In Nederland is hij groter dan zijn sport en ook in het internationale mountainbiken is hij een icoon. Met zijn veertig jaar (dat werd hij afgelopen week) vond Bart Brentjens het ook wel tijd worden om te stoppen met de wedstrijdsport. Zijn eigen Bart Brentjens Challenge, een marathon over honderd kilometer door de Zuid-Limburgse heuvels en de Belgische Voerstreek, zou zijn laatste serieuze wedstrijd worden. Zóu.
Want op de dag die zijn afscheid moest inluiden, voelde hij zich weer helemaal mountainbiker. "Een gevoel dat ik lang niet meer heb gehad." En dus kondigde de Schaijkenaar aan toch nog een jaar door te gaan. Geen wereldbekers meer, want het reizen heeft hij wel gehad, en ook geen crosscountrywedstrijden meer, want dat is hem te stresserig. Maar zo nu en dan een marathon, ach waarom niet. Sowieso wil hij volgend jaar het Nederlands kampioenschap rijden (en winnen). "Mijn lichaam sputtert nog altijd niet tegen, dus waarom zou ik dan stoppen? Volgend jaar is de Bart Brentjens Challenge een dag na mijn 41ste verjaardag. Dat wordt dan écht mijn afscheid."De laatste tijd spookte het al door zijn hoofd dat het niet zo'n bijster goed besluit was om er gisteren een punt achter te zetten. "Ik besefte dat ik het mountainbiken zou gaan missen. Ik zou mezelf ook tekortdoen als ik nu zou stoppen." Zijn vrouw Petra merkte het eigenlijk al toen hij thuiskwam van de Olympische Spelen. Door een polsblessure kon hij in Peking, zijn vierde olympiade, geen rol van betekenis spelen. Hij werd zelfs uit de strijd genomen, omdat hij op te grote achterstand reed. "Niet dat hij chagrijnig was, want dat is hij nooit, maar hij was gewoon niet tevreden. Hij had nooit het gevoel gehad in een wedstrijd te zitten en hij is te veel topsporter om met zo'n gevoel te stoppen."Brentjens weet dat het er toch ooit van zal moeten komen. "Maar dan moet ik wel wat om handen hebben." Een aanbod ligt er al. Ralf van Heugten stopt als teammanager van het Dolphin-team van Brentjens. "Hij mag het zo van me overnemen. Onze fietssponsor Trek heeft de stekker eruit getrokken, maar als Bart er een jaar in investeert, heeft hij zo weer een topteam." Brentjens heeft beloofd er nog op terug te komen. Gisteren kreeg hij in de eerste de beste afdaling over de grens met België al een klapband en dat leverde hem ruim zeven minuten vertraging op. In het verleden reed hij een wedstrijd wel eens uit op zijn velg, maar dat leek hem dit keer niet zo'n goed plan. Een andere gestrande deelnemer stond uiteindelijk zijn reservebinnenband af (zoveel aanzien geniet Brentjens) en vervolgens stoof hij iedereen voorbij. Alleen Ramses Bekkenk bleef vooruit. Brentjens werd dus tweede. Dat zegt helaas alles over het niveau in Nederland. "Eigenlijk mag dit niet kunnen, nee." Toen Brentjens voor het eerst een mountainbike zag, was hij al dik in de twintig. Hij was chrysantenkweker en in zijn vrije tijd voetbalde hij bij een amateurclub. Maar door een beenmergontsteking kwam hij in een rolstoel terecht en om te revalideren moest hij veel fietsen. Zijn neef Frans Maassen, de profcoureur, zag dat hij aanleg had en raadde hem aan ermee door te gaan. Hij stortte zich op het veldrijden en toen stelde iemand hem voor ook de mountainbike eens te proberen. Die tip en zijn doorzettingsvermogen bracht hem olympisch goud en brons op de crosscountry, en een wereld- en een Europese titel. Tien keer won hij het NK crosscountry en hij was de sterkste in de drie meest prestigieuze meerdaagse mountainbikewedstrijden, de Tour de France, Transalp Challenge en de Cape Epic.Nu hij toch doorgaat, kan hij misschien ook nog wel gaan voor die ene titel die ontbreekt op zijn palmares. Die van wereldkampioen marathon. Brentjens heeft zijn twijfels. " Het WK is in Graz, in Oostenrijk. Ik heb het parcours al gezien. Echt zwaar, echt heel zwaar." Brabants Dagblad
