Sven Nys wint Benelux Cup

Hans Becking heeft zich gedurende race geplaagd gevoeld door de gevolgen van de loodzware race in Offenburg van de week ervoor. Toch is hij erin geslaagd om de 9e plaats te bezetten en met dat resultaat als 2e in het algemeen klassement te staan. Voor hem, op plaats nummer 1, staat Thijs Al, teamgenoot in het BeOne ChainReaction Cycles team, dat zich een ware topploeg mag noemen. Hans Becking staat samen met zijn ploeggenoot Thijs Al bovenaan in het algemeen klassement van de Benelux Cup.
Bas Peters en Laura Turpijn waren met meerdere renners van de nationale selectie op hoogte in Zwitserland en dus afwezig.---------------26/05/2007Sven Nys trainde zich te pletter in de aanloop naar het mountainbikeseizoen'Mijn lichaam kon het echt niet meer aan'
Okee, Bart Brentjens en Filip Meirhaeghe zijn niet meer de absolute wereldtop in het mountainbike. Maar de zege van Sven Nys vorig weekend was toch een stevige opsteker in de lange mars naar Peking. Zondag volgt de eerste grote test van 2007, met de Wereldbeker in Offenbach.
'Elke gram telt, hé', grapt Sven Nys als de fotograaf hem vraagt waarom hij zijn haar heeft geknipt. De Kannibaal van Baal is sinds de laatste veldrit in Oostmalle maniakaal met zijn lichaam bezig, als voorbereiding op het mountainbikeseizoen. Natuurlijk was er een broodnodige vakantie in de Dominicaanse Republiek, maar ook daar ging Nys elke dag een uurtje lopen om zijn gewicht op peil te houden.
Vanaf 20 maart werd de riem onverbiddelijk aangespannen: keihard beulenwerk, dagen aan een stuk. Eerst in de hoogtechnologische hypoxiekamer van de Leuvense universiteit, daarna op hoogtestage in Mallorca. 'Het was dansen op een slappe koord. Ik speelde met het gevaar voor blessures en overbelasting. Op stage zei ik op een bepaalde dag tegen trainer Paul Van den Bosch: het wordt te veel, mijn lichaam kan het niet meer aan . Mijn knie deed pijn en ik voelde dat er iets moest gebeuren. Uiteindelijk hebben we het kunnen oplossen door een looptraining te schrappen, maar voor hetzelde geld lag ik drie weken plat met een ontsteking. Normaal hé; die spieren waren té vermoeid, die trokken aan mijn pezen waardoor mijn hele lijf gespannen stond.'
Was dat nu echt nodig?
'Ja. In mijn eerste wedstrijd in Ronse (twee weken geleden, red.) moest ik er direct staan. Ik kon het me niet permitteren om een aanloopperiode te nemen zoals andere jaren, want ik moét punten pakken. Dus moest ik van dag één competitief zijn. En competitief zijn in het mountainbike, dat betekent twee uur aan een stuk rijden met een hartslag boven de 180. Dat is niet iedereen gegeven, hé. Daar moet je heel intensief voor trainen.'
'Een groot voordeel was wel die hypoxiekamer, een ruimte waarin je temperatuur, vochtigheidsgraad en warmte kan simuleren. Een schitterend toestel, en bovendien kunnen de dokters heel gedetailleerd zien hoe mijn lichaam reageert. Voor het EK in Turkije zal ik bijvoorbeeld twee weken in die kamer trainen aan 30 à 35 graden. Want die hitte, dat blijft mijn grootste probleem. Nu gaat het nog, maar de komende maanden zal ik allicht nog eens met mijn hoofd tegen de muur lopen, zoals op het EK in Italië van vorig jaar.'
Toen kreeg je scherpe commentaar van bondscoach Rudy De Bie. Hoe zit het nu eigenlijk met je vertrouwen in Peking?
