Goh die eerste smak in 2006 in augustus tijdens de 60km houfa onderaan een helling.
Eerst de afdaling met 60km/h op de klok over een mudroad bezaaid met stenen en het angstzweet in de bilnaad.
Dan onder aangekomen recht op een die enorme poel af.
Maar gerust, omdat de bikers voor mijn neus er doorheen schieten als speedboten, dus ik ook.
Daar ga ik diep in het bruine sop het ene moment op mijn bike het volgende.... klap.... bang.... jawel over den kop.
Blub kopje onder, bike ergens in het woud.
Tuurde er nog uren scheel van (zie picture).
Daar zit ik dan op mijn reet in het koude vocht tot aan mijn middel en weet... dat dit is wat al jaren mis.
Mountainbiken.
Voel me machtig en zo sterk, ben een held uit mijn eigen dromen en voel me als net gekomen.
Vooral dat moment nadien in het gras aan de finish in de stralende zon, terwijl bikers om me heen suizen en de speaker in mijn oren galmt.
Dat is 1 van die momenten waarbij het geluk zijn melodie speelt in mijn hart en ik weg zweef in een moment van perfectie.
Zo'n moment koester ik in mijn hart en maakt mij nog steeds gelukkig elke keer dat hij weer oplicht in het achterland van mijn geheugen.
Sindsdien laten singletracks mij niet meer los en elke keer als mijn voet een spd raakt zijn mijn spieren de klos.
Nu tergt mijn lijf dat ene gevoel snel sneller snelst en geniet van dezelfde melodie op elk gegeven hoogtepunt.
Leef maar 1 keer en geniet een 1000 maal daarin, op jouw mountainbike in het bos in de poel van jouw dromen.
Lets ride U all!
ach ja beetje gek, maar wel lekker
iets te veel voorrem tijdens de afdaling en over de kop. Weet dat het niet moet maar met een grote bagger plas onder aan de afdaling is je reflex toch remmen. De eerste keer zal altijd bij blijven waar en hoe zoals meerdere eerste keren 
.
