Red Bull Trailfox 2004 - een rijdersverslag

“Nummer 98!” Eindelijk ben ik aan de beurt. Nerveus sta ik aan de start van mijn eerste onderdeel van de Red Bull Trailfox. “Ontspan je, je kunt het” fluister ik mijzelf nog in. Ik doe de lampen aan, toch best veel licht, drie halogeenlampen van 35 Watt. “Noch zehn seconden” Oh jee, het uur van de waarheid, concentreer je. De piepjes van de laatste vijf seconden beginnen en de dame naast me zegt “GO”. Nog 1 keer diep adem halen en op het derde piepje stort ik mijzelf door de tijdmeting de duisternis in.
 
Verkrampt rij ik de eerste 5 meter richting het eerste stuk Evil Eye trail, maar zodra ik het hout raak, voel ik me heel erg ontspannen en komt de flow in mijn rijden. Rechts, links, rechts, links en het 2 meter hoge stuk met de bocht naar rechts om vervolgens de eerste Evil Eye trail volle bak af te rijden richting de grote wip. Na de wip volgt de smalle Evil Eye trail van 15cm breed. Ik kom voorbij de eerste bocht, maar verlies daar mijn evenwicht en spring van de bike af. Snel ren ik het laatste stukje langs de trail, op weg naar de lange singeltrack over de bergkam. En hier merk je het ware genot. Bomen links en rechts, maar door je eigen licht, lijkt het net of je in een tunnel rijdt. Je kunt je zo lekker focussen op dat wat komen gaat.
 

 
Ook het kleine sprongetje in dit stuk durf ik zonder pardon te nemen. Op een stuk waar 2 sporen zijn kan nummer 99 mij snel passeren. Het wordt weer wat stijler en ik zie de chicane voor het stenige stuk al liggen. Hoe gaan we dit aanpakken? Ik neem de chicane niet helemaal lekker, zet vlak voor het stijle stenige stuk snel 1 voetje bij om bij te steppen. Rol het voorwiel over de rand en gooi mijn kont naar achter. Ik hoor de aanmoedigingen op dit druk bezochte stuk en spurt door.
 
Het laatste stuk is stijl, met afwisselend bochten naar links en rechts. Het off-chamber stuk kom ik ook redelijk goed door en dan zit er nog een drop. Wat doe ik, er af rollen kan, maar laten we elkaar geen mietje noemen. Het heet niet voor niets drop, dus ik kom aan en spring hem zonder verder na te denken en stuur vervolgens op de rivier bedding af. Ik hoor het water en weet dat de finish dicht bij is. Ik wil het laatste lastige stukje de bedding weer uit rijden en ineens zit nummer 100: Filip Polc naast mij. Hij een voet aan de grond, ik een voet aan de grond, we verliezen beide tijd, maar hij komt mij gelukkig redelijk snel voorbij en finisht vlak voor me. Ik hoor de speaker mijn naam en mijn tijd noemen: “3:34.03”. Ik heb geen idee voor welke plaats het goed is, maar dat maakt me op dat moment helemaal niks uit. Wat is het rijden in de nacht ongelofelijk gaaf.
 

 
Na enigszins bijgekomen te zijn en mijn fiets in de auto gestald te hebben, ga ik een stuk van de baan omhoog om te kijken en enkele foto’s te maken. Als uiteindelijk vlak voor één uur iedereen de wedstrijd heeft gereden, kan ik moe maar voldaan mijn tent opzoeken. Uiteindelijk blijk ik 220e van de 260 gefinishte heren te zijn. Dat geeft mij een goed gevoel.
 
Zaterdag staat hetzelfde traject weer op het programma, maar nu is het licht. De wedstrijd begint om 12 uur, maar omdat we op volgorde starten van de uitslag van de Night Trail, hoef ik pas rond twee uur te starten. Ik neem rustig de tijd om naar boven te lopen. “Wat zeg je? Lopen?” Jazeker. Het is een Freeride-evenement en om bij de trails te komen moet je omhoog lopen of fietsen. De body-armor is nog uit en dat mag ook wel, want het is 25+ graden. Gelukkig wordt je boven opgewacht door de dames van Red Bull met gekoelde blikjes van de bekende Energiedrank of een flesje water. Ruim een uur voor mijn eigen start ben ik boven en ik bekijk hoe anderen het eerste deel rijden.
 

