Mountainbiken met gedeputeerde Patrick Poelmann

In een poging de zaken te objectiveren en zelf een beoordeling van de situatie te kunnen maken, meende Poelmann er goed aan te doen zelf poolshoogte te gaan nemen. Duinberaad vindt dat een goede zaak en meent dat de bewoners van Noord-Holland het met deze gedeputeerde goed treffen. Poelmann gaat letterlijk het terrein in, in plaats van achter het bureau te vernemen hoe de stand van zaken in de Provincie is. Opnieuw voorzag Jur Manneveld Duinberaad van voldoende Onyva mountainbikes, zodat Poelmann, Distel en verslaggevers van radio en krant gezamenlijk erop uit konden. Waar PWN nu exact die route plande, dat wist niemand te zeggen. Wel hebben we bij Heemskerk lekker kunnen fietsen zonder bordjes te zien waarop staat dat dat niet mag. Bij de ingang hield PWN een kaartcontrole, maar de boswachters gaven ruim baan aan onze groep. Ook zij verwachten dat er een realistische oplossing komt, waardoor handhaving van een nieuwe regel mogelijk is. Uit gesprekken met boswachters kwam al eerder naar voren dat zij in het duin graag gastheer of gastvrouw zijn, geen verbalisant van bezoekers die nauwelijks iets fout doen. Er is verschil tussen “er niet mogen zijn” en “iets fout doen, ” dat zal inmiddels toch wel iedereen duidelijk zijn. Poelmann hield de vaart erin en genoot van de rit door de fraaie natuur. Ook de weergoden waren ons welgezind en zorgden voor zonneschijn, blauwe luchten en afwisselend voor regen en hagel. Niemand had er last van, iedereen genoot van de omgeving en het gevoel dat je krijgt wanneer je temidden van zoveel schoonheid één wordt met fiets en ondergrond. Dat gevoel, daar gaat het om! Alle bezoekers kennen het en ervaren het allemaal op een geheel eigen manier. Mountainbikers ook. Poelmann brak ook een lans voor de mountainbikers: hij legitimeerde hun aanwezigheid als bezoeker van het Duingebied en liet zich in positieve zin over hen uit. Poelmann zei: “mountainbiken is een mooie sport.” Daarmee zet hij een nieuwe toon, namelijk die van verdraagzaamheid. Temeer omdat Poelmann ervoer dat de wandelaars die wij ontmoetten geen van allen nare opmerkingen maakten. Sterker nog, een enkeling antwoordde op vragen van Poelmann dat zij geen enkele hinder hadden van mountainbikers. “Soms van een enkele solorijder,” aldus een mevrouw die daarmee een nieuw gezichtspunt aan de reeks toevoegde. Waren het eerst de hinderlijke grote groepen, nu zijn het wellicht uitgeputte eenlingen die met één oog god reeds in het gelaat zien en met het andere wanhopig naar de uitgang zoeken. Het is onmiskenbaar en duidelijk zichtbaar: mountainbikers raken het imagoprobleem kwijt! Uit onderzoeken en in de praktijk blijkt dat er sprake is van een kentering in de meningen van de overige recreanten. Er groeit begrip en er lijkt een meer tolerante houding te ontstaan bij wandelaars. Daarmee lijkt een van de doelstellingen van Duinberaad al na pakweg een jaar vruchten af te werpen. Mountainbikers werken met succes aan de verbetering van hun imago. Veel mountainbikers hebben zich gerealiseerd welke positie zij toebedeeld kregen, maar vooral wat zij beter achter wegen konden laten. Ook uit mededelingen in de pers blijkt dat mountainbikers het over één zaak roerend eens zijn: delen van het gebied betekent ook dat de andere bezoekers gerespecteerd moeten worden. Dat vraagt om een meer ingetogen houding wanneer wandelaars in zicht zijn. Inmiddels weet ook vrijwel iedere mountainbiker welke hardnekkige klojanen zich scheldend en tierend een weg door het duingebied vechten. Het wordt hoog tijd deze groep te isoleren en te sanctioneren, geheel in overeenstemming met de alledaagse problemen op straat. Na het rondje Heemskerk verlieten de persmensen ons. Poelmann, Distel en Duinberaad laadden de fietsen in de door Sim Wittebrood van Garage Stern beschikbaar gestelde bestelbus, om de rit voort te zetten in Bergen. Bij Duinvermaak lieten we ons de koffie en chocolademelk goed smaken. We bespraken opnieuw alle gebeurtenissen en de praktische oplossingen die Duinberaad telkens probeerde aan te reiken. Eerst een ingrijpende regeling door een route aan te leggen en daarmee ook de wandelaar een goede oplossing