Overbiked in NL? UPDATE: N+1!

[daniel1975]

Haa!! Maar deze jongen is nog niet klaar in die regio, dus volgend jaar gewoon nieuwe kansen

[Rayb81]

Livigno op een XC HT kan ook leuk zijn

https://www.facebook.com/watch/?v=1131605800202377

[frankyeti]

60cm ziet er eerder zo uit:

[yo-eddy]

Ik denk ook dat je wat minder "last" hebt van een goede voorvork met wat meer travel dan van een enorme bak achtervering.
Ik was te lui om de 160mm van mijn Diamond aan te passen op mijn HT en was er verbazend snel aan gewend.
Dus wellicht andere vork in je huidige fiets? Of een "Trail" bike met wat meer marge vooraan.

[regenhond]

Persoonlijk vind ik dat de verschillen vaak overschat worden en denk ik niet dat je snel overbiked bent als je in Nederland met een goede trail fiets rijdt tot pakweg 150mm. Zeker als je vering mooi progressief is opgebouwd, en de fiets niet al te zwaar is, dan kun je ook op de Nederlandse trails, met XC banden, lekker vlot meekomen.

Onlangs heb ik er een tweedehandse Trek Procaliber HT bij gekocht, vooral bedoeld voor op de Wahoo Kickr, maar het leek me ook een leuke fiets voor erbij in de zomer, als snellere bike op de harde paden. Bij de eerste rit had ik eigenlijk verwacht te gaan vliegen maar tot mijn verbazing was ik niet veel sneller op de Procaliber dan op mijn Stumpjumper met 140 mm voorvork. Nu is mijn Stumpjumper veel beter afgemonteerd en mede daardoor ook maar een halve kilo zwaarder dan de Procaliber, maar toch had ik meer verschil verwacht door het ontbreken van achtervering. Voor mij is het in ieder geval niet de moeite om daarvoor in de zomer af en toe de Procaliber te pakken. Ik heb dan liever het genot van de fully ipv een halve km/h sneller te rijden, want veel meer zal het verschil echt niet zijn denk ik. Wielen en banden maken meer verschil.

[Singletrack Sundays]

Ik denk dat het geen eens om snelheid gaat maar aan de manier hoe een bike aanvoelt op de trail.
Mijn trail fully maakte het rondje waar ik veel kom erg saai, niet omdat hij langzamer was maar veel comfortabeler rijd.

[maverick76]

Ik denk dat het geen eens om snelheid gaat maar aan de manier hoe een bike aanvoelt op de trail.
Mijn trail fully maakte het rondje waar ik veel kom erg saai, niet omdat hij langzamer was maar veel comfortabeler rijd.

Het is naruurlijk ieder z'n voorkeur. De meeste willen comfort en zoeken niet direct de uitdaging op. Zelf rij ik ondanks dat ik een trail fully heb toch Nederland singlespeed en star. Gewoon om het (voor mij) leuker te maken. Maar een ander vind dit juist verschrikeklijk. Waarom jezelf het moeilijk maken als het makkelijk kan? Beetje dat.

Dus de TS moet ook bedenken wat hij zelf belangrijk vind maar aangezien hij nu al Nederland rijd met een goede capabele fully denk ik dat hij met meer veerweg het niet ineens saai zal vinden.

[corex]

In de winter rijdt ik weer op mijn starre rohloff bike met velgremmen magura. Dat is erg leuk. Na een lange periode fully voelt zo'n bike erg oncapabel, (wat een raar hok zo'n 2008 26"reservefiets) de 2e rit is het lijf en mind ingesteld - jong geleerd-en is het erg leuk rond rijden. De tuusentijdse overstap, als de nattigheid weg getrokken is, naar fully is ook weer feest. De skills zijn weer wat scherper en de bike maakt dat het eenvoudiger is... geeft weer ruimte om de grenzen op te rekken.

Is dus een wederzijds leuke wissel.

[regenhond]

Ik denk dat het geen eens om snelheid gaat maar aan de manier hoe een bike aanvoelt op de trail.
Mijn trail fully maakte het rondje waar ik veel kom erg saai, niet omdat hij langzamer was maar veel comfortabeler rijd.

Dit soort opmerkingen zie ik vaker voorbij komen en eerlijk gezegd begrijp ik dat nooit. We pielen wat af aan onze fietsen om ze lichter, sneller, speelser en/of capabeler te maken. We zoeken ons rot naar de fijnste banden met de beste grip en dan ineens bereiken we een punt dat het allemaal te makkelijk gaat? Dat onze fietsrit te saai wordt? Werkelijk? Ik heb dat gevoel nog nooit gehad. Af en toe pak ik met mijn Stumpjumper zelfs een rondje asfalt en dan ga ik net zo stuk als op Swift. Ik voel dan héél veel, maar geen verveling.