'Ik geloof er nog 100 procent in. Als ik dat niet zou doen, zou ik dit er allemaal niet voor kunnen opbrengen. Kijk, iedereen is sceptisch over die selectiecriteria, maar het kan echt wel. Als Paulissen, Meirhaeghe én ik onze persoonlijke selectiecriteria halen (twee keer top 8 in een wereldbeker of top 12 op een EK of WK, red.) , dan is de kans groot dat we bij de vijf beste landen geraken en dan mogen we met drie naar Peking. En als dat niet lukt, tja... Paulissen is een certitude, dus dan zullen ze moeten iezen tussen Meirhaeghe en mij.'
Dan zijn jullie concurrenten.
'Ik voel helemaal geen haatsfeer. Natuurlijk rijden Meirhaeghe en ik voor onze eigen zaak, maar ik zie hem nu elke week en het klikt wel. Ik zal ook nooit een wrang gevoel hebben als het BOIC uiteindelijk voor Meirhaeghe kiest.'
Meen je dat? Je leeft al drie jaar naar die Spelen toe?
'Als ik Peking zou missen, is dat een gemiste kans. Maar ik heb me er zo op ingesteld dat ik niet gedemotiveerd zal zijn als ik toch zou moeten thuisblijven. Want ik hou ervan om mijn limieten te verkennen en nieuwe disciplines te ontdekken.'
Zien je collega's je nog altijd als een vreemde eend in de bijt?
'Dat eerste jaar was ik echt een indringer. Dan bekeken die supporters me als iemand die centen en publiciteit kwam rapen. Ik heb echt moeten bewijzen dat ik iets kàn in deze sport, maar nu voel ik me wel aanvaard. Mannen als Julien Absalon (de wereldkampioen, red.) aanzien me ook als een atleet en beseffen dat ik mijn plaats heb.'
'Bovendien merk ik dat dit niet slecht is voor de publiciteit van de sport in België. Na de wedstrijd in Ronse bijvoorbeeld stond mijn foto in de krant, terwijl Meirhaeghe die wedstrijd had gewonnen. (lacht) Misschien is dat niet zo leuk voor Filip, maar het wijst er wel op dat mijn figuur het mountainbike wat meer aandacht schenkt. En dat mocht wel eens.'
Is het mountainbike te amateuristisch in België?
'Ik vind dat er nog veel kan verbeteren. Vorig jaar vroeg ik in Ronse waar de kleedkamers waren. Er zijn er geen, mijnheer , klonk het dan. Daarna werd de startplaats veranderd en werd het programma met een halfuur vertraagd. Ik stond daar te koekeloeren, terwijl ik niet wist waar ik naartoe moest. Dat kan ik me in het veldrijden niet meer inbeelden. Bovendien moest ik 10 euro betalen voor mijn rugnummer. Dat doe ik natuurlijk zonder problemen, maar... (wikt zijn woorden) er is nog een groot verschil.'
In Offenberg zal het er allicht iets professioneler naartoe gaan. Met welke plaats ben je tevreden?
'Nu zeg ik top 30, maar alles hangt af van mijn startpositie. Op een plaats bij de eerste tien moet ik echt nog niet rekenen, want ik zal starten rond de honderdste positie. Dat is zo frustrerend in deze sport. De start is op een brede straat, maar na 200 meter staat iedereen stil omdat het parcours single track wordt. In Schladming (de laatste WB-wedstrijd vorig jaar, red.) stond ik mezelf daar op te vreten in die eerste bocht. Je ziet de eersten zo die berg opklauteren, terwijl je zelf moet dringen om in die flessenhals te geraken. Aan de tijden achteraf zag ik dat ik tijdens het eerste uur bijna niks verloren had op de toppers, en uiteindelijk eindigde ik 35ste. Verschrikkelijk, maar dat is mijn lot nu: zoveel mogelijk punten pakken, en op het einde van het seizoen die selectienorm halen.'
Bert Heyvaert
http://www.sportwereld.be