Monkeys.nl Transalp Challenge 2005

Vandaag hadden we nog een lange rit te gaan, ongeveer 1700 hoogtemeters en 120 kilometer. Na een flinke klim in het begin, zou het gedaan zijn met het klimmen en zouden we snel naar Jesolo kunnen rijden. Het grootste deel van de rit zou over asfalt gaan. Ik had zelf gedacht dat we 6 tot 7 uur nodig zouden hebben en dus ergens tussen 14.00 en 15.00 aan zouden komen. Ook vandaag werden we weer bij gestaan door Tonny. Verder hadden nog twee Nederlanders zich aangesloten (Ron en Eddy, "de geraamtes"). Zij reden al de hele week bij ons in de buurt en we hadden regelmatig stukjes met elkaar op gefietst. Met z'n vijven zouden we het laatste stuk over de weg natuurlijk snel kunnen fietsen.
Het eerste stuk ging vrij makkelijk. Een niet al te steile klim over asfalt. Evelien had gisteren weer wat last van knie gekregen, net zoals vorige keer. Dus het was even afwachten hoe dat uit zou pakken. Het leek in ieder geval redelijk te gaan. Na een stukje door het bos, de blubber en het weiland, volgde het gebruikelijke stuk wandelen, want dit jaar is geen etappe compleet zonder een looppassage. Deze keer viel het erg mee. Daarna volgden nog wat hoogtemeters en uiteindelijk hadden we een prachtig uitzicht; we stonden bovenop de laatste berg en keken uit over een vlakte waar aan het einde ergens Jesolo moest liggen. Na wat kiekjes te hebben geschoten, begonnen we aan de afdaling. Het was een lange, eenvoudige afdaling. Maar onderweg stonden toch de nodige mensen met lekke bandjes. Het zou in de laatste rit toch niet gebeuren dat we lek rijden....
Na deze afdaling begon het gestoemp op het asfalt. Met nog een paar kleine puistjes te overwinnen, kwam de vaart er goed in. Voor Evelien ging het af en toe eigenlijk net wat te snel, maar ze kon uiteindelijk toch steeds weer aanpikken. Inmiddels haalden we hier en daar wat mensen in en sommigen sloten zich aan. Langzaam werd het een wat grotere groep, waar helaas niet iedereen netjes meewerkte door ook een stukje op kop te rijden. Tonny was nog fris en nam een groot deel van het kopwerk voor z'n rekening. Het waaide behoorlijk, dus in een treintje rijden was bijzonder fijn. Echt heel spannend was de route niet, maar het doel was duidelijk: zo snel mogelijk naar Jesolo. Na nog wat doortrappen, kwam de finish in zicht, en het was pas kwart voor twee! Net voor de finish vond een engels stel, die het laatste uur lekker achter ons aan hadden gehangen, het tijd om nog net even voor ons over de streep te gaan (waar heb ik dat meer gezien). Maar goed, dat maakt natuurlijk verder niet uit. Uiteindelijk zijn we 5 uur en 41 minuten onderweg geweest.
Bij de finish kregen we onze finisher's medaille en na even rusten zijn we lekker de zee in gedoken. Nu is het nog even wachten op de pasta party en de prijsuitreiking. Dan krijgen we ook ons finisher's t-shirt.
Al met al vonden we het deze keer een stuk zwaarder dan in 2003. We hebben veel meer moeten lopen. Het weer zat wel erg mee (vorige keer was het iedere dag 30-35 graden). De 5e en de 6e dag waren de mooiste etappes met prachtige uitzichten op de Dolomieten.
Zoals afgesproken, was dit de laatste Transalp voor ons. Op zoek naar de volgende uitdaging!
Groeten,Evelien & Kyrill
---------------------------------------------vrijdag, juli 22, 2005Zevende etappeBelluno, 22 juli,
Na een wat onrustige nacht met niet al te veel rust, stonden we rond 7.30 weer in ons startvak B. Het zonnetje scheen net over de berg heen om ons een beetje te verwarmen; erg fijn, want het was erg fris. Vlak voor de start kreeg Kyrill nog een nieuw setje remblokken om nog even te monteren. De afgelopen dagen waren de remblokjes aardig versleten. Maar goed ook, want we hebben ze hard nodig gehad vandaag!
