Door WILKO TEN DAM - De 'fee van de Veluwe' is uit haar beschermde wereld gestapt. Veldrijdster Corine Dorland (30) verhuisde van Eerbeek naar haar vriend in het Noordhollandse Assendelft, poseerde voor de bladen Twinlife, Impuls en deed dat zelfs 'pikant' in Sportweek. Voor even was ze van mannelijk Nederland. Daarna viel de alleskunner op de fiets terug in de anonimiteit.
Het is allemaal het gevolg van eigen keuzes, zegt ze. "Ik ben er door geworden wie ik ben."
Ze gunt zichzelf tegenwoordig een wat weidsere blik op het leven. De focus is van de fiets en het geharnaste lichaam. "Ik lig tegenwoordig wat vaker laat in bed dan tien uur. Ben ouder, bekijk de dingen wat anders." Het is een overwinning voor Dorland, die haar leven in een vast patroon kneedde. "Een beetje ontspanning hoeft niet slecht te zijn, ben ik achter gekomen."
Dorland, afgelopen weekeinde als achtste geëindigd in de laatste wereldbekerwedstrijd veldrijden in Pijnacker en elfde in de eindklassering, werd door velen beschouwd als een prinses op een wielrenfiets, altijd wonderschoon aanwezig. Haar zelfkastijding stond daarmee in een schril contrast. Door renster Annemieke van Loon werd ze 'Het Beest' genoemd. "Ik ben inderdaad keihard voor mezelf. Altijd al geweest." Een trainingsbeest is ze. Dorland heeft bewezen dwars door de pijngrens heen te kunnen fietsen, verzuring of niet. Een winnaar voelt geen gesel en Dorland won nogal wat. "Blijven fietsen is een automatisme, als je je daar op richt kun je heel lang doorgaan." Maar als de rem op succes komt, blijken lijf en geest onlosmakelijk van elkaar te functioneren. "Laat maar lekker zitten die fiets, denk ik dan. Waar ben ik in Gods naam mee bezig." Ze heeft wel vaker gezegd dat ze een twijfelaar is, mentaal niet altijd even sterk. Als het peloton moet afhaken wanneer Dorland de pedalen nog sneller ronddraait, komen die gedachten nauwelijks tot leven.Vorig jaar was een jaar zonder echte prijzen en grote wedstrijden. "Dan is er meteen twijfel. Ik ben topsporter, heb andere uitgangspunten. Dit jaar moet het echt anders worden." Ze wil er niet al te diep op ingaan, maar zonder plezier, progressie of gewoonweg lekker fietsen is Dorland toe aan een nieuwe fase. "Zo rondrijden als in 2003, daar heb ik geen zin in. Een weggegooid jaar. Dit seizoen moet anders, anders hoeft het voor mij niet meer." Is het misschien een gevolg van de storm in haar leven, dat voor die tijd langs redelijk geëffende paden verliep? Ze verliet haar man en stond net niet naakt in een weekblad. "Ach, er wordt van alles gezegd, maar je kunt nu eenmaal een mindere periode hebben. Al is er natuurlijk wel wat gebeurd, dat kan ik niet ontkennen. Ik ben bewust in Sportweek gaan staan, heb er toch andere opdrachten aan overgehouden. Was een leuk extra zakcentje. Zo veel tijd heeft het echt niet gekost. Een middagje hier, een ochtend daar. Ik kan me niet voorstellen dat daar prestaties onder te lijden hebben." Zij leeft nu samen met baanwielrenner Danny Stam. Hun leven staat in dienst van de sport. Dat is geen klacht, zegt Dorland: "Ik heb enorme vrijheden, kan de meeste tijd zelf indelen. Ik ben overal geweest, heb alles gezien en begrijp best dat maar weinigen zoiets meemaken."Toch heeft ze wel eens last van het reizen. "Het veel van huis zijn en de grote afstanden die je soms aflegt, kunnen je opbreken. Daar wordt het zwaar van." En komt dat niet doordat ze alle disciplines wil beheersen? "Echt onzin. In mijn topjaren reed ik ook alles en toen ging het geweldig." Sommigen vinden het dom dat ze zich alleen op mountainbiken richt, maar dat kan ze met prestaties weerleggen. "Als het minder gaat, begint op te vallen dat je het hele jaar door op de fiets zit. Maar ik ken mijn eigen lichaam, weet wat ik aankan. Ik wil ook doen wat ik leuk vind en niet alleen wat goed voor me is."Wat volgt er straks, na het wielrennen? "Welk moment is het juiste om te stoppen? Sinds 2000 ben ik fullprof, dat is een manier van leven. Ik vraag me wel eens af hoe het er straks uit ziet. Natuurlijk moet ik gaan werken, maar dat is helemaal niet erg. Ik heb het altijd met veel plezier gedaan. Het uitzonderlijke leven dat ik nu leid, is niet voor eeuwig. Er komt een eind aan. En ik merk dat ik er steeds vaker over nadenk. Ik, maar ook mijn sportlijf, moet straks afkicken. Ik ben er niet bang voor, maar kijk er ook niet echt naar uit." Het kan nog wel een paar jaar duren. Ze heeft wedstrijden om de wereldbeker in mei en juni en dan kan ze zich nog kwalificeren voor de Olympische Spelen. "Al wordt het heel lastig, want dat niveau heb ik nu nog niet. Trouwens, Nederland heeft maar één plek en Elsbeth Vink is genomineerd."Een toekomst zonder het wedstrijdfietsen? "Het ergste zal ik de vrijheden missen; als het hier slecht weer is lekker op trainingskamp gaan, dat soort dingen." Dan zullen alleen de herinneringen en de prijzen over zijn. "Maar het is het allemaal waard geweest, allemaal. Ik ben er door geworden wie ik ben en ben er zeer tevreden mee." Corine Dorland, afgelopen weekeinde als achtste geëindigd in de laatste wereldbekerwedstrijd veldrijden in Pijnacker, denkt na over haar toekomst. "Zo rondrijden als in 2003, daar heb ik geen zin in. Een weggegooid jaar. Dit seizoen moet anders, anders hoeft het voor mij niet meer." Foto: Vincent Jannink
Copyright © 2004 De Stentor - alle rechten voorbehouden
