Met dik tachtig per uur de heuvel af

Downhiller Ruben Metz is een avonturier. Veel van zijn vrije uren brengt de 22-jarige Enschedeër in Duitsland en Frankrijk door om zijn favoriete sport te beoefenen. " Hoe hoger de bergen, hoe groter de kick’, merkt de student vol bravoure op.

Downhill is, kort gezegd, heel hard van een berg fietsen. Wie het snelst beneden is wint. Uiteraard komt er wat meer bij kijken. De waaghalzen moeten binnen de afzettingen van het parcours blijven. En tactisch inzet hebben. Kennis van de ondergrond en vooral van je eigen fiets kan enkele seconden schelen. En aangezien het een sport is waar secondenwerk kan beslissen over een plek bij de eerste tien of net daarbuiten, is elk detail belangrijk.

Concentratie, lef en conditie zijn de belangrijkste elementen die een downhiller moet bezitten. Die drie facetten beheerst Ruben Metz meer dan middelmatig. Onlangs eiste de student bedrijfskunde namelijk de vierde plaats op bij de open nationale kampioenschappen, die in België werden afgewerkt.

Metz is helemaal "maf" van downhill. Eerder deed hij aan mountainbiken en fietscross, maar was daar op uitgekeken. Is mountainbiken een duursport, bij downhill draait alles om explosiviteit. "Een wedstrijd duurt hooguit zeven minuten’, legt Metz uit. In die korte tijd moet een afdaling van pakweg drie kilometer, met een hoogteverschil van vijf- tot zevenhonderd meter, worden afgeraffeld. "Op een onverhard parcours halen we snelheden van tachtig kilometer per uur. Bij een asfaltafdaling wel boven de honderd’, vertelt Metz, zonder met zijn open te knipperen.

Dat downhillers nog wel eens een schrammetje oplopen en meer fysieke ongemakken, laat zich raden. Metz weet er alles van. Afgelopen zomer maakte hij nog een flinke val. De naweeën daarvan voelt hij nu nog aan zijn rug. "En na mijn val had ik flinke storingen in mijn hoofd’, spit hij in zijn geheugen. Bang om een keer blijvend lestel op te lopen, is hij niet. "Ik besteed veel aandacht aan mijn uitrusting waardoor ik de maximale bescherming krijg. Mijn helm vervang ik bijvoorbeeld regelmatig." En hij zorgt ervoor dat al zijn materialen tipop in orde zijn.

Al zijn spaarcenten steekt Ruben in zijn hobby. Reiskosten en de aanschaf van materialen slokken veel duiten op. Zijn fiets, helemaal door hemzelf samengesteld, vertegenwoordigt een waarde van duizenden euro’s. "Voor dat geld had ik een leuke auto kunnen kopen’, lacht hij. Maar gemotoriseerde sporten boeien hem niet. "Je kunt je daarbij te gemakkelijk verschuilen achter je materiaal." Om de stap naar de absolute top te maken, schaaft Ruben hard aan zijn tekortkomingen. Hij doet veel aan fitness en zwemmen om zijn spierkracht te vergroten.

In tegenstelling tot bijvoorbeeld landen als Canada, Zwitserland, Frankrijk en Duitsland komt downhill in Nederland nauwelijks van de grond. Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat echte bergen in Nederland ontbreken. Volgens Ruben schenken de vaderlandse media geen of onvoldoende aandacht aan de meest extreme vorm van mountainbiken. "Eurosport besteedde er nog wel eens aandacht aan. Maar dat is ook al minder geworden. En daardoor staan de sponsors ook niet in de rij voor ons."

Ruben zal dus voorlopig nog wel auto’s moeten blijven wassen om zijn dure hobby te kunnen bekostigen.