Omdat ik ook langzaam maar zeker mijn weg aan het zoeken ben naar een nieuwe fiets (een fully, want ik ben inmiddels ook 40
) kon ik me deze kans niet laten ontgaan en heb deze dan ook met beide handen aangegrepen!Omdat ik er zo onbevooroordeeld in wou gaan als mogelijk heb ik pas letterlijk de eerste meters op de Victor gemaakt op de parkeerplaats langs het spoor bij De Zweef (Beukenlaan).
Hiermee is de testroute dus ook meteen bekend: Rijk van Nijmegen!
Het plan was om Nijmegen (rood), Groesbeek (paars) en Mook (blauw) te rijden, helaas niet volledig gelukt daarover later meer, maar voor het eindoordeel zal het uiteindelijk weinig verschil gemaakt hebben.
Omdat Michiel met dezelfde goddelijke proporties is geschapen als mij was er eigenlijk aan afstelling niets nodig en heb ik ruim 2 uur lang comfortabel gereden op dit stukje vakwerk!
Na de afdaling naar het Tonniepad (de klim parallel aan het traumapad) heb ik toch maar een beetje lucht uit de banden gelaten omdat die toch wel een heel klein beetje te hard stonden naar mijn zin.
Afijn, het Tonniepad omhoog, een van de vervelendste klimmen van heel RvN in mijn beleving waar ik nog altijd een soort haat-liefde verhouding mee heb.
Ondanks dat de fiets qua looks heel erg 'trail' lijkt te zijn klimt deze fiets boven verwachting goed ondanks dat ik hier heel erg 'rechtop' opzit (op mijn Epic HT rij ik met een drop van +/- 10cm) is er geen beleving van 'achterover' te vallen en is dit met een wheelie van een meter of 5 nog eens dubbel getest op deze klim.
Meteen maar volle bak erin en het traumapad naar beneden!
Zijn er betere manier om een fiets te testen? voor mij niet, want zonder eigenlijk een echte bocht gereden te hebben heb ik de Victor maar 'full send' naar beneden gestuurd en dan zien we wel waar het schip strand!
Na de eerste 2/3 bochtjes kom ik er wel achter dat ik hier iets harder moet werken met mijn lijf om de fiets door de bocht te krijgen en zet hierdoor de aanwezige dropper dankbaar omlaag, nu merk ik wel dat ik wat trager ben op deze fiets dan op wat ik gewend ben, maar niets waar ik echt van verschiet omdat ik de fiets immers net 10 minuten aan het rijden ben.
Eindresultaat: normaal rij ik dit stukje rond de 3 minuten, ditmaal een kleine 45 seconden trager (gevoelsmatig was het nog langzamer, maar ik zie de data pas aan het einde van de rit).
Conclusie: de fiets voelt trager dan dat deze waarschijnlijk is, let wel! ik rij hier met een balhoofdhoek van 64,5 graden t.o.v. de 68,5 graden die ik gewend ben, toch is daar minder van te merken dan je zou verwachten.
De eerste korte klimmetjes van Groesbeek kom ik eigenlijk redelijk moeiteloos over, waarbij ik me een enkele keer verslik in het schakelen van de nieuwe T-type derailleur omdat Michiel de bovenste knop heeft voor naar boven (lichter) en de onderste voor naar onder (zwaarder), als ras-autist die de 'mechanische' layout gewend is van de shifter is dit dus precies andersom
De 'worteltapijten' kom ik, ondanks de voor mij onbekende bandjes van Wolfpack, ook moeiteloos over wat vertrouwen schept over wat komen gaat namelijk de tweede test: De wortelklim.
Waar ik meteen het voordeel van een fully merk: meer controle op de afdaling, maar dan de klim!
Intuïtief is dit het punt waar ik altijd het lichtste verzet op de cassette zoek en doe ik dat hier ook (en meteen op het goede knopje gelukkig
) en ik kom de wortelklim eigenlijk probleemloos boven, waar bovenaan tot mijn verbazing de derailleur ineens besluit de laatste 2 kransjes nog op te schakelen.Omdat ik gewend ben dit met een 36t te doen en hier nu een 32t (of 34t) op ligt had ik de laatste 2 kransje ook niet nodig gehad waarschijnlijk, geluk is met de dommen laten we maar zeggen.
