Door DICK VISSER - DOETINCHEM - Het is zijn vurigste wens, maar eigenlijk is dat nog te zacht uitgedrukt. Roy Hartman wil volgend jaar starten in de Crocodile Trophy, 's werelds langste tocht voor mountainbikers."Je moet wel een beetje gek zijn, en van een enorme uitdaging houden", geeft Roy Hartman na een uurtje praten glimlachend toe.
Al die tijd kon er amper een lachje van af. Voor de 24-jarige Doetinchemmer is de Crocodile Trophy dan ook een uiterst serieuze aangelegenheid. "De één zit in de kroeg te zuipen en slaapt op zondagochtend uit, terwijl ik ga trainen. Je moet er veel voor doen."
Het spektakel in de Australische staat Queensland is ook niet zomaar een wedstrijd. "Een soort Tour de France, alleen dan voor mountainbikers in één van 's werelds zwaarste gebieden", zo schreef Hartman een jaar geleden in een brochure, waarmee hij vrienden en bekenden opriep sponsor te worden. Tot nu toe met weinig succes. Het merendeel van de kosten zal Hartman uit eigen zak moeten ophoesten.
Alleen de entree voor de tocht van twaalf dagen bedraagt al 2200 euro, naast het vliegtuigticket, fiets en reserve-onderdelen. "Bij elkaar ben je een maand van huis, dus je moet vakantie opnemen. Om het goed te doen moet je bijna professional zijn."
Eigenlijk had Hartman zich een beetje vergist in de zwaarte van de onderneming. Aanvankelijk zou hij dit jaar al starten in Marbee, de plaats bij de kurkdroge woestijn en het tropisch regenwoud van Noord-Australië.
Maar daar bleek hij volgens een tussentijdse conditietest nog niet sterk genoeg voor te zijn. Er was meer tijd nodig om die conditie op te bouwen waarmee de eindstreep in Kuranda gehaald kan worden.
Vandaar het besluit om in oktober als begeleider van drievoudig Trophy-winnaar en oud-wielerprof Jaap Viergever uit Drunen mee te gaan. "Viergever reist met vier wagens. Hij heeft een vaste mecaniciën, masseur en cameraman. Ik ben daar kok, chauffeur en ik ook wel tenten opbouwen."
Hartman, die via internet contact legde met Viergever, ziet de vertraging van een jaar als een harde noodzaak. "Ik kan er als begeleider veel van opsteken en dat volgend jaar als deelnemer in de praktijk toepassen. Het extra jaar geeft me de tijd om nog meer te trainen en het benodigde geld bijeen te krijgen."
Trainen doet hij al vijf dagen per week, driemaal krachtraining en twee keer op de bike Montferland in. In het voorjaar wordt, met de racefiets op de weg, het accent verlegd naar de duurtraining.
"De grote jongens hebben een eigen team om zich heen, maar ik ben een eenling. Ik moet het zelf doen. Daarom zit ik ook niet in de echte top, daar ben ik te laat voor begonnen."
Hartman rijdt wel z'n wedstrijden, zoals in januari - met 1300 anderen - de Ride for the Roses, de strandrace voor Scheveningen. Slechts een enkeling van hen is geïnteresseerd in de barre tocht in Australië. "De meeste mountainbikers hier beperken zich tot een dagwedstrijd van maximaal 55 kilometer. Een Bart Brentjens - olympisch goud-winnaar van 1996 - heeft weer zijn eigen ambities en volgt dus andere trainingsschema's."
Hartman toerde het jaar 2000 door Australië en zag daar Martinez de Olympische Spelen winnen nadat hij in 1996 in Amerika brons haalde achter Brentjens. "Maar Martinez reed vorig jaar ook in de Tour de France en dat is heel wat anders dan de Crocodile Trophy op de mountainbike. Daar tegenover staat dat Phil Anderson de Trophy wel heeft gereden."
De fietspassie van Hartman nam op zijn zestiende vaste vorm aan. "De mountainbike was een hype. Je ging de Posbank op, trok de Montferlandse bossen in."
Tegelijk brak hij zijn hoveniersopleiding af, en haalde het diploma rijwielhersteller. Sleutelen aan de fiets werd een echte baan, die van monteur/verkoper in de fietsenzaak van Aart Kappert in Zelhem. "Na de enorme opkomst van de mountainbike is het nu een vervangingsmarkt geworden. Soms verkoop je er vijf per week, soms niks. Wonderlijk trouwens dat de media zo weinig aandacht geeft aan mountainbiken. Eurosport brengt een samenvatting van een uurtje, en soms doet SBS6 iets. En Nederland is nog wel het fietsland bij uitstek."
Het wordt straks wennen: vier tot vijf uur per dag stofhappen in de woestijn, 's morgens vroeg starten vanwege de temperatuur boven 35 graden, uitkijken naar de volgende verzorgingspost. "Je moet veel drinken, anders droog je uit. Twee jaar geleden haalden 39 van de 63 deelnemers de finish. Ik weet wat me te wachten staat en wil die tocht uitrijden."
Copyright © 2003 De Gelderlander
