Na twee nachten zonder slaap, 170 kilometer mountainbiken, ruim 100 kilometer hardlopen, urenlang kanovaren (50 kilometer) en een flinke rit te paard wankelen zij over de finish in het Naarderbos. Door Paul Berkhout - Wat drijft de mens die zich vrijwillig meldt om dagenlang ploeterend en puzzelend over de Utrechtse Heuvelrug te trekken? Dertig atleten zochten het voorbije weekeinde het antwoord op die vraag. Over grenzen verleggen.
Pardoes fietsen zij in het aardedonker zo een weiland in. Splitsing gemist. Op kracht en karakter, en soms op de tast, baant Marlies van der Linden zich met maatje John Wiggerman een weg naar de horizon. Tot de knie waarop zij snoeihard gevallen is zo veel pijn doet, dat doorgaan doodgaan betekent. " En dan wordt er tegen je aangeluld, stop nou, zo gaat die knie kapot." Marlies van der Linden, doordouwer uit Enschede, stopt met tranen in haar ogen. Voor wie leeft om nooit op te geven, voelt afhaken als de ultieme nederlaag.
Adventure Race heet het. Een wedstrijd voor avonturiers, voor de atleten van de lange adem; voor de mens die in het uitgestrekte niemandsland zichzelf tegen wil komen. Motto: ga door en zie niet om. Op vrijdagavond beginnen zij voor hun monstertocht door het groene hart van Nederland, bepakt en bezakt; kompas en routekaart als onmisbare compagnons. Zondagavond ruim na tienen finishen de eersten. Wie anders dan de koning der kamikazes Hoite Cannegieter uit Lemelerveld zet samen met partner Ingrid van Dongen als eerste de kano aan de wal. Cannegieter (38) is niet alleen een formidabel atleet, hij vindt ook blindelings de snelste routes. Dat geeft het duo uren voordeel.
Terwijl het winnende team wordt gehuldigd, spoken twee dappere Nijverdallers nog ergens rond kasteel Drakesteyn. Bertil Krukkert (36) en Wim Spenkelink (48) zijn niet gestart om te winnen. Ze willen hun eigen grenzen verleggen. Na twee nachten zonder slaap, 170 kilometer mountainbiken, ruim 100 kilometer hardlopen, urenlang kanovaren (50 kilometer) en een flinke rit te paard wankelen zij over de finish in het Naarderbos. De kou heeft hen lelijk te grazen genomen op het meer.
Maar nauwelijks een uurtje later klinkt het duo al weer monter. "Ach ja, te gek, te gek’, zo aarzelt Bertil Krukkert bij de vraag waar deze sportverdwazing ophoudt. "Wat is té? Het kan nog veel lastiger, nog veel gekker. Het is in elk geval wat anders, je weet nooit wat je tegenkomt. Je moet heel goed je eigen grenzen accepteren; voortdurend nadenken, goed eten, goed verzorgen. Dit kun je alleen doen met een fantastische begeleider die tussen de onderdelen door zorgt dat alles voor je klaar staat."
Dit sportavontuur voor volhouders is aan strenge regels gebonden. Tijdens de inspanning is hulp van buitenaf verboden. Maar de organisatie is altijd in de buurt, niemand mag over het randje van wat mogelijk is kukelen. Als op vrijdagnacht het Veluwemeer verandert in een woestenij van golven en kano’s vol water lopen, dan wordt de wedstrijd tijdelijk stil gelegd. Een paar uur rust voor de herstart volgt. Het moet slopend zijn, intrigerend ook, maar zonder levensgevaar. De deelnemers moeten op zichzelf aangewezen zijn, maar worden niet aan hun lot overgelaten. Niemand speelt ook vals of steekt een ander team de loef af: de overwinning op jezelf is wat echt telt.
Daarom is Marlies van der Linden ook ontgoocheld. Je kunt van jezelf verliezen, maar domme pech is onverteerbaar. Daar train je niet alle dagen voor, daarvoor heb je je niet maandenlang voorbereid op de ultieme kick van de Adventure Race. De val in de nacht, als de oogleden zwaar zijn geworden, heeft grote gevolgen. Zondagavond worden de pijnscheuten zo hevig, dat zij zich naar het ziekenhuis laat brengen. Ontwaakt uit de roes. "Waarschijnlijk is de meniscus kapot’, zegt ze, een dag later. "Het was ’s nachts echt een mentaal kat-en-muis-spel. Je moet door, maar je vraagt je wel eens af of het verstandig is."
Van de vijftien teams finishen er zeven, het Nijverdalse Scala-team wordt vijfde. De uitputting voorbij. Morgen pas zal het lichaam echt pijn gaan doen. Maar dan wacht voor de meesten alweer een gewone werkweek. Dan trekken de avonturiers die drie dagen en nachten zonder zekerheden door de natuur trokken, weer het kloffie van de regelmaat aan.
