Achteraf wenkt meester Johnny Maesschalck, advocaat van Meirhaeghe en tal van andere renners die botsten met de dopingregels. ,,Ken jij soms topsporters die zó mondig zijn als Filip? Indrukwekkend, niet? (grinnikt) Vorige winter hing hij op een bepaalde dag aan de lijn. Hij wilde nog eens naar het bureau komen, om te praten. Uiteindelijk viel er weinig meer te zeggen. Dus heeft hij de centrale verwarming maar gerepareerd...''
Filip, waarom een boek?
,,Om mijn boterham te verdienen! Nee, uiteindelijk ben ik blij dat ik het deed. Als een soort therapie, heel zeker. Sommige hoofdstukken liepen heel vlot. Andere moeizaam of zeer emotioneel. Dan kwam alles terug boven. 't Is raar, maar sedert het boek helemaal klaar is, voel ik me een stuk beter in mijn vel. Schrijven was even goed als naar de psycholoog gaan.''
Hoé goed voel je je nu?
,,Ieder mens zijn kruisje weegt. Dat van mij niet zo zwaar als dat van vele anderen. Ik heb een periode achter de rug met weinig visie, weinig toekomst. Ik heb me drie op tien gevoeld. Nu voel ik me acht op tien . Achteraf is het eigenlijk niet eens slecht wat me overkwam. Ja, zoals Lance Armstrong die verkondigde dat zijn kanker uiteindelijk een goeie zaak was. Dat hij die periode in zijn leven niet had willen missen. Nuttig, verrijkend. Daarvan was ik trouwens direct overtuigd. Alleen merkte ik het niet meteen. Deze ervaring zal me helpen om ooit een goed mens te worden.''
Sommigen zien je desondanks als een valsspeler, een bedrieger...
,,Wie zijn wij om een ander te beoordelen en te veroordelen? Okay, ik begrijp het wel. Geen probleem. Het was niet juist wat ik heb gedaan, maar het maakt van me geen slechte mens. Nee, ik ben niet teleurgesteld in de mensheid. Sommige reacties hebben me geraakt. (Collega-bikers Sauser en Frischknecht, die plots àl zijn overwinningen in vraag stelden, lezen we in zijn boek ) Pijn gedaan? Niet echt, in die periode ging ik nogal onverschillig door het leven. Bovendien had ik vooraf een duidelijk beeld van de mensen rondom mij. Van de vrienden in mijn carrière en van de vrienden in het leven. Dat die eerste categorie zou wegvallen dat wist ik. Op de anderen kon ik allemaal rekenen.''
Op 14 januari, om 23.59 uur, loopt jouw schorsing van dertien maanden af, en dan?
,,Sedert vorige week maandag volg ik opnieuw trainingsschema's, uiteraard met de bedoeling om weer te koersen. Definitief is dat echter niet. Ik heb met Bouwgroep Versluys en Biodynamics twee sponsors achter de hand om me geen zorgen te hoeven maken over de financiële kant van de zaak. Voel ik me over een paar maanden echter niet goed, dan stop ik er mee. Voorgoed. Het is zo'n mooi leven als topsporter! De kick van de overwinning. Lichaam en geest in topvorm. Een zalig gevoel! Om pinten te drinken heb ik later nog tijd genoeg.''
Hoe hoog reiken de ambities?
,,Ik heb mijn lichaam tien maanden verwaarloosd. Nu moet ik het de tijd geven om terug te komen. Mijn geest is er klaar voor, het lichaam nog niet. Ben ik top, dan moet mijn lichaam luisteren naar mij. Voorlopig is het andersom. (zucht) Ik heb nog veel werk. Áls ik herbegin, moet het daarom voor minstens twee jaar zijn. Het eerste om het koersritme terug te vinden. En dan? Top-tien in het wereldbekercircuit, maar ik hoop op méér.''
Zonder doping, mogen we aannemen?
,,Ik weet wat de mensen zullen roepen. Gaat het goed, dan zal het zijn van wat pak je nu? En valt het tegen: kijk, hij pakt niet meer . Dat soort negatieve energie wil ik niet in me opnemen. Ik zal echter niet meer dezelfde fout maken en nooit meer het risico lopen om nog eens tegen de lamp te lopen. Nee, ik doel daarmee niet op de manier waarop ik werd betrapt. Hoe ik wist dat de controleurs op me zaten te wachten en ik toch naar binnen ging om zelf mijn kop door de strop te steken. Nee, geen doping meer. Punt. Zegde ik al dat de hele affaire me uiteindelijk ten goede zal komen in mijn ontwikkeling als mens, dan wil ik het niet nóg eens beleven. Ik weet dat veel ezels zich een tweede keer stoten. Ik niet!''
Paul DE KEYSERwww.sportwereld.be
29 juli 2004, de Kolibrizaal van een wegrestaurant in Nazareth. Filip Meirhaeghe, bleek en getrokken, beaamt wat de avond voordien al de ronde deed in het criterium van Peer. Positief! Epo. ,,Game over'', hapert Filip. 14 september 2005, de Kolibrizaal van een wegrestaurant in Nazareth. Filip Meirhaeghe, fris en monter, brengt het boek aan de man dat hij schreef met journalist Frank Demets. De naam van het werk? Positief! ,,Ik wil terug koersen, en winnen.''