De etappe begon direct met een rustige, maar lange klim. Eerst over asfalt, en dat was natuurlijk prima te fietsen. Daarna volgde een schotterpad dat eerst geleidelijk omhoog ging, maar hier en daar bijzonder steile stukken had. Als we nog niet 6 dagen op de fiets hadden gezeten, hadden we waarschijnlijk het meeste wel kunnen fietsen, maar nu ging het erg moeilijk en moesten we af en toe stukjes lopen. De afdaling begon rustig op een schotterpad, maar natuurlijk doken we opeens de bosjes in en ging het steil de berg af over een vrij onduidelijk paadje met veel losse stenen, wortels en los zand. Erg moeilijk, maar wel leuk. Af en toe een klein stukje lopen omdat het wel erg heftig werd. En soms zaten we dan ook achter mensen die nog wat eerder dan wij af stapten of heel langzaam gingen, en dat maakt het allemaal natuurlijk niet makkelijker.
De tweede klim ging vrij goed, maar ook hier moesten we een paar keer van de fiets af. Door de vermoeidheid kregen/krijgen we de hartslag niet echt hoog meer. Toen we bijna boven waren kwam de reddingshelicopter over vliegen; en dat is meestal niet zo'n goed teken. In de afdaling zagen we waarom; een man had zijn onderbeen gebroken in de afdaling. Voorzichtig reden we verder.... Na nog wat single track op en neer rijden, kwamen we uiteindelijk bij de laatste klim die alleen over asfalt ging. Op de teller stonden veel minder hoogtemeters dan volgens het roadbook zou moeten.. Misschien zou er nog een onaangename verrassing volgen? Dat bleek gelukkig niet het geval. De laatste 20 km gingen erg snel en na 6,5 uur stonden we in Belluno. Een rustig dagje achteraf.
Morgen de laatste etappe, nog 120km te gaan. Op papier ziet het er niet al te zwaar uit. Een echte klim en dan langzaam afdalen naar de zee!
Groeten,Evelien & Kyrill
------------------------------------------
donderdag, juli 21, 2005Zesde etappeDonderdag 21 juli
Etappe nummer 6: St.Vigil - Alleghe.Vandaag stond voor ons gevoel een zware etappe op het programma. Twee lange klimmetjes naar 2200 meter en naar 2300 meter.
Vanochtend stonden we wat minder fris op dan bij de andere dagen. Kyrill was moe en ik kon moeilijk het trapje afkomen van onze hoogslaper.Bij de start klonk weer het nummer: Highway to hell, en daar gingen we dan weer. Met pijn aan de billen moesten we een klim van 17 kilometer maken om boven op het Limojoch te komen. De afdaling naar Pian de loa was een mooie italiaanse schotter afdaling: veel losse stenen, dus slip gevaar. Daar was de eerste verzorgingspost met watermeloen, heerlijk. Na een lange afdaling door Cortina ging het weer omhoog. Zoals altijd moesten we een stuk lopen, maar tijdens het lopen konden we genieten van een heel mooi uitzicht. Na de aankomst op de top, Forcella Ambrizzola dachten we :lekker naar beneden, niet dus, we moesten weer lopen. Veel te veel stenen en steile stukjes. Gelukkig konden we na een halfuurtje weer op de fietsstappen en" lekker" afdalen. Na de tweede verzorgingspost begonnen we aan ons laatste stukje klimmen (375 hm). Deze hoogtemeters zaten bijna allemaal in een recht stuk omhoog lopen.Uiteindelijk de laatste afdaling: smalle paadjes, single trail, losse stenen en boomwortels. Ik vond het dood eng, maar ik ben er wel vanaf gekomen. Na 7 uur en 40 minuten rolden we , samen met Tonny, over de finish in Alleghe, waar Joop en Margo al weer stonden te wachten.Nog maar twee dagen te gaan!!!!
Zolas jullie waarschijnlijk merken heeft Kyrill dit keer het verslag niet geschreven, hij moest nog even een wiel wisselen, dus het verslag kwam nu van de andere Monkey.
--------------------------------------------------------
woensdag, juli 20, 2005Vijfde etappeSan Vigilio, 20 juli 2005,
Toen we vanochtend rond 7.30 in het startvak stapten, kwam een mooie ochtendzon ons een beetje verwarmen. Het was slechts 5 graden, maar het zou een mooie dag worden.
Dit zou onze rustdag worden; slechts iets meer dan 2800 hoogtemeters en ruim 94 kilometer. Maar volgens het roadbook zouden er geen hele steile klimmetjes in zitten, en zeker geen loopstukken. Dat is natuurlijk altijd even afwachten.
