Mirjam Dieleman lost een luxeprobleem op
door Roeland van Vliet - WAGENINGEN - Mirjam Dieleman (23) heeft, zo vindt ze, een luxeprobleem. Ze heeft al het talent en de leeftijd om een topper in het internationale mountainbiken te worden. Maar ze kan net zo goed een mooie baan vinden met haar net afgeronde studie bos- en natuurbeheer. „Ik heb lang getwijfeld, maar in het najaar heb ik de knoop doorgehakt. Dit is haast wel zeker mijn laatste seizoen. Ik wil namelijk nog meer van de wereld zien en dus gaat mijn maatschappelijke carrière voor.“.
Dieleman is een uiterst nuchtere Zeeuwse, die nog steeds op haar kleine studentenkamer in het centrum van Wageningen woont. Ze is weliswaar afgestudeerd, maar in de Gelderse universiteitsstad heeft ze haar vriendenkring, haar bijbaantjes (ze maakt schoon en verkoopt telefonisch loten van de Postcodeloterij) en ze kan in de omgeving heel goed trainen. Met verschillende trainingsmaatjes brengt ze bijna dagelijks een aantal uurtjes op de Utrechtse Heuvelrug door.
Vakgebied
In Wageningen zoekt Dieleman ook naar een baan op haar vakgebied, maar die zijn moeilijk te vinden. Zeker niet in Nederland. En als ze er geen in Nederland vindt, dan maar in het buitenland. Maar ja, haar vriend - ook een Wageninger - heeft net een baan gevonden in Nederland en dus blijft Dieleman nog wel even in Nederland. Dieleman heeft op dit moment dus een beetje onzeker bestaan.
Waar ze wel zeker van is, is van haar keuze voor een maatschappelijke carrière. Mountainbiken is sinds enige tijd een belangrijke bijzaak en dat blijft zo. En dat is gezien haar prestaties in 2003 toch enigszins opmerkelijk. De Vlissingse reed toen namelijk beter dan ooit. Ze veroverde de Europacup, werd vierde op het Nederlands kampioenschap, mocht mee naar het EK en het WK en reed verschillende wereldbekerwedstrijden in Europa en Canada. „De bondscoach, Leo van Zeeland, zag het toen helemaal in mij zitten. Hij zag in Laura Turpijn en mij de opvolgsters van Corine Dorland en Daphny van den Brand“, weet Dieleman.
Als Dieleman dit jaar op dezelfde toer was doorgegaan, had ze inderdaad één van de Nederlandse topvrouwen kunnen worden. Maar Dieleman wilde geen absolute topper meer worden en besloot eind 2003 zelfs uit de nationale selectie te stappen. Het beviel haar niet zo hoe het er daar aan toeging. Dat ze het WK moest rijden met een aantal gekneusde ribben was voor haar de druppel. „Ik zette daar mijn gezondheid op het spel, terwijl ik er nauwelijks waardering voor terug kreeg.“ Daarvoor voelde ze zich er ook al niet helemaal gelukkig. „De sfeer in de werkgroep beviel me niet. En dat terwijl de sfeer voor mij juist heel belangrijk is.“
Europacup
Dieleman zal dit jaar („mijn afscheidsjaar“) dus niet meer actief zijn op het Europees kampioenschap en het wereldkampioenschap. Wel verdedigt ze haar titel in de Europacup. Vorig jaar was die te verdienen in een serie van vijf wedstrijden. Dieleman reed ze toen, in tegenstelling tot alle echte toppers, allevijf en werd zo winnares van de cyclus. Nu gaat de titelstrijd maar over drie wedstrijden. „Dan wordt het dus een stuk moeilijker om de Europacup te winnen“, weet Dieleman. „Ik zal ze denk ik wel alledrie rijden, maar dat doet waarschijnlijk iedereen.“ De eerste wedstrijd is zondag in het Belgische Thuin.
Commerciële ploegen
Dat Dieleman dit jaar gas kan terugnemen, vindt ze niet erg. Het bevalt haar juist wel. De druk is er niet en dat geeft haar rust. Dieleman: „Na 2003 stonden alle commerciële ploegen voor mij in de rij. Maar ik heb overal ’nee’ op gezegd. De ambities van die ploegen strookten niet met mijn ambities. Bij sommige ploegen hadden ze het al over ’toewerken naar de Spelen van Peking in 2008’. Nou, zo ver keek ik nog helemaal niet vooruit. En bij die ploegen had ik veel te veel verplichtingen, terwijl ik juist vrij wilde zijn. Ik kon niemand beloven dat ik de rest van het jaar in Nederland zou blijven. Als ik namelijk een baan in het buitenland vind, ben ik weg. Nou kon ik natuurlijk wel met zo’n ploeg in zee gaan en stiekem maar één jaar daar meedoen, maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen.“
Nu zit Mirjam Dieleman samen met haar 21-jarige broer Joël bij een kleine Belgische formatie, waarbij alles mag en niets hoeft. Ze mag haar eigen wedstrijden uitzoeken en kan trainen wanneer ze wil. Dieleman: „Ik heb het geluk gehad dat ik heb kunnen studeren en dus altijd iets naast het sporten had. Meisjes als Laura Turpijn, Corine Dorland en Daphny van den Brand hebben dat dus niet. En dat geeft ook niet. Maar daarom hebben zij wel meer de drang om de top te bereiken dan ik.“
Het enige wat Dieleman nu wil, is een baan vinden en in haar laatste mountainbikejaar leuke wedstrijden rijden. Dat deed ze anderhalve week geleden bijvoorbeeld in Waregem. Daar verscheen ze samen met haar broer aan de start van het open Belgisch kampioenschap marathon en ze won. „Ik had dit jaar nog niet zoveel gereden en we wilden dus eerst de wedstrijd over tachtig kilometer rijden. Maar toen bleek dat alleen bij de wedstrijd over 130 kilometer prijzengeld werd uitgedeeld. Toen hebben Joël en ik die afstand maar gereden. Je moet toch wat doen om rond te komen als je geen vaste baan hebt... Het was wel een erg lange race, het regende de hele tijd, we hebben samen ook flink afgezien, maar we hebben wel veel lol gehad. We hebben dezelfde humor, snap je. Die sfeer hè, die is zo belangrijk voor mij.“
Copyright © 2004 Provinciale Zeeuwse Courant - alle rechten voorbehouden
