door Roeland van Vliet - VLISSINGEN - Mirjam Dieleman (24) besloot na haar afstuderen (biologie, richting bosbeheer) te stoppen met het actieve mountainbiken. De van origine Vlissingse, die in 2003 de Europa Cup won en de mogelijkheden had om een topper te worden, wilde zich richten op maatschappelijk succes. Eind 2004 heeft ze nog geen spijt van die beslissing, al heeft ze in het afgelopen jaar nog niet de droombaan gevonden.
Dieleman woont nog altijd op een krap studentenkamertje in het centrum van Wageningen, de plaats waar ze vier jaar studeerde. Studeren hoeft ze niet meer, haar leven bestaat nu uit het doen van uitzendwerk en het zoeken naar een geschiktere baan. „Bosbouw is een moeilijke sector. Daar vind je niet zomaar een baan in. En als er dan eens ergens een vacature is, reageren er gelijk vele mensen op. Dan kom je er zonder veel werkervaring gewoon niet tussen“, verzucht ze.
Desondanks denkt geen haar op haar hoofd eraan om terug te komen op de beslissing om te stoppen. Ze voelt zich er zelfs lekker bij. „Het is heerlijk dat ik me niet meer op wedstrijden hoef te concentreren. Dan valt er toch een hele last van je af“, vertelt ze. „Vorig jaar zat ik in een team (Morgan Blue) en daarom wilde ik mijn wedstrijden per se goed rijden. Dat team was niet voor niets een verband met me aangegaan. Dat gaf dus wat extra druk. Dat was niet erg, zolang ik nog studeerde. Tijdens het afstuderen kon ik namelijk mijn tijd zelf indelen en maakte ik tijd vrij voor het fietsen. Ik kon trainen wanneer ik zelf wilde.“
Sinds de Vlissingse klaar is met haar studie - nu een jaar geleden - is het precies andersom. In het voorjaar van 2004 deed ze nog mee in een kleine serie wedstrijden, een soort afscheidstoernee. Daarna kwam ze alleen in augustus nog een keer in actie tijdens een marathonwedstrijd. Als recreant wel te verstaan.
Zoeken
Dieleman: „Nu is het werken en het zoeken naar een baan op mijn vakgebied belangrijker dan fietsen. Dat maakt het moeilijk om je op wedstrijden te richten. Voor wedstrijden moet je trainen, maar daar heb ik niet altijd tijd voor. En als je niet traint, gaan de wedstrijden niet goed. Daar heb je dus niets aan. Ik wil het niet maar half-half doen. Of ik rijd de wedstrijden goed, of ik doe helemaal niet mee. Toen heb ik dus voor het laatste gekozen. Want als ik voor het eerste zou kiezen, zou ik het zoeken naar die mooie baan automatisch opzij schuiven. Ik ken mezelf namelijk wel een beetje.“ Toch heeft Dieleman het mountainbiken nog niet helemaal losgelaten. Ze maakt nog weleens wat ommetjes op haar fiets én benadert haar sport tegenwoordig ook wetenschappelijk. „Het is me gelukt om een bij een Wageningse stichting, Probos, een vrijwilligersbaantje te vinden voor één dag in de week. Op die dag doe ik onderzoek naar het effect van mountainbiken op het bos.“
De directeur van Probos, Patrick Jansen, deed eerder al een studie naar hetzelfde onderwerp. Hij verrichtte voornamelijk literatuuronderzoek en keek naar het buitenland. In maart publiceerde hij zijn bevindingen onder de titel ’Schade en overlast door mountainbikers; perceptie of realiteit?’ Dieleman stuurde een mailtje naar hem met de vraag of zij zijn onderzoek mocht voortzetten en daarbij naar Nederland kon kijken. Dat vond hij goed, zij het onbetaald. „Ik ben in elk geval wetenschappelijk bezig en doe weer wat ervaring op“, aldus Dieleman. „Komende tijd ga ik het veld in. Ik kijk naar de natuurgebieden waar gefietst wordt, ondervraag mountainbikers over hun wensen en vraag andere recreanten (wandelaars) naar wat zij mountainbikers in het bos vinden. Daar moet uiteindelijk een voorstel uitrollen.“
Over de mogelijke uitkomsten van het onderzoek kan het voormalig lid van de Nederlandse selectie nog niets zeggen, ze is net begonnen. Wel weet ze uit eigen ervaring dat mountainbikers en natuurbeheerders zo nu en dan botsen. Dieleman: „Het is heel verschillend hoe boswachters op fietsers reageren. De een legt rustig uit dat mountainbiken in dat bos niet toegestaan is en de ander wordt gelijk heel boos als je ergens fietst waar het niet mag. Maar ook de mountainbikers houden niet altijd rekening met de natuur. Aan het begin van het bos staan meestal bordjes die aangeven of je er mag fietsen of niet. Ik hield me er al altijd aan, maar anderen doen dat helemaal niet.“
Oma
Nu kan Dieleman daar ook wel een beetje inkomen. Er zijn genoeg vaste routes om te fietsen, vindt ze, maar die zijn niet allemaal even uitdagend. „Als ik vanuit Wageningen naar een mooi, heuvelachtig parkoers wil, moet ik naar Amerongen of Oosterbeek. Daartussen heb je eigenlijk niets, of het moeten paadjes zijn waarop mijn oma ook nog kan fietsen. Ik ga dus ook de wensen van de mountainbikers in kaart brengen en aanbevelingen doen.“ Het onderzoek hoeft niet snel af te zijn. „Er staat geen limiet op“, zegt Dieleman. „Ook als ik een echte baan vind, zal ik het goed afmaken. Zodat iemand anders er makkelijk mee verder kan gaan.“
(Provinciale Zeeuwse Courant)