Vandaag hebben we met z'n drieen gereden. Tonny, die in de eerste etappe zwaar ten val was gekomen, wilde toch graag weer een stuk rijden ondanks een setje gekneusde ribben. Normaal gesproken rijdt hij harder dan wij, maar met deze blessure zou ie niet zomaar bij ons weg rijden...
De etappe begon inderdaad met een vrij rustige klim. Als we er nog geen 4 dagen op hadden zitten, zou het ook echt een eitje geweest zijn. Nu ging het toch niet echt vanzelf en waren de beentjes en de rug goed te voelen. Zitten op het zadel ging toen nog wel, maar in de loop van de dag werd dat ook pijnlijk.... Na de eerste klim volgde een snel stuk dat voornamelijk naar beneden ging, met af en toe een bultje. Het eerste stuk van de afdaling was vrij hobbelig wat niet zo heel prettig was voor de gekneusde ribben van Tonny... De verzoringsposten waren vandaag eerder dan we hadden verwacht. De afgelopen dagen waren ze over het algemeen veel later dan we hadden gehoopt. Het weer was vandaag super; strak blauwe lucht, zonnetje, maar niet te warm. Zo hebben we het graag nog 3 dagen!
De kilometers gingen snel voorbij en ondertussen konden we nog best wat genieten van het prachtige uitzicht. Tot nu toe zeker de mooiste etappe wat betreft het uitzicht.
Na ongeveer 75 kilometer begonnen we aan de laatste lange klim van de dag. Wij begonnen goed te merken dat we inmiddels meer dan 40 uur op de fiets hadden gezeten; echt heel snel ging het niet meer. Het laatste stuk van de klim slingerde onder de Kronplatz skilift door. Hier en daar was het erg steil en moesten we stukjes lopen. Een stuk hoger zagen we het bergstation van de lift liggen en dat leek nog echt heel ver te zijn. Een fijne verassing was dat we daar uiteindelijk toch niet helemaal naar toe hoefden, maar dat we ongeveer 100 meter lager al naar beneden mochten. Via een snelle afdaling over een schotterweg met hier en daar veel losse stenen, daalden we snel af. Uiteindelijk kwamen we op een mooi asfaltweggetje uit, waar het echt hard ging (meer dan 75km per uur..). Met nog wat bochtjes kwamen we uiteindelijk in San Vigilio uit. In iets meer dan 7 uur en 20 minuten hadden we de 94 kilometer afgelegd. Vergeleken met de eerdere etappes dus een soort van rustdag.
Groeten,Evelien & Kyrill
----------------------------------------------------
dinsdag, juli 19, 2005Vierde etappeSexten, 19 juli 2005,
Iedere ochtend wordt bij de start het nummer Highway to hell gedraaid. Leuk om de rit mee te beginnen! Al heeft het bij ons weinig met een highway te maken- echt snel gaat het niet. Iets van een hel heeft het wel weg; al moeten we natuurlijk niet gaan overdrijven. We doen het ons tenslotte zelf aan. Het was een frisse morgen en het was aardig bewolkt. Afgelopen nacht heeft het flink geregend en geonweerd. Mede daardoor hadden we niet echt goed geslapen. We voelden ons vanochtend dan ook niet echt fit; zeker niet toen we de benen voelden bij de eerste passen uit de camper. Het hoogteprofiel had ons geleerd dat we twee zware, steile klimmen te overwinnen hadden. De eerste begon vrijwel direct na de start en was inderdaad steil. Met een paar kleine stops om de rug te strekken, ging het echt vrij vlot. In iets meer dan 2 uur stonden we boven en kregen we een leuke, en soms lastige (voor ons) single track. Daarna volgde een stuk snelle afdaling en kwamen we op een weg die op en neer vrij hoog langs de berg liep met mooi uitzicht over het dal. Na nog wat hoogte- en kilometers kwamen we na ongeveer 50 kilometer op het punt waar de tweede steile beklimming ging beginnen. Daar was ook een controle- en verzorgingspost waar we nog snel even drinken en eten in hebben geslagen. Evelien was inmiddels al aardig moe en de rug speelde weer op. Het eerste stuk van de klim hebben we nog netjes kunnen doen; met wat kleine stops hier en daar kwamen we uiteindelijk op het punt waar de schotterweg over ging in een wat minder mooie schotterweg met grotere stenen. Evelien was nu echt moe aan het worden en we besloten het stuk te gaan lopen. Het was nog ongeveer 600 hoogtemeters naar boven. De hut konden we al zien liggen, en we konden andere deelnemers zien die al bijna boven waren.... Samen duwden we de twee fietsen en onszelf naar boven. Evelien zag het even niet meer zitten; maar we gaan natuurlijk niet opgeven! Na een wandeltocht die bijna oneindig leek te duren, kwamen we uiteindelijk boven bij de hut. Daar ging Evelien nog even snel een grote cola en een stuk