te bieden. Het is inmiddels overduidelijk dat PWN daarvoor weinig voelt. We denken echt dat aanleg van routes een kwestie van “voelen en willen” moet zijn. Nu, met de meet in zicht, bepleiten we het vrijgeven van het duingebied, zodat ook mountainbikers de rustiger momenten kunnen kiezen. Uiteraard realiseert Duinberaad zich dat Nederland groot werd in het sluiten van compromissen. Het laatste en uiteindelijke voorstel van Duinberaad luidt dan ook: “maak onderscheid in zomertijd en wintertijd. Geef mountainbikers in de winter de middagen erbij en in de zomer de avonden.” Weinig wandelaars zullen er hinder van ondervinden, want die zijn er namelijk nauwelijks. Functionele scheiding van groepen is dan een feit. Aan de basis dient een dergelijke functionele scheiding te bestaan. Zij die menen dat “kuchen” de oplossing is, verwarren twee zaken met elkaar. Slechts op basis van goede afspraken kan kuchen de gewenste omgangsvorm zijn. Kuchen, hummen of goedemorgen roepen alleen helpt niet! Ontkennen van een probleem bij wandelaars evenmin! De voorstellen die PWN deed zijn inhoudelijk onwenselijk, de invoering lijkt onverstandig en handhaving verwordt tot de nieuwe kern van het probleem. Het blijft spijtig te moeten constateren dat een grote organisatie als PWN plotseling met eindvoorstellen kwam. Onbegrijpelijk, ongewoon en niet passend in onderhandelingen die we met elkaar voerden. Sans rancune echter, we gaan samen verslag uitbrengen. Nadat de klok “tien uur dertig” sloeg (wie lette daar voorheen op?) bleef het geliefde Schoorlse parcours over om de beide heren van de Provincie kennis te laten maken met het echte klimmen en dalen. Staatsbosbeheer was kennelijk geïnformeerd, want er was zichtbaar veel onderhoud gepleegd. Het moet gezegd een geschreven: Poelmann genoot en ploegde zich een weg naar boven. Distel gaf met tegenzin op, hij hield het op een lichte griep die hem parten speelde. Ondanks dat kwam ook hij voor een beginner een heel eind op de Schoorlse nok. Later, na het passeren van de kuil, hebben we Poelmann zelfs terug moeten halen. Hij was op weg om een eerste rondetijd neer te zetten leek wel. Omstreeks 11.30 uur braken we af. Poelmann en Distel dienden zich namelijk nog te vervoegen in het Gooi, wat tot een kleine “verschoning” noodde. Zeer tevreden kijkt Duinberaad terug op deze mountainbiketocht met de gedeputeerde en zijn deskundige adviseur. Voor deze kwestie hebben we gedaan wat in ons vermogen lag en wat passend genoemd mag worden in de gewoonten die in ons land tot waarden gerekend worden. Ook landelijk verwierven we bekendheid met de wijze waarop we mountainbiken over het voetlicht brachten. Zo lijkt Duinberaad landelijk een begrip geworden te zijn en een synoniem voor constructief overleg. Het is nu aan de Provinciale politiek om een beslissing te nemen die recht doet aan het beginsel van gelijke behandeling en respect. Duinberaad maakte zich een jaar lang sterk voor verdraagzaamheid en wederzijds begrip. Nooit hebben we voorstellen gedaan die andere groepen feitelijk sociaal uitsluiten van datgene wat gedeeld kan worden. Ook stelden we laakbaar gedrag van een klein groep bikers (zijn ze dat wel?) aan de kaak. Duinberaad wenst iedereen veel wijsheid toe. De mountainbikers, omdat zij kunnen laten zien dat het hen menens is met goed gedrag. De politiek, omdat zij een beslissing moet nemen die leidt tot een oplossing van het gegroeide probleem. Voor PWN, omdat de door hen opgestelde nota “Delen en Genieten” heet. Ten slotte hopen we dat iedereen veel geleerd heeft en dat de vele vooroordelen in scherven uiteen spatten, omdat opnieuw bleek dat beleving een slecht raadgever is. Een speciaal woord van dank ten slotte aan gedeputeerde Patrick Poelmann en Arne Distel. Door mee te fietsen met de mountainbikers en zich in positieve zin daarover uit te spreken, hebben zij ook een signaal gegeven aan PWN. Duinberaad hoop dat PWN het goede voorbeeld zal volgen door mountainbikers met meer sympathie een plaats te gunnen in het Noordhollands Duinreservaat. Met onze almaar groeiende achterban wachten we geduldig op een beslissing. Bergen, 16 maart 2005 Duinberaad
Bron: www.duinberaad.tk / www.mtb-schoorl.nl