Het minpunt van T-type in mijn beleving en iets waar ik gedurende de rit die ik nog verder maak wel regelmatig kleine ergernissen aan heb, ik heb 2 keer eerder met T-type gereden met hetzelfde eindoordeel: niets voor mij, ik weet prima wanneer en hoe vaak ik wil schakelen daar heb en wil ik geen hulp bij!
De enkele iets snellere/ technische afdalingen met snelle(re) bochtjes gaan steeds makkelijker en ik begin steeds meer feeling te krijgen met de fiets, die zich heel intuïtief laat sturen en echt stukken directer reageert dan hoe ik had verwacht!
Ondanks dat het stuur een kleine 6cm breder is als wat ik gewend ben is dit geen obstakel, vooral omdat de stem ontzettend kort is blijft de balans behouden tussen de reach en de breedte van je armen.
Nog niet belicht: de remmerij; deze fiets is voorzien van Hope XCR die gevoelsmatig heel erg overeenkomen met de Sram Level Silver die ik gewend ben, maar een iets krachtiger eindpunt hebben.
Geen slips gemaakt en overal zonder ongelukken over/ langs/ door gekomen.
Het optrekken van het voorwiel over de plassen die echt niet te ontwijken zijn, gaat relatief makkelijk, al heb ik het idee dat de Victor een goede halve kilo meer aan de voorkant heeft dan mijn Epic.
Helemaal eerlijk is dit ook weer niet omdat mijn Epic op 8,7kg uitkomt en de Victor op 11,7kg, maar zoals ik al zei, voor wat ik ervaar gaat alles heel natuurlijk en voelt de fiets geweldig aan.
Nu refereer ik continue aan mijn Epic een ultralichte racebak hardtail, maar ook de enkele fully waar ik ooit op gereden heb voelde met sturen net zo direct of iets directer aan, maar met afdalen een stuk nerveuzer.
Logisch ook want deze fietsen waren op de klimmen ook sneller, zonder nervositeit geen snelheid, een van de onvermijdelijke eigenschappen van XC racebakken (Spark, Supercaliber, Procaliber, Epic).
De enkele trailbike die ik ooit gereden heb (of bij benadering) was qua klimmen vergelijkbaar of trager, maar met vooral stuurgedrag een stuk lomer en minder direct dan de Victor terwijl deze op het dalen nauwelijks verschillend voelden.
Klein minpuntje van de Victor: de bracket staat relatief laag, wat ik t.o.v. de zithouding totaal niet verwacht had en waardoor ik af en toe wel een lichte tik voel aan het pedaal omdat ik een tak o.i.d. raak die op de trail ligt (er lagen ontzettend veel takken e.d. van de wind van gisteren op de trail, net voor jachtslot Mookerheide lag een boom over de trail die ik aan de kant heb weten te krijgen zodat degenen die na mij komen lekker door kunnen rijden).
Inmiddels zijn we bij de fietsbrug aangekomen waar Groesbeek over gaat in Mook en waar een relatief lange, tamme klim zit die ik meestal met een redelijke snelheid omhoog rij.
Nu niet anders! Boven verwachting laat de Victor zich redelijk vlotjes op gang brengen en kan ik ook gang houden op de klim.
Mook is verder niet zo heel spannend te noemen dus we slaan een groot deel van de route over en zijn inmiddels op het lusje boven bij Klein Amerika beland, waar ik zowaar een PR rij (Mooker Trail part 7) op een van de meest kronkelige stukjes van Mook nota bene!
De klim tussen de weilanden de St. Jansberg op is modderig en ik begin ook steeds meer ruzie te krijgen met het schakelwerk dat steeds slechter lijkt te lopen (uiteindelijk bleek de derailleur niet goed vast te zitten waardoor ik niet verder kon schakelen dan de 10e krans omdat de ketting geen spanning meer had door de losse derailleur en dat vind zo'n T-type niet zo fijn) ik slip af en toe wat door met de Wolfpack rubber achterop, maar ik denk niet meer dan dat ik dat met de voor mij gewone Renegade zou hebben gehad.
