Fairfield - Hij vond de naam titelverdediger een negatief woord. Vooral dat tweede deel. Liever noemde Bart Brentjens het een nieuwe start. Bovendien was hij van plan om in de aanval te gaan.
Dus dat verdedigen, schrap dat maar. Daarom trokken ook de bobo's gisteren naar Fairfield. Om in het park City Farm de kampioen van Atlanta naar nieuw mountainbike-goud te zien scheuren.
Dat werd me even een tegenvaller. Want de aanvalsdrift van Brentjens duurde maar net tot aan de eerste bocht. Bart Brentjens dreigde, terwijl hij in werkelijkheid beefde van angst. Machteloos wßs hij, roemloos twaalfde wÚrd hij. En bij elke doorkomst schalde er weer door de luidspreker: dames en heren, hier komt de titelverdediger!
De ogen dof, het gezicht onherkenbaar. Het lichaam schreeuwde van woede, van tegenslag, pijn. De maneschijn van zijn herinneringen aan de Spelen bleek uiteindelijk mooier dan het harde zonlicht van de werkelijkheid van gisteren. Uitleggen wat er is misgegaan, duurt langer dan vertellen wat er goed ging. De oorzaak van de afgang? Brentjens haalde zijn schouders aanvankelijk op. "Soms zit het mee, soms zit het tegen".
"Ik blokkeerde volledig. Meteen al. In de eerste de beste ronde kon ik gewoon niet meer". Het parkoers, zo klonk het, was te technisch voor hem. Misschien had hij voor de start wel te lang stil gestaan. Pas later, nadat zijn vrouw Petra zijn gezicht had schoongewassen, toen de ademhaling weer normaal was en het leven terug in zijn ogen kwam, durfde hij dieper te graven. "Ik denk dat het toch wel aan de spanning lag. Ik had zo graag mee willen gaan in die zwemeuforie. Maar het ging vooral mentaal helemaal mis".
CommercieBart Brentjens had in Fairfield alles te verliezen en weinig te winnen. Vier jaar geleden in Atlanta zat hij in de bloei van zijn sportleven, won hij alles wat er te winnen viel. Hij opende de deuren naar de commercie in zijn sport, maar kon vervolgens zelf op de fiets niet meer zo imponeren als voorheen. Uiteindelijk brak hij met zijn trainer en zwager Gert-Jan Theunisse en kreeg hij te horen dat hij voor volgend seizoen op zoek moet naar een nieuwe geldschieter.
Theunisse vond hem te duur geworden voor zijn team. "We hebben drie jaar lang Bart heel veel betaald, terwijl hij internationaal nooit bij de top-vijf reed", stelde de ex-Tour-renner. "Als je voor de helft van het geld een renner kan kopen die hetzelfde presteert, dan doe je dat".
De familietwist bracht Bart Brentjens aanvankelijk niet uit zijn evenwicht. Hij ging door. Eerst zonder trainer, later met de befaamde schaatscoach Peter Mueller, die overigens niet van zijn werkgever SpaarSelect naar Sydney mocht. Brentjens ging weer goede uitslagen rijden. Derde op het WK, zilver op het EK, dan kan het, zo sprak hij zichzelf moed in, in AustraliÙ alleen maar goud worden. Ook Mueller had dat gisterochtend nog eens telefonisch tegen hem gezegd. Maar deze wet van de logica ging dus niet op.
Een nieuwe olympische titel had Brentjens moeten helpen met het formeren van een nieuwe ploeg. Ook daarom was de druk groot. Bas van Dooren had daar minder last van. Hoewel de coureur uit Oss een mooie erelijst heeft opgebouwd, dit jaar bijvoorbeeld nog een wereldbekerwedstrijd in CaliforniÙ won, was hij tot gisteren bij de olympische massa nog een onbekende.
"Dat is dus ook een Nederlander", constateerde IOC-lid Anton Geesink verheugd, toen hij zag dat er na het afhaken van Brentjens een andere renner in een oranjeshirt aan het front acteerde. Van Dooren leidde een groepje dat de achtervolging inzette op de al vroeg ontsnapte veteraan Thomas Frischknecht. Waar Brentjens in Atlanta nog slaagde, lukte het de Zwitser ten slotte niet.
AfhakenDe Fransman Martinez, de Belg Meirhaeghe, Van Dooren en Frischknechts landgenoot Sauser naderden in de slotfase opeens snel. Meirhaeghe schroefde het tempo nog meer op, Martinez volgde en Van Dooren en Sauser haakten in die volgorde af. Terwijl vooraan Meirhage viel en Martinez na het brons van Atlanta nu uiteindelijk nog soeverein het goud greep, lag het brons op Van Dooren te wachten.
Althans zo leek het. Want in de laatste ronde maakte een lekke band een einde aan die droom. "Ik zag die medaille steeds dichterbij komen en gaf alles. Daarbij nam ik te veel risico's in de afdaling en raakte ik een steen niet goed. Opeens is het over en uit. Ik baal verschrikkelijk. Het is al de derde keer dit jaar dat me dit in een belangrijke wedstrijd overkomt. Maar ja, ik heb toch laten zien wie Bas van Dooren is en dat Nederland nog meedoet in deze sport".
Op hem ligt overigens een aanbieding van de, straks, oude werkgever van Brentjens te wachten, want zo gaat dat in de sport.
Artikel uit Haagsche Courant van 25-09-2000