chocola halen en toen we dat op hadden, zagen we dat we toch nog een stukje verder moesten lopen. Het was inmiddels half vijf en we wisten niet precies wat nog voor ons lag; we wilden natuurlijk wel binnen de tijdlimiet binnen komen! Na nog wat gewandel kwamen we terecht op een goed te rijden single track en stuiterden we snel naar beneden. Af en toe konden we een blik werpen in het dal: een prachtig uitzicht op de dolomieten. Maar echt lang konden we daar niet van genieten; we moesten snel verder en goed blijven opletten! De single track ging over in een schotterweg waarover we in volle vaart naar beneden raasden. Daarna volgden nog wat bospaadjes waar de nodige stuurmanskunsten aan te pas moesten komen. Uiteindelijk waren we om 17.30 over de finish; 9,5 uur onderweg geweest, 71 kilometer afgelegd en ruim 3600 hoogtemeters....
Tot nu toe lijkt het ons allemaal (veel) zwaarder dan onze vorige Transalp. We zijn inmiddels ruim 35 uur onderweg geweest in 4 etappes. Het lijkt wel alsof de organisatie het voor Brentjens en zijn vriendjes wat zwaarder wil maken, met als gevolg dat de mindere goden echt heel erg lang onderweg zijn. Hopelijk krijgen we morgen een iets makkelijker etappe en zijn we een keertje voor 16.00 binnen!
Groeten,Evelien & Kyrill
--------------------------------------------------------------------
maandag, juli 18, 2005Derde etappe Neukirchen - LienzeLienz, 18 juli 2005,
Vanochtend ging om 6.15 wekker en het was een mooie zonnige, ietwat frisse morgen. Rond 7.30 stonden we, mooi op tijd, in het startvak te wachten op de start van de derde etappe. We hadden 's ochtends nog snel even in het roadbook gekeken en wisten dat het niet gemakkelijk zou worden...
Ruim 99 km en 2800 hoogtemeters. Dat op zich viel dan nog wel mee, maar er zat ook een stuk lopen in van bijna 4 kilometer. In het startvak hoorden we iemand vertellen dat tijdens de briefing (waar we niet geweest waren) was verteld dat dat loopstuk ongeveer een uur in beslag zou nemen.... Om 8.00 dus de start met een fijn vlak stuk over de weg waarna de lange klim begon. In het begin over de weg nog. Na de eerste verzorgingspost werd de klim steiler en ging het daarna over in een schotterpad. Hoe hoger we kwamen, hoe steiler het werd. Evelien kreeg weer wat last van haar rug; gisteren had ze van de EHBO een spierverslapper en pijnstiller gehad om het wat tot rust te brengen. Dat heeft wel geholpen, maar de pijn kwam gaandeweg de klim toch weer terug. Na een kilometer of 37 kwamen we op een punt waar we moesten gaan lopen. Te steil, te veel stenen, te smal, niet te fietsen. Uiteindelijk waren we om 14.15 op het hoogste punt en hadden we bijna 2,5 uur gelopen, onze fietsen duwend, trekken en sjouwend..... Ook de stukken door de sneeuw omhoog lopen en uitglijden waren bijzonder vermoeied. Ook dit heeft met mountainbiken natuurlijk niets te maken ;) De echte bikkels rennen natuurlijk met fiets op de rug de berg op. Voor ons was het meer een bijzonder vermoeiende wandeltocht. We liepen er met heel wat andere teams en niemand had een goed woord over voor de bedenker van deze route... Op de top, bij de St Polltner Hutte, kregen we van de hutbaas een lekker glaasje vruchtensap. Vervolgens trokken we onze regenjasjes aan omdat het er behoorlijk waaide en best fris was. De afdaling was helaas ook erg moeilijk en al met al hebben we in de afdaling (met vele anderen) ook nog ongeveer een uur moeten lopen. Na deze martelingen volgde een rustig stukje over de weg, hier en daar een glibberig wandelpaadje, en rond 16.30 bereikten we de tweede (!) verzorgingspost. Op dat moment begon het ook licht te regenen en onweren. Die lichte regen zou snel over gaan in hele harde regen. We waren dus aan de late kant en dreigden de tijd limiet (10 uur, dus voor 18.00 finishen) niet te gaan halen. Bij de verzorgingspost stelden wat mensen voor om gezamelijk te rijden om zo snel in Lienz te komen. Uiteindelijk zaten we in een groepje met nog 2 Nederlanders en 2 Mexicanen en ging we met een lekker vaartje richting Lienz. Voor ons ging nog een ander "treintje" in de stromende regen onderuit omdat een van de fietsers niet had gezien dat er naar rechts afgebogen moest worden... Gelukkig geen ernstige schade.... Met een laatste eindsprint kwamen we nog net op tijd in Lienz en finishten we naar bijna 9 uur en 50 minuten.... De verzoging na de finish was prima. Vervolgens gingen we snel op zoek naar de camping om te douchen en eten.
