Athene lonkt voor berggeit Mirjam

Ze stond in het klassement op de derde plaats en daarmee was Mirjam Dieleman (22) tevreden. Consolideren was dus de opdracht in het Italiaanse Melle. Maar na de finish kwam de verrassing voor de Wageningse mountainbikester. Had ze dus zomaar de Europa Cup gewonnen."Direct na afloop vroeg ik wel of ik het gehaald had", lacht Dieleman. "Maar daarbij dacht ik aan die derde plaats, een plek op het podium. 'Je bent eerste geworden', was het antwoord. Ik snapte het niet, want er waren toch rensters voor mij gefinisht. Maar ik had dus echt de Europa Cup gewonnen."De Europa Cup is een mountainbike-cyclus met vijf wedstrijden. Er wordt gereden in België, Duitsland, Zwitserland, Nederland en Italië. De top van Europa doet mee en het evenement geniet behoorlijk wat aanzien.De overwinning van Dieleman was daarmee bijzonder knap. Vooral omdat ze de eindzege behaalde zonder één overwinning. Sterker nog, de Wageningse eindigde niet één keer in de top-5. Ze bleek daarentegen wel goed te kunnen rekenen."De Europa Cup heeft een kleiner deelnemersveld dan de Wereld Cup. Er doen altijd toppers mee, maar die rijden niet alle wedstrijden. Het is dus zaak om zoveel mogelijk ereplaatsen te behalen om een goed klassement te rijden."Dieleman slaagde daar in. Zoals ze ook op succes hoopt in het laatste jaar in de collegebanken van Wageningen. Na de afronding van haar studie Bos en Natuurbeheer wil de geboren Zeeuwse in de stad blijven wonen."De omgeving hier is nu eenmaal ideaal om te trainen", geeft ze als reden. "Ik kan op wel vier verschillende plaatsen zo het bos in. Maar ik kan hier ook kilometers rechtdoor rijden over de dijken. En dan is het gebied rond de Posbank ook al niet ver weg."Voor een topsporter is dat een zeer geschikt en afwisselend terrein. En Dieleman heeft die omstandigheden ook nodig om een mooie carrière op te bouwen. Ze richt zich nu helemaal op het mountainbike.En dat is een grote stap. Oorspronkelijk komt de Wageningse immers uit de atletiek. Daardoor is ze ook in aanraking gekomen met de triatlon. "Ik begon ook met run and grun, dat is een combinatie van hardlopen en mountainbiken. Zodoende klom ik steeds meer op de mountainbike. Later zat ik alleen nog maar op de fiets."Samen met haar broer heeft Dieleman inmiddels het Sirocco Morati-team opgericht. Zij is ook op de weg actief, maar mountainbiken blijft haar passie."Omdat het een dynamische sport is", legt ze uit. "En het is leuk om dwars door de natuur te rijden. Bij het wielrennen op de weg zit ik me de eerste tachtig kilometer vaak te vervelen. Daarna begint de finale pas. Bij mountainbiken begint de finale direct vanuit de start. Ook de sfeer is er beter dan op de weg. Mountainbikers zijn over het algemeen sportiever."Dieleman is daarbij een echte berggeit. "Zowel bergop als bergaf rijden ligt me goed. Ik houd van het technische werk op de fiets. Hoe lastiger het parcours, hoe beter. Ik heb met mijn gewicht van 52 kilo altijd goed geklommen.""Mijn start is daarentegen minder goed. Tenzij het direct stijl omhoog loopt, verlies ik daar altijd een paar plaatsen. Ik ben een beetje een diesel."Na haar winst in de Europa Cup kwam Dieleman vorig weekeinde in de Beker van België opnieuw goed voor de dag. Ze werd pas in de sprint geklopt. De Belgische Hilde van Deun won, maar Dieleman toonde grote vorm. "Ik voelde me eigenlijk erg moe", vertelt ze. "Vooral na die wedstrijd in Italië. Maar in België ging het toch weer prima. Ik heb dat vrouwtje (Van Deun, red.) nog nooit kunnen volgen. En nu lukte dat dus wel. Maar ja, in de sprint was zij gewoon beter."Dit weekeinde rijdt de Wageningse geen wedstrijden. Volgende week wacht het NK in Zoetermeer. De Europa Cup-winnares heeft er geen hoge verwachtingen van. "Natuurlijk hoop ik ook daar op het podium. Maar de Nederlandse wedstrijden liggen mij niet. Ook in Zoetermeer ligt er geen enkele lange klim in het parcours."En dabn is er nog een handicap. "Omdat ik weinig Nederlandse wedstrijden heb gereden, mag ik niet in de eerste linies starten. Ik start toch al niet zo snel en dus wordt het moeilijk om daar goed te presteren.""Waarom ik dan niet meer wedstrijden in Nederland rijd", herhaalt Dieleman de vraag. "Tja, daar heb ik bewust voor gekozen. Ik rijd liever wedstrijden die mij wel goed liggen. En die zijn in het buitenland."Twee koersen waar de Wageningse dit jaar zeker nog wil pieken zijn het EK in Graz en het WK in Lugano. "Als ik tenminste mee mag doen. Ik ben inmiddels al voor heel wat wedstrijden in het buitenland geselecteerd. De bond betaalt en regelt dat allemaal. Maar er moet natuurlijk ook in andere rensters worden geïnvesteerd."Er zijn ook keiharde resultaten nodig. "Wij hebben met de Nederlandse selectie een doel", weet Dieleman. "Wij moeten als land genoeg UCI-punten verzamelen om een tweede renster af te vaardigen naar de Olympische Spelen. Voorlopig staan we nog steeds op één. De besten moeten dus worden opgesteld."En dan is plaatsgenoot Saskia Elemans één van de grote concurrenten van Dieleman. Ook deze Wageningse komt in aanmerking voor een EK of WK. De twee jutten elkaar desondanks niet op. "Wij trainen ook nooit samen. Niet omdat we elkaar niet mogen. Maar het valt gewoon niet te plannen. Onze programma's lopen te zeer uiteen. We hebben laatst samen de trein terug van schiphol genomen. Moesten we zwaar bepakt ook nog Saskia's fiets in een enorme doos meenemen. Dat was echt lachen."En dat is ook haar karakter. Dieleman bekijkt de sport van de zonnige kant. De Wageningse heeft zichzelf zodoende ook geen imense doelen gesteld. "Ik wil mezelf verbeteren. En na mijn studie wil ik wel naar het buitenland en daar werk zoeken. Met misschien een huis in het bos. Met het trainingsparcours letterlijk voor de deur. Ja, dat zou wel leuk zijn."
Copyright © 2003 De Gelderlander - alle rechten voorbehouden