Voor mij zijn we inmiddels op test 3 beland: de afdaling na de parkeerplaats op Mook (voor de ultra steile klim naar het bikepark), hier heeft de Victor geen enkel probleem mee en lijkt zelfs in zijn element te zijn op juist dit soort ruwe stukken, alsof hij op rails ligt geleid hij me naar beneden.
Met de ellende van het schakelwerk nog in gedachte bereid ik me maar vast voor op het klimmetje naar het bikepark waar ik over twijfel of ik deze hooguit wel ga halen, op een keer of 2 doorslippen na kom ik heelhuids boven en zelfs op dit soort klimmen voelt de fiets prima.
Veel 'langere' of 'slackere' fietsen hebben de neiging achterover te kiepen (gevoelsmatig) op dit soort klimmetjes maar hier is geen enkele sprake van, wat voor inzetgebied Nederland een perfecte eigenschap is voor een fiets.
We zijn bijna weer op het punt waar we begonnen zijn, maar eerst nog 2 testpuntjes: de rhododendron-klim en de lange afdaling naar de Maldensebaan.
Op de rhododendron-klim heb ik wederom wat onenigheid met het schakelwerk (hier wist ik nog steeds niet dat de derailleur los was) en moet hier halverwege toch echt van de pedalen omdat ik hier niet boven ga komen op deze manier, zonde!
De lange afdaling naar de Maldensebaan gaat wel weer als een raket, de dropper omlaag en alle registers open naar beneden!
Ook hier weer niets dan controle waarbij het insturen van links naar rechts en andersom kinderspel is en de Victor zich eigenlijk wederom in zijn element lijkt te voelen.
Uiteindelijk ben ik weer onderaan het Tonniepad en besluit ik toch eens gaan te kijken waarom ik zo beroerd schakel.
Het plan was om nog een rondje Nijmegen (rood) te doen om ook het kortere draai en keer werk korter op elkaar een keer te testen, helaas hoor ik terwijl ik de Victor ondersteboven zet iets sissen....
Er zit een niet in de achterband en als ik deze eruit trek en de band met het lek naar onder draai kom ik tot ontdekking dat Michiel nog echt oldschool is: binnenbandje!
Plan Nijmegen kan overboord en de conclusie dat de derailleur ook loszit doet met besluiten dan maar naar de auto te fietsen voor de band echt helemaal leeg is.
Helaas mislukt ook dit plan en eindigt dit avontuur met een gezonde wandeling naar de auto van een minuut of 10 (ik had ook halverwege Nijmegen lek kunnen rijden dus ik kom er nog genadig vanaf op deze manier).
Eindoordeel:
Voor een fiets die zit en voelt als een Trailbike, maar reageert als een XC fiets is dit met hier en daar een kleine aanpassing de ideale fiets voor de gemiddelde fietser in Nederland.
Voor mezelf komt deze fiets net tekort op het 'race-DNA' wat met een andere vork, stem, stuur en wielset wel iets of wat verschil had gemaakt, maar waarschijnlijk niet het verschil waar ik persoonlijk naar op zoek ben.
Voor iedereen die een 'do-it-all' fiets zoekt waar je werkelijk elke route binnen Nederland en ook in de Ardennen, Alpen of andere gebergtes en zelfs nog wel een bikepark mee kan rijden zeg ik: DOEN! deze heb je dan niet per se nodig, maar je wilt hem wel!
De Victor is in mijn beleving de ideale fiets om rond je 40e-45e te kopen, omdat dit waarschijnlijk de laatste fiets is die je koopt.
Zonder achter te gaan lopen op geometrie kan de Victor makkelijk 20 of 25 jaar mee en de mogelijkheden voor bandbreedtes zijn legio (ik durf te wedden dat je er nog wel een 2.8 in kan krijgen), de capabelheid voor zowel binnen als buitenland maken het een hele geschikte kandidaat voor mee op (fiets)vakantie te gaan en het gekozen materiaal maakt hem min of meer onverwoestbaar.
De combinatie van responsvolheid, comfort en kalmte waarmee deze fiets zich laat rijden is echt een unieke combi die ik nog niet eerder ervaren heb en waar ik als ik mijn wedstrijdhonger heb gestild zeker nog eens op terug ga komen!
Ter afsluiting:
Unpaved Victor: een vriend die je over grenzen heen durft te trekken zonder angst!
het had zo in de Fiets kunnen staan.
