En ja, vandaag was het weer zover! Eerst even een overzichtje, vooral voor mijzelf....
Eigenlijk ben ik vanaf vorig jaar september tot begin halverwege mei dit jaar uit de roulatie geweest vanwege de MS. In april heb ik nog een paar tochtjes van 25 km geprobeerd, maar dat was te hoog gegrepen.
In Mei ben ik begonnen met een ketogeen dieet en dat verrichtte eigenlijk wonderen.
Daardoor kon ik half Mei weer beginnen met wielrennen. Langzaam opgebouwd, maar al snel kon ik weer rondes van 50 kilometer op hoge snelheid rijden. Ik heb me streng aan het ketogeen dieet gehouden en ook iedere ochtend push-ups en dips gedaan om goed in conditie te komen. 8 kg afgevallen, maar dat was nodig ook. Ik weeg nu 84, maar er mag nog wel wat meer af.
Vorig jaar Juni heb ik voor het laatst ge-mtb-ed, maar ik heb afgelopen maanden 1450 km op de racefiets doorgebracht. Ik was in supervorm, maar de laatste weken niet meer zo. Ik heb het dieet een beetje laten sloffen, en dat merk ik goed nu.... Maar ik ga het weer opnieuw oppakken, met extra motivatie nu.
Maar vandaag is het zover: 1e rondje Cadettenkamp weer. Natuurlijk eerst mijn push-ups en dips gedaan.
Ik neem me voor om rustig aan te doen En vooral te genieten. Het is wel klef weer, alsof er een onweersbui in de weg zit. Ik zweet ook meteen flink. Of is het gewoon angstzweet?
Ik doe lekker kalm aan en het valt allemaal reuze mee. Weer even wennen aan de smalle zanderige paadjes en zo dicht langs die bomen fietsen.
De scherpe bochtjes is zeker even wennen weer. Maar toch gaat het best lekker vlot eigenlijk. Ook het laveren tussen de boomstammetjes door gaat soepel.
Voor ik het weet ben ik alweer bij de 4 kleine springheuveltjes. Ik neem ze alle vier. Dat ging goed, op naar het eerste klimmetje nu! Ook dat gaat met gemak, ik hoef maar 1 tandje lager om boven te komen. Staand weliswaar, maar het gaat allemaal makkelijk. De daarop volgende heuveltjes hetzelfde verhaal eigenlijk. Ik kom met gemak boven.
Dan de beruchte laatste klim. Die gaat goed tot de laatste bocht. Maar er kwamen ook een aantal loslopende blaffende honden achter me aan met een schreeuwende eigenaar. Werkt niet voor de concentratie! Maar eerlijk is eerlijk, ik had het toch niet gehaald denk ik. Geeft niets! Zo te zien aan de vele voetsporen, ben ik niet de enige daar.....
De zandvlakte gaat ook probleemloos, net zoals het daarop volgende afdalinkje.
Op het eindpunt aangekomen kan ik 16,7 gemiddeld aftikken. Terwijl ik op mijn dooie gemak gereden heb. Ik ben ook totaal niet vermoeid.
Ik ben er meer dan tevreden mee.
Dus ik heb vorig jaar tòch wat geleerd denk ik en het is ook duidelijk dat ik afgelopen maanden een goede conditie opgebouwd heb.
Met wielrennen had ik in mijn tochten ook steeds aardig wat viaducten ingepland, om het staand klimmen te oefenen. Ook dat lijkt zich uit te betalen nu!
Wordt vervolgd.....