Tijdens het infietsen blijkt, tot mijn verbazing, dat het rondje toch wel aardig wat uitdaging biedt. Veel singletracks, boomwortels, korte rechte stukken en warempel een paar heuse (glibberige) heuvels. Al snel blijkt dat het parcours voor mij misschien zelfs wel een beetje te uitdagend is. Al na de eerste heuvel kom ik volledig kapot boven en dat tijdens het infietsen! Jesusminna hoe kan dit nu weer? Bovenaan de tweede heuvel moet ik zelfs afstappen omdat mijn hartslag volledig op hol slaat. Aan m'n conditie kan het haast niet liggen. Ook niet aan de geringe hoogteverschillen van de Kuinre Hills, vooral niet omdat ik afgelopen maanden zowel diverse Alpen als Pyreneen cols heb beklommen. Waar aan ligt het dan wel? Misschien het feit dat ik de hele week snipverkouden ben geweest, teveel gefietst, te weinig gefietst, teveel geslapen , te weinig geslapen. Ik weet het niet en op dit moment maakt het me ook allemaal niet uit. Ik weet wel dat ik verschrikkelijk baal.
Om 10.45 sta ik samen met zo'n 70 andere Masters aan de start. Samen met een maat uit Friesland vertrek ik na het startschot vanaf de achterste rij. Ik probeer nog naar voren te rijden, de pap zit echter nog steeds in de benen. Al na een half rondje kom ik tot de conclusie dat het vandaag een kwestie van uitrijden zal worden. De korte klimmetjes lijken elke ronde langer te worden. Ik kom steeds moeilikker boven. Wat een drama. Mijn gedachten dwalen af naar de Col de Tourmalet, Col d' Aspen, Alpe d'Huez, Les Deux Alpes, de Cauberg. Mooie vergezichten, urenlange klimmen, spectaculaire afdalingen. Mooie herineringen, maar ze vervagen echter met de minuut. Een bijna valpartij voor me, van mijn Frieze maat, brengt me terug naar de realiteit. Ook hij heeft het zienbaar moeilijk. Ook hij heeft de Alpencols bedwongen. Ook hij heeft misschien wel teveel getraind. Ook hij is de afgelopen week niet 100% geweest. "Kom op , dan fietsen we samen deze wedstrijd uit", roep ik. Na een half rondje merk ik echter dat hij niet meer in mijn wiel zit. Shit, nu moet ik alleen de Highway to Hell afleggen. Vreemd genoeg daalt mijn gemiddelde hartslag gedurende de wedstrijd naar ongeveer 150 slagen per minuut, de benen blijven echter totaal verzuurd. Ik kom bijna niet meer vooruit.
Na een kleine twee uur kom ik als één van de laatsten over de finish. Voor mijn gevoel ben ik niet eens echt kapot. Erg raar. Normaal, dat wil zeggen als ik lekker in de wedstrijd lig, kom ik helemaal kapot over de finish en ben ik de eerste seconden nauwelijks in staat om te praten. Nu is mijn hartslag vrij rustig en kan ik normaal praten. Het is maar goed dat ik alleen nog de Hondsrug Classic, een cyclosportieve in Gieten op 6 oktober hoef te rijden. Na deze wedstrijd raak ik de bike voorlopig niet aan. Heb ik mooi de tijd om even na te denken wat er dit wedstrijdseizoen goed maar vooral ook fout ging.
Ard Krikke