 
Langzaam maar zeker ga ik me voorbereiden op mijn eigen run. Ik trek mijn protectie aan. Zoek een plekje in de schaduw en maak een babbeltje met de rijder die voor mij moet starten, maar langzaam maar zeker komt de spanning weer opzetten. Ik neem het parcours nog eens in mijn hoofd door en vraag mijzelf af of ik onder de 3 minuten zou kunnen rijden. Rij naar de start en dezelfde procedure als gister begint weer. Wederom vertrek ik bij het derde piepje en dit keer valt gelijk een groot gedeelte van de spanning van me af.
 
Het eerste stuk trail gaat goed. De wip ook. Helaas raak ik op de smalle trail weer de balans kwijt na de eerste bocht en moet ik van mijn bike springen. Dit keer kom ik echter aan de verkeerde kant van de trail uit en verlies daarmee veel tijd. De rotspassage gaat dit keer wel goed en halverwege het laatste gedeelte voel ik dat iemand achter me rijdt. Maar ik ben nu bezig met mijn eigen race en blijf me concentreren. De drop gaat lekker en zodra ik de rivierbedding uit kom, zet ik nog eenmaal vol aan richting de finish. Mijn tijd is 2:54.10 en dat is 40 seconden sneller dan gister in het donker en onder de drie minuten. Ik ben er zeer tevreden mee, echter de klassering valt uiteindelijk toch tegen. Mijn tijd was goed voor de 228e plaats (van de 252 finishers) en daarmee kom ik in het overall klassement op de 225e plaats.
 

 
’s Avonds mogen de 64 beste mannen en alle 11 dames laten zien wat ze kunnen op de Night X. Het is een mooie show om naar te kijken. Uiteindelijk wordt de finale bij de mannen toch met overmacht gewonnen door Filip Polc (de rijder die ik tijdens de Night Trail in de weg heb gereden), voor Janez Grasic, René Wildhaber en Remo Heutschi. Anja Jerenko wint bij de dames vlak voor teamgenoot Sonja Granzow, Daniela Bossard en Silja Stadler.
 
Op de slotdag staat de Freeride Downhill op het programma. Het parcours is uitgezet op een trail welke geheel natuurlijk is. Op sommige plaatsen kunnen verschillende lijnen gereden worden en zijn er mogelijkheden om te springen en te droppen. Ik voel me goed en ontspannen. Zelfs vlak voor de start valt de spanning mee. Het parcours zit goed in mijn hoofd en het ligt me wel. Weinig snelheidsstukken en veel draaiwerk.
 

 
Na de bekende start zet ik gelijk aan, probeer zoveel mogelijk hobbels en wortels te absorberen tot de eerste dubbele drop. Neem deze goed en pak de short cut langs een boomstronk. Vervolgens door naar de linker lijn waar een drop van 40 cm gevolgd door een haakse bocht op mij wacht. Snel de picknickplaats oversteken en het bochtige stuk in. Ik kan de bike lekker laten rollen en voel me helemaal in mijn element. Het stuk wordt afgesloten met een stijle passage welke de bosweg kruist. Hier staan veel mensen te juichen en ze roepen massaal mijn naam.
 
Op het volgende rechte stuk zet ik aan en na de volgende bocht zie ik mijn voorganger. Ik haal hem in in de lastige (door een boomwortel) switchback. Vervolgens zet ik aan voor het laatste stuk, waarbij ik op de tweede switchback nog bijna (ook door een boomwortel) uit het zadel wordt gelanceerd. De finish komt langzaam in zicht en ik zet nog één keer aan. Gebruik de dwars over het parcours liggende voetpad als table en kom onder luid gejuich over de finish: 2:23.08. Ik weet dat er velen langzamer zijn en ben zeer tevreden. Het is uiteindelijk goed voor de 186e plaats op de laatste etappe, waardoor ik overall op de 204e plaats eindig.
 

 
Ik krijg door een van de Red Bull dames een welverdiend blikje van de sponsor in de handen gedrukt en geniet hijgend na van de Red Bull Trailfox. Ik heb er meer dan een jaar op moeten wachten voor ik hem eindelijk heb gereden, maar dat was het waard. Het is mijn beste bike-ervaring tot op dit moment en volgend jaar ga ik zeker weer.
 
Bij de dames was Anja Jerenko (Dld) de winnares en bij de heren eindigden René Wildhaber (CH) en Filip Polc (Slo) op een gedeelde eerste plaats. De beste rijder onder de 18 (rookie of the year) was Reto Wetli.
 

 
Voor meer informatie:
Fotoverslag Jass

Officiele site Red Bull Trailfox

Fotogallery Red Bull Trailfox
Biken in en om Laax
 

Jasper Leenarts (Jass)