hier kan iemand windvoordeel pakken als hij tussen de wielen zit.’
Van de concurrenten heeft hij weinig te vrezen. Ook niet van Gerben de Knegt die als veldrijder in deze omloop in het voordeel zou moeten zijn. Brentjens heeft zijn fiets aangepast aan het parcours, dat pas laat de zegen kreeg nadat Natuurmonumenten en de Dassenwerkgroep niet langer bezwaar maakten tegen het gebruik van een paar grondstroken. Om de velgen liggen snelle lichte banden en de vering van de voorvork is anders dan normaal afgesteld.
Brentjens verschijnt supergemotiveerd aan de start. Twee weekeinden heeft hij geen wedstrijd gereden, een zeldzaamheid. Ook het EK vorige week in Italië liet hij lopen om gretigheid op te wekken. Het seizoen heeft hij zo ingericht dat hij deze maand moet pieken. Komend weekeinde bij het WK marathon in Frankrijk en twee weken later tijdens het WK cross country in Nieuw Zeeland. Zodoende kon hij de goede vorm alvast meenemen naar het Zuid-Limburgs kerkdorp.
‘Van tactiek was geen sprake’, zegt Brentjens die na twee uur trappen monter en met drie minuten voorsprong op Rudi van Houts en Thijs Al de finish passeert. ‘Het was een kwestie van zo hard mogelijk fietsen, snel voorop komen en wegblijven.’ Binnen drie kilometer had hij een gat geslagen dat elke ronde groter werd.
‘Al spelen koersinzicht en ervaring altijd een rol’, weet hij. ‘Ook het mentale aspect is belangrijk. Als iemand lang bij je blijft dan loopt de spanning toch op.’ Maar er was niemand die zijn spoor kon volgen.
Toch was het een andere race dan Brentjens gewend is. ‘Bij een wereldbekerwedstrijd heb je twintig goeie coureurs waaraan je je kunt optrekken en waar je je mee kunt meten. Hier moest ik zelf de koers maken.’
Als het erop aan komt vindt Brentjens marathons in ruige berggebieden mooier dan het rijden van rondjes door aangelegde parken en gecultiveerde bossen. Daar gaat het om details en kun je je geen foutje permitteren. In de bergen behoeft een misser geen ramp te zijn. Het is genieten van vergezichten en vooral een uitdaging om te zien waar je grenzen liggen in uitputtingsritten van vier tot vijf uur, waarin niet zelden de hoogtegrens van 2000 meter wordt overschreden.
‘In het begin rij je op asfalt’, vertelt hij alsof hij aan de climax van een spannend verhaal begint. ‘Dan wordt het grind, daarna een pad dat steeds smaller wordt, waardoor je op het laatst over de pas moet lopen om vervolgens op de fiets naar beneden te vliegen tot de volgende klim begint.’
Laatst in de Dolomieten eindigde hij als vierde, in het Duitse Willingen waar 123 km en 3500 hoogtemeters moesten worden overwonnen, werd hij tweede. ‘Voor marathons geldt een heel ander wedstrijdritme. Je moet zorgen dat je lichaam er aan gewend is.’
Brentjens ziet er nauwlettend op toe dat het een niet ten koste van het ander gaat. Dat blijkt niet het geval. Tijdens cross-countrywedstrijden eindigt hij altijd van voren. In Curacao won hij.
‘Ik heb me vanaf toen meer op de wereldbeker gericht.’ Met nog één ontmoeting te gaan staat hij vierde in het klassement, het bewijs dat hij nog steeds bij de grote jongens hoort.
Zo snel mogelijk wil Brentjens beginnen met de voorbereiding op de Spelen in 2008. Het zou voor hem het vierde olympisch toernooi worden. Eerst stelt hij zich ten doel zoveel mogelijk punten voor de landenranking bijeen te fietsen.
Hoe meer punten hoe groter de kans dat Nederland met het maximum aantal van drie coureurs mag deelnemen. ‘Vanaf volgend jaar ga ik vol voor mijn eigen kwalificatie’, laat hij alvast weten. ‘Want ik wil er in Peking dolgraag bij zijn.’
(c) de Volkskrant
