PARNITHA - Ze was kwaad, daarna moedeloos. Elsbeth Van Rooy-Vink maakte vrijdag in de olympische mountainbikerace een valse start en zag haar medaillekans meteen vervliegen. Na een knappe inhaalrace bereikte ze alsnog de vijfde plaats, ruim achter de Noorse Gunn-Rita Dahle.
Dahle is de ongenaakbare koningin van het mountainbiken. Ze won de afgelopen twee jaar alle wereldbekerwedstrijden waarin ze startte en miste de wereldtitel in 2003 slechts door botte pech. „Ze zou bij de mannen geen slecht figuur slaan, in de subtop zou ze meekunnen”, meende Vink. „Het is buitenaards wat ze doet, maar ik gun het haar. Het is een hele aardige meid.”
Dahle (31) beleefde in 2002 een knappe comeback nadat ze in de aanloop naar de Spelen van Sydney het spoor bijster was geraakt. Te gefixeerd op een topprestatie ging ze slapen in lagedruktentjes en trainen in de Verenigde Staten op hoogtes tot boven de 2500 meter. Dahle putte zichzelf uit en moest nog voor de Spelen afhaken. Het raakte haar zo dat ze in een identiteitscrisis belandde en in haar woonplaats Stavanger nog amper de straat op durfde. Ze zocht hulp bij psychiaters en kwam er met hulp van haar vriend en coach bovenop. Inmiddels heeft ze een uniek niveau bereikt waardoor mountainbikewedstrijden voor vrouwen geen greintje spanning meer bevatten. Vrijdag, op het parkoers van het tegen de bergen aangeplakte Parnitha, werd ze de laatste twee ronden geteisterd door een haperende derailleur waardoor haar voorsprong op de nummer twee, de Canadese Marie-Helene Premont, uiteindelijk op een minuut bleef steken. De Duitse Sabine Spitz werd derde.
„Zo'n mankement hoort bij deze sport, het zorgde in ieder geval voor wat meer entertainment”, begreep de Noorse, die desondanks volkomen ondersteboven was van haar gouden plak, de vierde voor de Noren, de eerste in 32 jaar in het wielrennen. „Ik zou willen dat ik kon uitleggen wat dit voor me betekent, dat ik het gevoel wat ik nu heb met anderen kon delen. Alles wat ik de laatste jaren ervoor gedaan heb, spookte door mijn hoofd toen ik in de richting van de finish reed. Ik hoop dit gevoel nog heel lang vast te kunnen houden.”
Elsbeth Vink moest uiteindelijk concluderen dat ze in de Griekse hitte een uitstekende race had gereden. Op die mislukte start na. „Ik slipte weg met mijn achterwiel, trok mijn voorwiel omhoog en kwam niet goed in mijn pedalen. Eigenlijk ging alles mis”, keek ze terug op het moment dat ze de concurrentie uit het oog was verloren. Het kostte haar twee rondes om het slechte gevoel uit haar lijf te trappen.
„Volgens mij kreeg ze toen pas haar vechtlust terug”, had bondscoach Leo van Zeeland vanaf de kant geconstateerd. Vink voelde zelf ook de moraal terugkomen toen ze de ene na de andere renster voorbijging. „Het was natuurlijk niet zo bedoeld, maar mijn raceopbouw was op deze manier nog niet zo slecht. Dit gaf een beter gevoel dan te snel starten en steeds ingehaald worden.”
Van de negende positie na de eerste doorkomst belandde ze uiteindelijk op plaats vijf, het resultaat waarmee ze in Atlanta debuteerde op de Spelen. „En daarmee moet ik gewoon tevreden zijn. Als je geen enkele keer op het podium hebt gereden in de wereldbekers van dit jaar moet je reëel zijn. Die vijfde plaats in Atlanta was mooi omdat het heel onverwacht was, maar met dit resultaat ben ik net zo blij.”
