Door Annemiek Steenbekkers - DEN BOSCH - Vorig jaar ging het lichtje uit bij wielerfreak Elsbeth Vink. Moegestreden, overtraind. Tijd om daar aan toe te geven. Tijd voor een lange rustpauze. Het deed haar goed. Enkele dagen voor de Tour Féminin constateert de renster van Farm Frites-Hartol dat ze weer ouderwets kan knallen.Foto door: Marcel Slagman, Wieler Revue
Goed was vorig jaar nooit goed genoeg voor Elsbeth Vink. De 29-jarige wielrenster trainde zich te pletter. 'Ik trainde meer dan een amateur. Vaak lange duurtrainingen. Signalen van mijn lichaam dat ik te ver ging, negeerde ik. Tot ik eind juli wist dat ik een keuze moest maken. Ik was op. Ik koos ervoor drie maanden rust te nemen. Daardoor lig ik nu wel ietsje achter op de rest qua opbouw, maar de laatste weken is mijn vorm met sprongen vooruit gegaan.'
Met de moraal zit het inmiddels weer goed. Een twaalfdaagse trainingsstage begin juli in de Franse Alpen, samen met haar ploeggenoten Mirjam Melchers en Madeleine Lindberg, heeft Vink goed gedaan. 'In de Ronde van Thüringen heb ik vorige week duidelijk de vruchten geplukt van die trainingen in de bergen. We hebben daar 28, 29 uur per week getraind. Ik kon in Duitsland weer ouderwets aanvallen. Het enige wat nu nog ontbreekt, zijn de goede uitslagen. 'Het lukt steeds net niet. Daarvoor heb je een beetje geluk nodig, maar ik wil ook te graag. Daardoor maak je sneller fouten. Bovendien heb ik veel geknecht.'
In de Tour Féminin - haar zesde - hoopt Vink in de tweede week op een succesvolle ontsnapping. Haar rol in de sterrenformatie van Leontien van Moorsel, Farm Frites-Hartol, is in eerste instantie knechten voor klassementsrenster Mirjam Melchers en Van Moorsel. 'In de bergen is het een kwestie van eigen tempo rijden en hopen dat we daarmee Mirjam zo lang mogelijk kunnen ondersteunen. De samenwerking is prima. Het klikt perfect. Farm Frites heeft haar zaakjes ook goed geregeld. We zijn een ploeg die heel wat uitstraalt. We hebben een touringcar, twee mechaniciëns, twee chauffeurs, een buschauffeur. Zo professioneel, dat zie je eigenlijk alleen nog maar bij de mannen.'
Vrijheid
'Na die bergetappes kan ik hopelijk nog iets proberen', vertelt Vink, die in 1998 drie keer als tweede eindigde in de Tour en eerder twee keer een etappezege pakte. 'Als je op een minuut of twaalf van de koploper staat, krijg je meestal wel wat vrijheid.' Dag één van de Tour, de ochtendetappe Den Bosch-Den Bosch en 's middags de ploegentijdrit, ziet Vink met gemengde gevoelens dichterbij komen. 'De ochtendetappe in Den Bosch zal heel hard gaan. Helemaal vlak. Het rondje van 92 kilometer is te kort om weg te komen. De tussensprint in Boekel? Nee, die zal ik hooguit aantrekken. Die sprint is voor Leontien.'
Tegen de ploegentijdrit van zondagmiddag ziet de voormalig mountainbikester Vink wel op. 'Ik ben niet bepaald explosief. In de sprint ben ik niet de snelste. Dat heb ik in het mountainbike ook nooit nodig gehad; daar eindigt het niet in een massasprint.'
Het mountainbiken mist Vink nog steeds. 'Heel erg zelfs. Ik had graag op het NK meegedaan, maar was niet goed genoeg in vorm. Op de weg rij je echt in dienst van de ploeg. Er komt zoveel tactiek bij kijken. Zoveel dat de sterkste niet altijd wint. In het mountainbiken wel.'
Echt speciaal voorbereiden op de Tour doet Vink zich niet. In Thüringen zijn de puntjes op de i gezet, de afgelopen week vulde ze met dagelijks twee uur trainen, rusten en het materiaal op orde maken. 'Een lichter zadel erop, kleine dingetjes. Alles moet perfect zijn, goed voor de moraal.' Tijdens de Tour krijgt ze steun van haar ouders. 'Die komen naar de Alpenetappes kijken, mijn vriend haalt me aan het einde op in Parijs.'
Eindhovens Dagblad
