Vandaag op tijd opgestaan, want het zou een drukke dag worden. Buiten glinsterden de ijskristallen in het licht van de straatlantaarn. Lekker koud dus! Boterhammekes opgegeten en fietspak aan. Nu zou de wintervest waar ik me de vorige ritten in kapot zweette wel goede diensten kunnen bewijzen. Jammer dat ik ’s avonds uitzonderlijk moest gaan werken, anders was ik met de fiets gekomen, maar het zekere voor het onzekere genomen en de fiets op de drager geplaatst. Jaloerse blikken geworpen op die enkele bikers die toch met hun fietske in de vrieskoude onderweg waren naar de start van de Sirocco-tocht in Woensdrecht. De straat voorbij het Café Non Plus Ultra stond al vol auto’s, het was daar een gewriemel van bikers en auto’s die elkaar nog nauwelijks konden kruisen. Ik vond een ideaal plekje vlak aan het tunneltje onder de snelweg. Non Plus Ultra, dat zou “Tot hier en niet verder” willen zeggen. Inderdaad, het gebouw staat aan het einde van de bewoonde wereld, waar de wereld dichtgemaakt is met krantenpapier, opdat men er niet af zou vallen! Voorbij het café enkel de snelweg en eindeloze vlakten. Het viel me op hoe weinig lawaai de auto’s maken in vergelijking met bij ons. Ik vermoed dat dit aan de gebruikte soort asfalt ligt. De bikers die na mij nog toegekomen waren even gaan lastig vallen met de flyers voor onze nightride. Overal folders achter de ruitenwissers gaan steken zag ik niet zitten, dan hoefde ik niet meer te vertrekken. Een stapeltje meegenomen om in het café te leggen. Het deed me plezier van na aankomst te zien dat er toch mannen waren die er meenamen.
Er was nog steeds veel drukte aan de start! Vertrokken omstreeks 09.30 u. Ik had op het Nederlandse forum gelezen van bikers die gisteren al waren gaan verkennen, dat de eerste kilometers een echte slijkpoel waren. Niets van dat! Alles was netjes aangevroren tot een droge ijskoek. Ik herinner me dat ik vorig jaar, toen was het ook koud, al serieus had afgezien kort na de start op dat stuk door de velden en dan langzaam omhoog tot aan die schuur. Maar niets van dat deze keer! Kort na het vertrek kwam ik Tarzan tegen! Neen, niet de lianenslingeraar, doch de biker die deze nicknaam draagt. Zelden was een kennismaking en een gehandschoende handdruk zo kort! De dikke boomwortel aan dat “dropke” zat er ook weer bij en zorgde voor oponthoud omdat menig biker hem niet betrouwde. De straat weer op om dan definitief de bossen in te duiken over de rijkdom aan tracks en paadjes die deze streek op luttele vierkante kilometers rijk is. In de bossen werd de koude wat getemperd en de ondergrond was een lekker droog tapijt van dennennaalden.
De breder wordende paden en de witte kleur van de zandgrond deden me vermoeden dat we in de bossen achter de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen toegekomen waren. Een speeltuin met bultjes en heuveltjes. Mijn vermoeden werd bevestigd doordat we het rond punt aan de Putseweg ter hoogte van Restaurant Jagersrust werden over gestuurd. Om zo richting Huijbergen te rijden, een stukje langsheen de baan, daarna de singletrack die er evenwijdig mee loopt. Dan doken we weer de bossen in aan de Staartse Duinen en dat is voor de biker synoniem voor hogere heuvels. Want hier ligt een mooie track met een aantal meer uit de kluiten gewassen heuvels, een paradijs, een speeltuin voor volwassenen! Een deel van het parcours liep samen met stukken van de toertocht vanuit Halsteren vorige zondag, soms in tegengestelde richting, maar deze heuvels zaten er toen niet in. Zo doet elke toer in deze streek toch weer andere plekken aan.
De bevoorrading stond op dezelfde plaats als vorig jaar. Er waren bananen, wafels en granenrepen om te eten, thee om te drinken. Op m’n gsm gezien dat rubber-12 45 minuten later vertrokken was en laten weten wanneer ik vertrokken was. Omdat ik het koud begon te krijgen toch niet blijven wachten. Het binnenlopen van een berichtje kort daarna verried dat hij aan de bevoorrading was gearriveerd. Een biker of zeven van De Leeuw Van Vlaanderen in hun zwart-gele pakken stak me voorbij. Ik vermoed dat ik ook Triple aan de kant heb zien staan, iemand in geel-zwart groette me, maar mijn eurocent viel te laat! Anders was ik wel even gestopt. Singletracks, bospaden en paadjes door de heide waren ons deel in de winterkoude. De struiken en bomen waren wit berijpt en werden beschenen door een flauwe zon. Ik werd nog geregeld ingehaald door snellere treintjes of ik liet ze de kans om voorbij te gaan op de smalle tracks. Op de heide werd ik zelfs ingehaald door een klein gastje in het gezelschap van vader of broer. Ik meende het slachtoffer te zijn geworden van een bevroren slurfje, doch het was de speen van m’n lurkzak die niet open stond! Ook het laatste deel in de omgeving van de vlieghaven van Woensdrecht was weer anders, want zat er vorige week niet in. Ik herkende wel plekken van tijdens andere tochten hier. Zelfs tot op het laatste werden we nog over heuvels gestuurd aan de Antwerpsestraatweg en die lieten zich nu toch wel gevoelen, ik begon moe te worden. De gevreesde afsluiter, het moeten stompen in de open vlakte tegen de wind in, viel dit keer anders uit! De wind, zo die er al was, zat eerder in de rug en het zonneke deed deugd. En reeds van in de verte zag ik m’n auto staan. Toen ik m’n drinkrugzak in de auto had gelegd zag ik in de verte de biker in het fluojasje, die ik daarstraks op de laatste heuveltjes was voorbijgestoken, naderen, even later gevolgd door een volledig in het zwart gehuld exemplaar. “Dat is hem”, en het was hem! Waarmede bewezen werd DAT DE RUBBER ER DEZE KEER NIET IN GESLAAGD IS VAN MIJ IN TE HALEN!
De muziek stond weer loeihard in Tot Hier En Niet Verder, het stond er ook afgeladen vol, maar ons toch nog gewaagd op het pad van de Leffe. De flyers bleven niet onopgemerkt, want een bikester kwam me vragen of een degelijke verlichting vereist was voor zo'n nachtrit. Zo stilaan dropen de bikers af, de muziek werd zachter gezet door de bazin des huizes, terwijl het aantal decibels, geproduceerd door de bikers van twee clubs aan de nog bezette tafels, rechtevenredig steeg met de inhoud van de reeds genuttigde glazen! Even voor 14.00 u naar huis vertrokken en op de Putseweg de rubber nog zien rijden, eenzaam stompend naar zijne heimat. Me snel gewassen en met de hele winkel nog in en op de auto naar m’n werk alwaar ik om 16.00 u uitzonderlijk op een zondag werd verwacht. Een mooie rit, goed afgepijld, overal seingevers en veel plezier in de bossen en op de tracks van de Brabantse Wal.
Op het Belgische forum kan je dit alles
hier lezen!
