Bas van Dooren, de voormalige topmountainbiker uit Oss, heeft afgelopen zondag een van de zwaarste beproevingen uit zijn leven doorstaan. Bij de Grand Raid Christalp in Zwitserland gingen 1600 mountainbikers van start voor de afstand van 131 kilometer en er finishten er slechts 59. Een van hen was Van Dooren.
OssSamen met vijf vrienden was Van Dooren, die morgen 32 jaar wordt, naar Zwitserland afgereisd om een langgekoesterde wens in vervulling te laten gaan. „Ik wilde de Grand Raid Christalp altijd al een keer rijden, maar het viel meestal samen met een gewone mountainbikewedstrijd. En nu was hét moment voor mij om het een keer te doen. Er is een kleine opkomst en het was met mijn werk te regelen.“ Van Dooren werkt momenteel als vertegenwoordiger bij Shimano, marktleider in fietsonderdelen.
MarathonsDe Ossenaar beëindigde zijn succesvolle profcarrière (hij won in de wereldbeker en de nationale titel) enkele jaren geleden abrupt, nadat hij op doping was betrapt. „Sindsdien heb ik af en toe een marathon gereden, vooral in Duitsland. Maar geen enkele was er zo extreem als deze in Zwitserland, zelfs niet als het normaal weer was geweest.“
Dat was het dus niet. „Als je nu naar het journaal kijkt, zie je dat het noodweer is in Zwitserland en Oostenrijk. Wij hadden al met de voorloper daarvan te maken. Het sneeuwde veel en het was ijskoud. Toen het ook tijdens de wedstrijd begon te sneeuwen, heeft de organisatie ingegrepen. Met bussen en helikopters hebben ze veel mensen van de bergen gehaald. Want veel deelnemers kregen te kampen met onderkoelingsverschijnselen. Bij de laatste bergpas, de Pas De Lona, hebben ze vanaf één uur ’s middags niemand meer doorgelaten. Ik was daar een uurtje eerder al gepasseerd. Al mijn vrienden waren te laat en werden uit de wedstrijd gehaald. Jammer voor hen, maar ik vind het goed dat de organisatie heeft ingegrepen. De mensen die achteraan rijden, hebben vaak toch eerder en meer last van de kou dan de voorsten. Ik reed ook rond met verkleumde handen en dan is een afdaling in de sneeuw best gevaarlijk. Ik heb het dan ook rustig aan gedaan in het laatste gedeelte.“
Sneeuw en modderDat laatste stuk was meteen ook het allerzwaarste van de hele tocht, vertelt Van Dooren. „Eerst was er een afdaling van twee kilometer door sneeuw en modder, vervolgens moest ik met m’n fiets in de hand drie kilometer vrij steil bergop lopen en daarna volgde de laatste afdaling van twaalf kilometer. Ik kon amper nog sturen, dus heb ik de rit ’op safe’ uitgereden. Het heeft toch geen enkele zin om risico’s te nemen en dan misschien een dal in te vallen of glijden?“
Aan afstappen heeft hij geen moment gedacht. „Als je eenmaal onderweg bent, wil je ook de finish halen. Na elk moeilijk stuk denk je dat je weer wat dichter bij de eindstreep bent. Zo motiveer ik mezelf steeds om door te gaan. En het ging die dag trouwens best goed met mij. Toen we aan die drie kilometer lopen begonnen, lag ik op de dertiende plaats. Tijdens het lopen ben ik nog door tien man ingehaald. Dat lopen is niks voor mij! Laat mij maar fietsen.“
OverhalenNiet lang nadat hij na 7,5 uur ploeteren als 23ste over de eindstreep was gekomen, liet hij zijn vrouw weten dat dit ’eens, maar nooit weer’ was.
„Maar inmiddels zeg ik dat al niet meer zo stellig. Hoe langer het geleden is, hoe mooier de herinnering wordt. Bovendien willen al die vrienden van mij per se nog een keer terug om de tocht een keer uit te rijden. Ik denk dat ze, als ze hun best doen, mij dan wel kunnen overhalen om ook weer in de auto te stappen.“
Copyright © 2005 Brabants Dagblad - alle rechten voorbehouden