Een korte blik in het roadbook leert ons dat ons morgen weer een zware etappe te wachten staat. Slechts 71 kilometer maar wel ruim 3600 hoogtemeters (meeste van alle etappes). Die hoogtemeters moeten voornamelijk gemaakt worden in 2 lange en steile klimmen. Het roadbook heeft het over schotterwegen met 15 tot 17% steiging voor meerdere kilometers. Dat wordt dus heftig! En die wielrenners maar opscheppen over de Alpe d'Huez met maar liefst 11,5% steiging (over een paar honderd meter maar natuurlijk...)...
Tot morgen!
Groeten,Evelien & Kyrill
-------------------------------------------------------------------------
zondag, juli 17, 2005Tweede etappe Mayrhofen - NeukirchenNeukirchen, 17 juli 2005,
Na een goede nacht slaap, stonden we om 6.15 weer naast ons bedje om alles klaar te maken voor de 2e etappe.
Gisteravond hadden we al het slechte nieuws vernomen van een ander Nederlands stel dat meedeed en waar we in de voorbereiding al meerdere keren contact mee hadden gehad. Op het al eerder genoemde belachelijke fietspad naar Mayrhofen waren ze hard ten val gekomen toen ze in een treintje in volle vaart bovenop een paaltje midden op het fietspad knalden; degene voorop had niet even de moeite genomen om aan te geven dat er wat op de weg stond.. Gevolg een stel gekneusde/gebroken ribben, en een gebroken schouder. Einde Transalp, na al die maanden van harde voorbereiding.....
De etappe van vandaag begon rustig met een stuk of 8 km over de weg. Daarna volgende echter een oneindig lijkende klim op de Gerlosberg; eerst over asfalt, daarna over schotter. Evelien had inmiddels weer behoorlijk last van de kramp in haar rug, dus dat fietste niet zo heel fijn... Maar met af en toe een korte stop om te rekken, zijn we boven gekomen. Daarna volgde een snelle afdaling en kwamen we bij de eerste verzorgingspost. Allemaal goed geregeld, behalve dat er geen bananen waren. We?ll voldoende Squeezy (wie bedenkt zo'n naam...) energierepen, maar daar hadden we eigenlijk we?ll genoeg van gehad.... Na wat praatjes hier en daar met andere (Nederlandse) deelnemers, gingen we weer op weg. Na wat op en neer geslinger kwamen we via de Gerlospas en een afdaling aan het begin van een fijne lange beklimming naar de Wildkogel op 2100 meter. We wisten dat dit natuurlijk niet vanzelf zou gaan, maar het viel toch behoorlijk tegen. Het duurde lang en was behoorlijk steil... Als fijne afsluiter volgde een stuk wandelen over de skipiste; bijna recht omhoog.... Een beetje teveel van het goede.. Eindelijk boven gekomen volgde de single trail afdaling naar Neukirchen. Een supermooie afdaling waar je erg netjes moet kunnen sturen en remmen om heelhuids beneden moet komen... Afgezien van wat kleine stukjes hebben we 'm fietsend kunnen doen; voorzichtig en niet te snel. Gelet op het aantal mensen bij de EHBO, had niet iedereen het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht. In totaal zijn we 9 uur en 10 minuten onder weg geweest; laten we maar geen gemiddelde snelheid uitrekenen over de ca. 85 afgelegde kilometers.
