Door Jan Hiddink
Tijdens de vierde wereldbeker crosscountry in het Duitse Willingen was Erwin Bakker opnieuw de best finishende Nederlandse deelnemer. De mountainbiker uit het Heijdens - Ten Tusscher team werd afgelopen weekend elfde, na een indrukwekkende inhaalrace. In het algemeen klassement bezet Bakker inmiddels ook de elfde plaats.
Het wereldbeker seizoen is halverwege. De Europese wereldbekers, met uitzondering van Schotland, zijn achter de rug. Na de wedstrijden in Spa, Madrid, Houffalize en Willingen staat Erwin Bakker op de rand van de top tien. De wedstrijd in Willingen, op een parkoers dat als onwaardig gold voor een wereldbeker, vond al op zaterdag plaats. De dag erna maakte Bakker de balans op.
Elfde in het algemeen klassement. Had je dat op voorhand voorzien?
Voorafgaand aan het seizoen was de top 20 mijn doel. Ik was vorig jaar één keer elfde, aan het einde van het seizoen, toen veel concurrenten al niet meer de moraal hadden. In Spa werd ik dit jaar 13e, in Houffalize, vorige week, 9e. Dat was fantastisch natuurlijk: mijn eerste top tien in een wereldbeker zo dichtbij huis behalen, met al die mensen langs de kant. We hebben gisteren besloten in ieder geval naar de volgende wereldbeker in Canada te gaan. Als je top 10 kunt eindigen in de eindstand, moet je dat niet laten liggen. Je hoort dan bij de groep die alle wereldbekers moet rijden. Alleen hebben wij in Nederland, als enige land in heel Europa, het nationaal kampioenschap gelijk gepland met de wereldbeker in Brazilië. We staan voor een moeilijke keuze. Voor mij lijkt er meer te halen in de wereldbekers dan op het NK, ook al was ik daar vorig jaar derde. Stel je voor dat ik top tien haal in de eindstand van de wereldbeker -dan heb je echt een hele mooie prestatie om bij te schrijven op je c.v.
Je rijdt veel wedstrijden in het buitenland. In Nederland zien we je maar weinig. Is dat bewust? Wordt je in het buitenland een completere renner?
Ja. Tegen de andere jongens van het team zeg ik vaak: je kunt beter in Duitsland of Belgie 25e worden, dan hoger eindigen in Nederland. Je wordt 3x zo sterk in die wedstrijden. Tijdens de vlakke Nederlandse wedstrijden leer je te weinig. De afgelopen drie jaar heb ik bewust de Nederlandse rondjes gemeden, om in plaats daarvan de concurrentie in het buitenland op te zoeken, op de moeilijke parkoersen. Daar ben ik zondermeer sterker van geworden. Ik ben inmiddels goed in het rijden van regelmatige uitslagen. Ik zit nu op een constant niveau; de schommelingen uit het verleden lijken voorbij. Ik word steeds constanter, zowel in het buitenland als in die paar Nederlandse wedstrijden die ik heb gereden. Zo wordt je als renner inderdaad completer-ook als het gaat om de dingen waar je minder sterk in bent.
Over dat laatste: je start is een kwetsbaar punt. "Als Bakkertje sneller zou starten, rijdt hij top 5", hoor je wel eens.
Moeilijk te zeggen. Ik zou mezelf niet moeten forceren om die eerste vijf bij te houden, dan ben je het haasje in het laatste half uur. Je ziet veel rijders die het laatste half uur wel tien minuten verliezen, die staan helemaal geparkeerd. Tegelijk werk ik wel degelijk aan het verbeteren van mijn start. Je moet jezelf er eigenlijk op slinkse wijze tussen zien te zetten, net als Sauser. Die heeft er ook de bouw of explosiviteit niet voor, maar wel de handigheid, op één of andere manier. Gisteren had ik bij de start botte pech, al voor de eerste bocht kwam iemand met z'n pedaal in mijn voorwiel. Ik moest vanuit stilstand helemaal opnieuw beginnen. Ik zat zelfs even rond de tachtigste plaats. Toen heb ik er even hard aan getrokken, kwam ik rond de veertigste plek terecht. Ik heb gisteren heel constante rondes gereden. Alle rijders zaten heel dicht op elkaar. Na een uur lijkt het dan alsof ik naar voren fiets, maar het is eerder zo dat de anderen zich in het eerste uur forceren en terug vallen. Ik kan van begin tot eind dezelfde rondes rijden. Ik wéét dat ik in het tweede uur van de wedstrijd sterk ben. Ik kan op de veertigste plaats de moed erin houden, in de zekerheid dat anderen stil gaan vallen. Bovendien groei ikzelf in de wedstrijd. Ik voelde dat ik het eerste uur niet heel sterk was, maar wist al wel dat top 20 mogelijk was. Maar ik had zelf ook niet verwacht tot de elfde plek te kunnen reiken.
Ben je als rijder onderdeel van een meerjarenplanning? Speelt Peking, dus de volgende Olympische Spelen, al een rol voor jou?
Daar hou ik me bewust nog niet mee bezig. Als je het verdient, komt je daar vanzelf terecht. Athene heb ik gemist, terwijl ik op het moment van die wedstrijd vorig jaar één van de sterkere renners was. Maar goed, de selecties waren al gemaakt, ik heb daar niet van willen balen. Ik plan per half jaar, dit seizoen liep de planning tot gisteren: naar aanleiding van de Europese wereldbekers zou ik beslissen over mijn verdere wedstrijden dit jaar. Over het Nederlands Kampioenschap zit ik nu wel te dubben. Tegelijk besef ik maar al te goed dat je als mountainbiker niet zonder meerjarenplanning kunt. Leo van Zeeland heeft naar de spelen in Athene een heel programma gemaakt, inclusief hoogtestages en dergelijke. Als lid van de nationale selectie zat ik daar ook bij. Ik heb daar veel van geleerd -vooral dat je ontwikkeling een kwestie van jaren is. Je duurvermogen, je techniek, je planning: dat zijn allemaal zaken die je niet in een jaar tijd kunt optimaliseren. Dat heeft tijd nodig.
© Jan Hiddinkfoto's: Rogier Bom
