Leiding kwijt in Zuid-Afrika

„Het begint hier toch weer op koersen te lijken“, stelt Siemons geamuseerd vast. „We weten nu weer waarom we tien jaar geleden gestopt zijn met het rijden van wedstrijden. Omdat we nooit meer wilden afzien“, vult Jos van Aert hem lachend aan. Ze waren naar Zuid-Afrika gekomen om nog een keer een sportieve uitdaging aan te gaan: het volbrengen van de even mooie als zware Cape-Epic. Op de eerste dag veroverden ze echter de blauwe leiderstrui van het veteranenklassement (masters) en toen was het toch weer business as usual. „Die trui verdedigen, anderen in de gaten houden, meegaan terwijl je dat eigenlijk niet kunt, koolhydraten stapelen en afzien, vooral afzien“, sommen de twee op.
Het begon op zaterdag nochtans zo leuk: mee in het spoor van Brentjens en de jongeren. Resultaat: vijftiende overall en leider bij de veteranen. De tweede dag: hetzelfde. De leiderstrui nog steviger om de schouder. Maar toen kwam de derde dag. Siemons: „Op papier de gemakkelijkste. Een dag om te herstellen, maar het werd afzien. Stoppen vanwege de diarree en in de finale konden we onze concurrentie niet volgen. Toch konden we de schade nog zo beperken, dat we de trui behielden.“ Hij en Van Aert weten wat hen is overkomen. Van Aert: „We hebben de eerste dagen iets te enthousiast die jongeren gevolgd. Daar krijgen we nu de weerslag van.“ Niet alleen omdat de jongeren jonger zijn. Ze zijn ook technisch veel behendiger dan de twee wegrenners. Vooral bergaf laat zich dat voelen bij de twee schijtlijsters.
Rotspad
Siemons: „Een col afdalen over een asfaltweg is al heel wat. Hier gaan ze even hard naar beneden over een rotspad. Normaal niet erg, maar je wilt mee in hun spoor.“ Omdat ze aan het koersen zijn.
Het parkoers is wonderschoon. „Maar geen meter vlak.“ Specialisten klimmen en dalen op techniek. En sparen zo kracht. Het koppel uit Rijsbergen en Zundert klampt aan op kracht en wilskracht.
„En dan werkt die leiderstrui ook nog eens als een rode lap op de rest. Plus het feit dat we hier overal aangekondigd worden als de ex-Tour-renners. Die willen ze allemaal kloppen“, zegt Siemons. Het moreel heeft er nog niet onder de lijden, benadrukken de twee.
De trui zijn ze ondertussen dan toch kwijt. Omdat Siemons gisteren een zware inzinking had. Vijftien minuten gingen zo verloren ten opzichte van de concurrentie.
Thuis in Zundert bij de familie hadden ze de bui al zien hangen. „Voor de vrienden van Jan is het precies zo gegaan, zoals we verwacht hadden. Jos rijdt er fluitend rond. Hij krijgt kippenvel van het mooie uitzicht onderweg. Jan ziet onderwijl niets. Hij ziet slechts af. Gelukkig zijn ze die trui kwijt.“
Kunnen de twee eindelijk gaan doen, waarvoor ze gekomen waren: samen genieten van de wonderschone Cape-Epic.
Copyright © 2005 BN/DeStem - alle rechten voorbehouden