We hebben nog niet gekeken naar wat ons morgen te wachten staat; dat zien we morgen weer. Nu eerst lekker slapen!
Groeten,Evelien & Kyrill
-----------------------------
zaterdag, juli 16, 2005Eerste etappe Mittenwald - MayrhofenMayrhofen, 16 juli 2005,
Vanochtend hadden we nog alle tijd om onze fietsjes en spullen voor onderweg klaar te maken omdat we pas om 11.00 hoefden (mochten) te starten.
Bij de start was de sfeer al goed. Vanwege ons lage startnummer mochten we in het tweede startvak, vlak achter de profi's gaan staan. Wat natuurlijk betekende dat we eerste paar kilometer van alle kanten werden ingehaald door veel snellere helden en heldinnen. Na een rustige, vlakke start, begonnen we aan de eerste klim. Het was nog vrij druk en af en toe was het zoeken naar een stukje vrije weg. De donkere wolken pakten zich samen boven ons en net voordat het begon te regenen bereikten we de eerste top op ongeveer 1800 meter. In de afdaling besloten we toch maar de regenjasjes aan te trekken, net voordat het echt hard begon te regenen en hagelen (voor Roel en Sander: onze banden vroren vast aan het wegdek, het was vele malen erger dan de Amstel Gold Race en de beklimming van de Galibier). Na deze afdaling volgde er een stukje dat langzaam omhoog ging en net voor de volgende echte klim was de eerste verzorgingspost. Daar kwamen we weer wat bekenden tegen en bij iedereen leek het allemaal prima te gaan de eerste dag. De klim die volgde ging vrij snel en eenvoudig. Net voor de top dit keer, ging het regenen. In de afdaling hadden we flink wat regen, maar het was gelukkig niet echt koud. Er zaten behoorlijk stijle stukjes in de afdaling en Evelien ging af en toe gillend door de bocht, maar ze heeft alles gereden en twee jaar geleden was dat nog niet het geval. Hierna volgde een stuk afdaling over het asfalt en inmiddels stond er een flinke plas water in onze schoenen. Na nog een verzorgingspost begon het mooiste stuk van de etappe.. Ongeveer 50 kilometer vlak, over een fietspad richting Mayrhofen, langs het spoor en onder de hoogspanningskabels. Dit heeft natuurlijk met mountainbiken niets te maken (het is net zoiets als ananas op je pizza..); als we dat leuk zouden vinden, waren we we?ll op de racefiets gekomen... Na die veel te lange kilometers door het dal, arriveerden we eindelijk in Mayrhofen. We zijn net iets minder dan 7 uur onder weg geweest en hebben ruim 111 kilometer afgelegd.
De etappe van morgen ziet er "op papier" een stuk zwaarder uit. Ruim 3400 hoogtemeters en 85km. Veel klimmen dus... Hopelijk morgen weer een verslag!
Groeten,Evelien & Kyrill
--------------------------------------------------------vrijdag, juli 15, 2005Transalp 2005 - aanmeldingMittenwald, vrijdag 15 juli 2005,
Met een volgeladen camper zijn we vanochtend vertrokken naar Mittenwald; een klein stukje vanaf Innsbruck waar we de afgelopen week nog hebben kunnen relaxen. In het VVV kantoor van Mittenwald hebben we ons vervolgens aangemeld voor onze tweede Transalp. Upsolut (organisatie TAC) had alles weer netjes en goed geregeld en binnen 10 minuten hadden we al onze spulletjes binnen; startnummers (team 62), roadbooks, kaarten, de grote bagagetassen en de gebruikelijke foldertjes en promo artikelen.
De camper was ondertussen vakkundig geinstalleerd op de camping van Mittenwald. Hier stonden inmiddels meerdere deelnemers die ook het geluk en de luxe hadden van een set begeleiders die hen de komende week gaan ondersteunen (lees: koken, wassen, boodschappen doen, camper/caravan verplaatsen, etc.).
Onder het genot van een lekker bordje spaghetti a la Joop, hebben we route van morgen even doorgenomen. We hebben beiden het idee dat het (ook) voor ons goed te doen is. Voor de echte goede fietsers ziet het er zelfs vrij eenvoudig uit. Tijdens de briefing in Mittenwald liepen we diverse oude bekenden (Transalp 2003) tegen het lijf; allemaal weer klaar voor dit avontuur. We zijn benieuwd! Morgen(avond) het verslag.
Groeten,Evelien & Kyrill