Wasdom is Hans Beckings rijkdom

Becking is erg goed. Straalt dat ook uit, eerlijk is eerlijk. Er zit gewoon een goeie kop op dat wielerlijf. En in het peloton, zegt hij, heeft-ie een grote mond. ‘Dat wordt geaccepteerd omdat ik presteer. Iedereen wil ook wel wat van mij, maar ik ben benieuwd wat er gebeurt als het wat minder gaat. Hoeveel er dan nog overblijven.‘
Hij denkt er over na. Of beter, het komt tussen zijn oren. Zegt hij zelf. ‘Ik schets beelden in mijn hoofd. Daar komt alles terecht. Er speelt zich veel af, zeker als ik muziek luister. Ik kan zo te keer gaan in mijn hoofd, dat ik er soms kippenvel van krijg.‘ Het fascineerde hem, hij ging er over lezen. ‘Het schijnt dat meer sporters dat hebben, die schetsen hun fantasieën.‘ Hij is dan ook zeker al drie keer wereldkampioen geweest, zegt hij. In zijn verbeelding. Het is een haast tastbare belevingswereld. ‘Ook doelen stel ik op deze manier.‘
Beckings doelen zijn net zomin vastomlijnd als zijn gedachtenwereld. De groei die hij nu doormaakt is al een soort van mikpunt geweest. Alles staat in het teken van de rijping of wasdom. ‘Ik hoef niet per se naar de Olympische Spelen of van de sport te leven. Ik ga liever naar een ploeg waarin ik veel kan zien en leren, lekker in het buitenland kan rijden. Laat me maar een paar keer met Bart Brentjens praten. Hij heeft olympisch goud, kan prachtige verhalen vertellen.‘ Hij meent het, geld interesseert hem niet. ‘Waarom zou ik rijk moeten zijn? Wat maak ik op mijn leeftijd nou op?‘ Hij is pas achttien, studeert aan het ROC in Deventer (de wielerschool), maar moet als bijvak haast filosofie hebben. Becking relativeert, is beschouwelijk en pelt laag voor laag af. Een wijsgeer in wielerbroek. Maar dan wel één met eigen taalgebruik. ‘Een mountainbiker is een gek die zich het liefst helemaal naar de kloten rijdt. Soms ben ik zo ontzettend verrot na een wedstrijd, donder ik zo van mijn fiets. Behalve als ik gewonnen heb. Dan denk ik: ik kan nog wel een rondje.‘
En Becking wint veel, dus kan eigenlijk wel rondjes blijven rijden. Hij is tweevoudig Nederlands kampioen, laat bij plaatselijke wedstrijden vaak alleen een stofwolk achter en is leider in de Europacup na wedstrijden in België en Italië. Waar komt dat vermogen tot vernietigen vandaan? Zo op het oog lijkt hij nog geen vlieg te kunnen doodslaan. Is het ‘t verhaal van Dr. Jekyll and Mr. Hyde, opeens veranderen in een nietsontziende moordenaar? Feit is dat Becking vooral vernieling zaait in wedstrijden waarin hij meedoet. Volgens hemzelf komt het door de ontwikkeling die hij doormaakt. De laatste jaren is zijn doorzettingsvermogen enorm toegenomen en ook zijn fysieke kracht. ‘Ik onthoud wat ik zie en doe. Alle hartslagstroken van wedstrijden heb ik bijvoorbeeld nog, ik weet precies wat ik vorig jaar gedaan heb. Ik wil van alles leren en er beter van worden. Dat maakt me denk ik ook sterk.‘
Door het leerproces van de sport, denkt Becking, heeft hij ook een voorsprong op leeftijdgenoten in het algemeen. ‘Als ik tijdens een wedstrijd een lekke band krijg of als zoals laatst drie weken achter elkaar mijn derailleur kapot gaat, komt dat keihard aan.‘ Maar op wereldniveau stellen die problemen toch weinig voor? ‘Natuurlijk, ik wil ook niets met elkaar vergelijken, maar op dát moment is dát wel het ergste wat mij kan overkomen. En het gebeurt dan ook. Het geeft je een zekere hardheid, het geeft je vermogen om tegenslagen te overwinnen. Tenminste, als je er goed mee omgaat.‘
En dat is waar het hem allemaal om gaat, gebeurtenissen een plek geven. Een verklaring zoeken en accepteren of een oplossing zoeken. ‘Door het mountainbiken word ik mentaal sterker, pak ik dingen sneller op, kan ik beter tegen kritiek en leer ik mezelf heel goed kennen. Mijn lichaam heeft weinig geheimen voor me en in mijn hoofd heb ik het ook redelijk onder controle. Er is balans. Al is die ook wel eens weg.‘
En dan knalt hij na de start de wedstrijd in, blaast hij tot vlak voor de finish iedereen omver. Tot zijn lichaam protesteert, zijn hoofd en benen troebel voelen, en hij wordt ingehaald. ‘Dan kom ik dieper dan ik kan. Dat kan blijkbaar ook nog.‘ Hans Becking kan volkomen ontspannen naar wedstrijden toeleven. Hij wint de meeste en anders belandt hij meestal wel op een andere plek op het podium. Maar het hoeft niet te leiden naar roem. ‘Ik hoef niet per se naar de Olympische Spelen of van de sport te leven.‘