Woensdag 15 augustus 2001 - BREDA - Drieënvijftig uur, veertien minuten, twaalf seconden en één honderdste. "Je zou denken dat je onderweg tijd zat hebt om na te denken over van alles. Dat valt tegen. Je hebt maar één ding in je kop: fietsen."
De achtdaagse tocht ging van het Duitse Mittenwald, door de Alpen naar de Italiaanse plaats Riva del Garda.
Eerste helft
Doel van Van Ieperen: de tocht uitrijden. Daarbij hadden hij en zijn teamgenoot nog een tweede doel in het achterhoofd. "We wilden proberen om in de eerste helft van het klassement te eindigen, maar daar waren we in het begin niet heel bewust mee bezig. Het sluimerde een beetje op de achtergrond." Naarmate de tocht vorderde, kwam de drang om harder te fietsen duidelijker naar voren. "Het leek of we met een soort virus besmet raakten, de laatste dag hebben we nauwelijks pauzes gehouden, we wilden vooral gáán." Niet zonder resultaat. Het tweetal eindigde op de 115e plaats, van de 370 deelnemende teams. "Dat hadden we nooit écht gedacht, dat we bij de eerste helft zouden eindigen."
Uitdaging
Toch heeft Van Ieperen de smaak niet helemaal te pakken. "Ik geloof niet dat ik de tocht nog een keer zou fietsen. Maar ja, dat zeg ik nu. Je weet natuurlijk nooit." Nu hij de Challenge heeft uitgefietst, is de uitdaging er een beetje vanaf. "Voor mij was het de ultieme uitdaging, meedoen aan deze tocht. Nu ik weet dat ik hem kan fietsen, hoef ik dat niet nog een keer te bewijzen. Ik heb, geloof ik, geen kriebel meer. Laatst kreeg ik een folder van een extreme marathon door de woestijn onder ogen, ik werd er niet warm van. De drang is een beetje weg." Bovendien, áls hij dan toch zou besluiten de tocht opnieuw te fietsen, zou hij hem sneller willen rijden. "Zo steek ik wel in elkaar, maar dan moet je nog intensiever trainen." En die voorbereiding, daar heeft Van Ieperen weinig goede herinneringen aan. "We hebben ons voorbereid door heel veel kilometers te fietsen. En ik woon nu eenmaal niet in de Alpen of de Ardennen. Breda is mooi, maar na een paar keer ken je het rondje om dezelfde boom wel. Dat gaat snel vervelen." De tocht zelf was geweldig. Van Ieperen: "Een groot deel van de tijd ben je zo geconcentreerd aan het fietsen, dat je bijna vergeet van het uitzicht te genieten. Tot het ineens weer tot je doordringt: 'Dit is echt prachtig'. Want hoe zwaar het soms ook was, ons was het vooral om de lol te doen. Op de fiets door de Alpen, in de zomer. Genieten."
Valpartijen
Ruim drieënvijftig uur op de fiets, 663 kilometer lang. De helft over onverharde paden door bergachtig gebied, soms door sneeuw. Valpartijen, blaren, schaafwonden. Dat is genieten? Van Ieperen: "Natuurlijk is het ook afzien. Vooral de derde en vierde dag hadden we het zwaar. Die bergen braken ons op. We hadden overal pijn, konden haast niet meer op de fiets zitten. Gelukkig hebben we geen ernstige valpartijen gehad, maar wel heel wat schaafwonden opgelopen." Stoppen, dat was niet aan de orde. Van Ieperen: "We hebben het er tijdens de rit nooit over gehad. Na afloop hebben we het aan elkaar gevraagd, maar we hebben het geen van beide overwogen. Uiteindelijk was het niet zwaarder dan we hadden gedacht."
De achtdaagse tocht ging van het Duitse Mittenwald, door de Alpen naar de Italiaanse plaats Riva del Garda.
Eerste helft
Doel van Van Ieperen: de tocht uitrijden. Daarbij hadden hij en zijn teamgenoot nog een tweede doel in het achterhoofd. "We wilden proberen om in de eerste helft van het klassement te eindigen, maar daar waren we in het begin niet heel bewust mee bezig. Het sluimerde een beetje op de achtergrond." Naarmate de tocht vorderde, kwam de drang om harder te fietsen duidelijker naar voren. "Het leek of we met een soort virus besmet raakten, de laatste dag hebben we nauwelijks pauzes gehouden, we wilden vooral gáán." Niet zonder resultaat. Het tweetal eindigde op de 115e plaats, van de 370 deelnemende teams. "Dat hadden we nooit écht gedacht, dat we bij de eerste helft zouden eindigen."
Uitdaging
Toch heeft Van Ieperen de smaak niet helemaal te pakken. "Ik geloof niet dat ik de tocht nog een keer zou fietsen. Maar ja, dat zeg ik nu. Je weet natuurlijk nooit." Nu hij de Challenge heeft uitgefietst, is de uitdaging er een beetje vanaf. "Voor mij was het de ultieme uitdaging, meedoen aan deze tocht. Nu ik weet dat ik hem kan fietsen, hoef ik dat niet nog een keer te bewijzen. Ik heb, geloof ik, geen kriebel meer. Laatst kreeg ik een folder van een extreme marathon door de woestijn onder ogen, ik werd er niet warm van. De drang is een beetje weg." Bovendien, áls hij dan toch zou besluiten de tocht opnieuw te fietsen, zou hij hem sneller willen rijden. "Zo steek ik wel in elkaar, maar dan moet je nog intensiever trainen." En die voorbereiding, daar heeft Van Ieperen weinig goede herinneringen aan. "We hebben ons voorbereid door heel veel kilometers te fietsen. En ik woon nu eenmaal niet in de Alpen of de Ardennen. Breda is mooi, maar na een paar keer ken je het rondje om dezelfde boom wel. Dat gaat snel vervelen." De tocht zelf was geweldig. Van Ieperen: "Een groot deel van de tijd ben je zo geconcentreerd aan het fietsen, dat je bijna vergeet van het uitzicht te genieten. Tot het ineens weer tot je doordringt: 'Dit is echt prachtig'. Want hoe zwaar het soms ook was, ons was het vooral om de lol te doen. Op de fiets door de Alpen, in de zomer. Genieten."
Valpartijen
Ruim drieënvijftig uur op de fiets, 663 kilometer lang. De helft over onverharde paden door bergachtig gebied, soms door sneeuw. Valpartijen, blaren, schaafwonden. Dat is genieten? Van Ieperen: "Natuurlijk is het ook afzien. Vooral de derde en vierde dag hadden we het zwaar. Die bergen braken ons op. We hadden overal pijn, konden haast niet meer op de fiets zitten. Gelukkig hebben we geen ernstige valpartijen gehad, maar wel heel wat schaafwonden opgelopen." Stoppen, dat was niet aan de orde. Van Ieperen: "We hebben het er tijdens de rit nooit over gehad. Na afloop hebben we het aan elkaar gevraagd, maar we hebben het geen van beide overwogen. Uiteindelijk was het niet zwaarder dan we hadden gedacht."
