Haar opa en oma huilden. Het was voor hen niet te bevatten wat er zich afspeelde rondom hun kleindochter. Haar ouders hoorden het bericht via de wereldomroep. De naam Laura Turpijn snelde haar roem als mountainbikester vooruit. Plots haalde ze de kranten omdat ze bij een gezondheidstest positief werd bevonden. Haar hematocrietwaarde was te hoog. De link met Epo is dan als één en één is twee. In ieder geval totdat het tegendeel bewezen is.
Turpijn had helemaal niets met Epo te maken. Het vochtgehalte van een vrouw schommelt nu eenmaal. Haar moeder, die in een ziekenhuis werkt, weet dat uit ervaring. Heel wat mensen zitten boven de gestelde limiet. Gewoon uit zichzelf.
Dat was bijna een jaar geleden. Turpijn zou meedoen aan het wereldkampioenschap in Kaprun in Oostenrijk. Haar eerste. De pijn was daarom extra groot. In een waas drentelde ze rond op de plek des onheils. Ze hoorde bij lange na niet tot de kanshebbers. Waarom was ze dan überhaupt verdacht? In haar positie zou gebruik van Epo nergens op hebben geslaan.
Ze herinnert zich de broederlijke woorden van collegamountainbiker Bas van Doorn. Ook hij werd eruit gehaald bij de dopingcontrole. Hij zocht haar op. Samen baalden ze als een stekker, samen zaten ze stuk. Later bleek echter dat Van Doorn wel degelijk had gebruikt. Turpijn weet nog hoe ze zich door hem verraden voelde. Hij had haar meelevend toegesproken, terwijl hij wel wat op zijn kerfstok had. Zo had hij haar onschuld geschonden. Zij had hem vertrouwd, terwijl hij wist dat hij loog.
Later heeft Van Doorn het met haar bijgelegd. Hij wist dat hij iets goed te maken had. Zijn positie was ook lastig geweest. Hij kon op dat moment, daar in Kaprun, niets anders doen dan de onschuld spelen. Daarna heeft hij open kaart gespeeld. Ook naar de media. Hij gebruikte Epo omdat hij moest presteren wilde hij een nieuw profcontract bemachtigen. Turpijn is er wijzer van geworden. De in Arnhem woonachtige sportdocent is hardhandig de wereld van de topsport ingetrokken. Inmiddels heeft het peloton zich om haar gesloten als een tweede huid. Ze voelt zich er thuis. De gesprekken met de meiden op de fiets gaan haar eenvoudig af. Als het even kan traint ze niet alleen. Ze is een opgewekte babbelkous. En druk bezet.
De woensdag voor de Europacupwedstrijd parkeert ze haar auto op de parkeerplaats van voetbalvereniging Germania in Groesbeek. De lucht is grijs, regen hangt in de lucht. Haar fietsbroek heeft ze al aan, zodat ze niet in haar blote kont op het parkeerterrein hoeft te staan. De rest van het tenue ligt achter in de auto. Evenals haar fiets. Een uur en een kwartier heeft ze erover gedaan om van haar woning in Presikhaaf naar het crossterein in Groesbeek te komen. De ochtend is al verder gevorderd, dan haar agenda voor vandaag toeliet. Maar ze weigert opgejaagd te doen. Ze gaat straks rustig het parcours op. Het gronding verkennen. De wortelklim enkele malen op en af. Elke kleinigheid in zich opnemend. Een eenzaam karwei? Nee, Turpijn kan er deze ochtend niemand bij gebruiken. Tijdens een gezamenlijke training kan ze zich niet voldoende geconcentreerd toeleggen op de details.
Na de training moet ze naar de school waar ze lesgeeft. Het Karel de Grote-college bereidt zich voor op een sportdag. Turpijn moet er nog wat regeldingetjes afwerken. En later op de dag wachten de rapporten om ingevuld te worden. "Het is eigenlijk mijn vrije dag", vertelt Turpijn.
Ze heeft het druk. Een gezondheidstest heeft onlangs uitgewezen dat ze overtraind is. Het is haar weer eens overkomen. Het voelt alsof je overspannen bent. Teweinig zin in de wedstrijden, slechte benen op het moment dat er gepresteerd moet worden. "Toen ik nog geen trainer had, was ik drie keer per jaar overtraint."
Turpijn voelde al dat het niet lekker ging. Haar benen voelden zwaar. Toch reed ze nog twee wereldbekerwedstrijden. Ze baalt ervan dat de verklaring van de sportarts zo laat kwam. Ze ging maar door. Nam teweinig rust. Nu komt voor haar de Europacupwedstrijd in Groesbeek op een ongelukkig moment. Het thuispubliek, de sponsoren, wat zullen ze van haar denken? Ze zal iedereen teleurstellen. Ze heeft er nog net geen slapeloze nachten van. Een paar jaar geleden zou ze geen oog dicht gedaan hebben.
Maar de ploeg staat achter haar. Dat sleept haar er doorheen. Haar ploeggenoten weten dat ze harder kan. Het geeft haar vetrouwen. Het komt wel goed, zegt ploegleider Bas Vroemen van het Binnenvaartteam. Het klassement kan ze vergeten. Dat doet er voor haar al niet meer toe. Het is zondag gewoon starten en zien waar het schip strandt.
Copyright © 2003 De Gelderlander - alle rechten voorbehouden
