NIJMEGEN - Zijn beste herinneringen bewaart hij aan het NK mountainbike in Groesbeek waar hij enkele ronden in derde positie reed, aangemoedigd door zijn vrienden. Deel 4 van de serie 'Verdwenen talent'.
p zijn studentenkamer aan de Nijmeegse Canisiussingel staat zijn mountainbike boven op de kast. Het pronkstuk torent letterlijk boven het leven van alledag uit: een leren tweezitsbank, een klein keukenblok en een zelfgebouwde bar.
Joppe van Stiphout (24) woont nog niet zo lang in het monumentale singelpand. "Van de duizenden bellen naast de voordeur moet je die hebben waar mijn pasfotootje bij hangt", luidt zijn aanwijzing. Bij sommige bewoners van het grote huis biedt een wijdopenstaande deur een blik in hun kamer. Zo net na het avondeten, zitten zij gebogen over hun toetsenbord of voor de tv. De meesten hebben hun studietijd er op zitten en zijn aan het werk.
Bij Van Stiphout is het niet anders. Sinds vier weken heeft hij een fulltime baan als in- en verkoper bij een computerbedrijf in Lent. 's Ochtends om kwart over acht gaat de wekker en even later scheurt hij met zijn fiets de Waalbrug over. "Als ik 's avonds van mijn werk terug kom, ga ik niet op de bank zitten, dan wil ik nog veel te veel doen."
Twee jaar geleden zag zijn leven er heel anders uit. Van Stiphout stopte een jaar met zijn opleiding aan de HEAO om zich volledig aan het fietsen te wijden. Niet lang daarvoor had hij een balletje opgegooid bij de semi-profs van het Nijmeegse Bianchi-mountainbiketeam, nu het Merida-Binnenvaartteam geheten, van de Maldense ploegleider Bas Vroemen. "Iedereen wilde wel voor die ploeg uitkomen, maar ik rolde er geleidelijk in. Ik trainde al met ze samen en heb verteld dat ik er keihard voor wilde gaan."
Op zijn zestiende had hij zijn eerste serieuze mountainbike gekregen. Hij kon harder fietsen dan de meeste leeftijdgenoten. Vooral bergop ging hem gemakkelijk af. "Ik was heel dun en kon goed klimmen. Bovendien was ik niet bang om alles te geven. Soms gaf ik te veel. Na een wedstrijd lag ik de hele dag thuis op de bank met koppijn. Ik kon dan helemaal niets meer."
Kort nadat hij had besloten om zijn studie tijdelijk op te schorten, kwam hij lelijk ten val. Het was winter en hij ging schaatsen. Hij kon goed schaatsen, jarenlang speelde hij al ijshockey, maar nu wilde hij het weleens op noren proberen. "Mijn conditie was op peil, en ik was gewend dat ik alles meteen kon, dus ik reed hard weg." Hij viel en klapte met zijn knie op het ijs.
Twee maanden later zou het seizoen beginnen. De nacht na de valpartij strompelde hij met een dikke, stijve knie naar het toilet. Hij wist dat het niet in orde was, maar kort daarna zat hij alweer op de fiets. "Er stond een trainingsweek op Cyprus gepland, ik heb hooguit vier weken rust genomen."
Het kraakbeen van zijn knie was beschadigd. "Fysiotherapeuten zeiden dat ik, zolang ik geen pijn voelde, best kon fietsen. Maar ik had geen zin om door te gaan en misschien in een rolstoel te belanden."
Hij legde zich tamelijk snel bij de situatie neer. Het betekende het einde van een mountainbikecarrière die nog maar net begonnen was. "Ik ben geen twijfelaar. Ik schik me makkelijk. Er zijn elk jaar duizenden jongens die proberen door te breken. Ken je de film 'Le vélo de Ghislain Lambert'? Daar is het net zo. Hij wilde graag wielrenner worden, probeerde van alles, maar het lukte niet. Dat is zo herkenbaar."
De weemoed valt meestal mee. Het fietsen kon ook zo ongelooflijk zwaar zijn. "Een mountainbiker kent hooguit vier mooie momenten per seizoen. Ben je in topvorm, kun je een lekke band krijgen in een wedstrijd. Ik gooide m'n fiets kwaad in de berm als zoiets weer eens gebeurde. In Rijswijk had ik een topstart, zo snel was ik misschien nog nooit geweest. Even later stond ik met een lege band. Het gebeurde ook dat ik me sterk voelde, dan experimenteerde ik voor de wedstrijd met eten, ik maakte pasta uit een zakje, veel te pittig, dat kon mijn maag niet hebben, dan kon ik ziek naar huis."
Wel worstelt hij soms met een teveel aan energie. Hij verlangt er naar om weer eens bek af thuis te komen. "Niet dat ik van mezelf pijnigen hou, maar het geeft voldoening als je zoveel mogelijk kunt geven. Zelfs als het eigenlijk niet nodig is, kan het een lekker gevoel geven."
"Soms vragen mensen nog steeds aan me hoe het met mountainbiken gaat. Ze onthouden je als mountainbiker, maar ik zal niet snel ploegleider ofzo willen worden. Het fietsen is voorbij."
Copyright © 2004 De Gelderlander - alle rechten voorbehouden
