"In the Dutch mountaaaains", the Nits zongen er al over. Ik begreep alleen nooit wat ze bedoelden. Na 96 kilometer beuken op mijn MTB begrijp ik het wel, ze hadden het gewoon over de Amerongse heuvels.
"Hé Joop, hoe gaat ie" vraag ik de Cannondale rijder voor me. "Man ik ben helemaal kapot, ik zit aan het elastiek. Ik ben blij als we zo de laatste ronde ingaan." "Hebben we er dan al 80 kilometer opzitten dan" hijg ik. Een ronde later. "Man wat ga je hard, ik dacht dat je kapot zat, je ruikt zeker de stal?" Joop: "het gaat nu wel weer, op dat wortelpad probeer ik je zometeen te lossen, hahaha". Ik bevind me in de laatste van kilometers van de 96 kilometer lange marathontraining op het vaste parcours van Amerongen.
Ik ben zo'n 3,5 uur geleden met 50 andere marathonfreaks aan de start van deze marathontraining (13 maart) verschenen. Freaks of liefhebbers? Waarschijnlijk beide. Freaks omdat ik de gemiddelde waarde van de aanwezige MTB's toch wel 2500 keiharde Euro's schat. Freaks omdat de uiteindelijke 'winnaar' de 96 heuvelachtige kilometers in een ongelovelijke 3 uur en 35 minuten afraffelt. Freaks omdat een vriend van mij voor deze training zelfs helemaal uit Friesland komt. Freaks omdat ik mezelf niet eens de tijd gun om bij de verzorgingspost even een hapje te eten. Sterker nog, als ik in de derde ronde zie dat de bikers in 'mijn groepje' even bij deze post stoppen, demareer ik er als een dolle vandoor. Liefhebbers omdat bijna iedereen die zich van tevoren had opgegeven er 's ochtends ook stond. Liefhebbers omdat iedereen tijdens het afzien toch gewoon heel relaxed met elkaar ouwehoert. Liefhebbers omdat diezelfde vriend uit Friesland juist 200 kilometer in de auto zit omdat ie gek van mountainbiken is. Liefhebbers omdat ik me vreemd genoeg al maanden op deze dag verheug. Liefhebbers omdat iemand als Fred van Zetten uit liefde voor de sport z'n nek uitsteekt en dit evenement alweer voor de tweede keer succesvol uit de grond stampt.
Ik overwin voor de zesde en laatste keer de boomwortels, de klimmen, de blubber, het zand, de vermoeidheid, mijn hartslagmeter en mezelf. Achter me hoor ik een van pijn vertrokken kreet. Achteromkijkend zie ik Joop met kramp van z'n bike vallen. "Jammer Joop, ik zie je boven wel" denk ik bij mezelf. Na 3 uur en 52 minuten kom ik uiteindelijk over de finish. Een voor een zie ik verschillende bikers binnendruppelen. Na nog een tijdje met iedereen te hebben nagepraat weet ik een ding zeker: mountainbike marathons hebben de toekomst, zelfs in het platte Nederland. Soms moet je freaky zijn om dit in te zien.
Enne Joop, nog bedankt voor het kopwerk in de laatste ronde, deze had ik anders niet overleeft.
Ard Krike - dirt editor Funbox magazine