Maar goed het zal wel aan mij liggen en tegelijkertijd zou het verklaren waarom ik steeds meer racefietsen (gravelbikes?) over 'onze' technische singletracks zie stuiteren om ze vervolgens bij afdalingen de gekste capriolen te zien uithalen om maar niet over dat gebogen stuurtje te duikelen. Waarom denk ik dan? Kennelijk dus omdat men verveeld raakt op een mountainbike die voor dat soort paden ontworpen is.

Waar gaat het naar toe met de wereld als we zo snel verveeld raken..

[aurelius]

Iemand die voor ‘overbiked’ kiest, kiest bewust niet voor wat hier doorgaat voor ‘licht en snel’, die is niet bezig met licht-gewicht. Eerder met comfort, reserves, vaak ligt de echte uitdaging in het buitenland.
En waarom er meer racefietsers en gravelbikes rondrijden op ‘onze’ routes? Omdat het kan op de makkelijkere routes en omdat het (underbiked?) ‘t extra uitdagend maakt? Het zijn net zo goed ook ‘hun’ routes. Iedereen heeft zo zijn eigen definitie van fun.

[Heckler40]

Rule #10

It never gets easier, you just go faster.

the Rules

[I_do]

Ik denk dat het geen eens om snelheid gaat maar aan de manier hoe een bike aanvoelt op de trail.
Mijn trail fully maakte het rondje waar ik veel kom erg saai, niet omdat hij langzamer was maar veel comfortabeler rijd.

Dit soort opmerkingen zie ik vaker voorbij komen en eerlijk gezegd begrijp ik dat nooit. We pielen wat af aan onze fietsen om ze lichter, sneller, speelser en/of capabeler te maken. We zoeken ons rot naar de fijnste banden met de beste grip en dan ineens bereiken we een punt dat het allemaal te makkelijk gaat? Dat onze fietsrit te saai wordt? Werkelijk? Ik heb dat gevoel nog nooit gehad. Af en toe pak ik met mijn Stumpjumper zelfs een rondje asfalt en dan ga ik net zo stuk als op Swift. Ik voel dan héél veel, maar geen verveling.

Maar goed het zal wel aan mij liggen en tegelijkertijd zou het verklaren waarom ik steeds meer racefietsen (gravelbikes?) over 'onze' technische singletracks zie stuiteren om ze vervolgens bij afdalingen de gekste capriolen te zien uithalen om maar niet over dat gebogen stuurtje te duikelen. Waarom denk ik dan? Kennelijk dus omdat men verveeld raakt op een mountainbike die voor dat soort paden ontworpen is.

Waar gaat het naar toe met de wereld als we zo snel verveeld raken..

Tja ik vind op de weg een gravel bike al saaier dan een racefiets omdat je een deel van de snelheids beleving mist. Naar een MTB route toe interesseert me dan weer niets. En een gravel bike is ontworpen om alles van weg tot simpele single trails te rijden. Een 140-150mm fully is niet ontworpen met de trails die wij hier hebben in gedachten

[Marcel964]

Het is denk ik ook gewenning: als je een leuke trail vaak fietst (het lokale rondje) dan ken je op een gegeven moment elke knikje en bochtje. Als je dat dan doet met een 'dikke' bike kan je hem bij wijze van spreken met de ogendicht fietsen. Hierop de veluwe rijd ik de Granny-trail op de Posbank met mijn Oiz TR lekker agressief naar beneden en sta je in een vloek en een zucht weer beneden. Dat blijft leuk, maar kost me minder concentratie dan als ik dat doe met mijn gravel-bike. Dan is het meer gecontroleerd en geconcentreerd. Ook erg leuk. Kan van beide genieten.

[yo-eddy]

Ik denk dat het geen eens om snelheid gaat maar aan de manier hoe een bike aanvoelt op de trail.
Mijn trail fully maakte het rondje waar ik veel kom erg saai, niet omdat hij langzamer was maar veel comfortabeler rijd.

Dit soort opmerkingen zie ik vaker voorbij komen en eerlijk gezegd begrijp ik dat nooit. We pielen wat af aan onze fietsen om ze lichter, sneller, speelser en/of capabeler te maken. We zoeken ons rot naar de fijnste banden met de beste grip en dan ineens bereiken we een punt dat het allemaal te makkelijk gaat? Dat onze fietsrit te saai wordt? Werkelijk? Ik heb dat gevoel nog nooit gehad. Af en toe pak ik met mijn Stumpjumper zelfs een rondje asfalt en dan ga ik net zo stuk als op Swift. Ik voel dan héél veel, maar geen verveling.

Maar goed het zal wel aan mij liggen en tegelijkertijd zou het verklaren waarom ik steeds meer racefietsen (gravelbikes?) over 'onze' technische singletracks zie stuiteren om ze vervolgens bij afdalingen de gekste capriolen te zien uithalen om maar niet over dat gebogen stuurtje te duikelen. Waarom denk ik dan? Kennelijk dus omdat men verveeld raakt op een mountainbike die voor dat soort paden ontworpen is.

Waar gaat het naar toe met de wereld als we zo snel verveeld raken..

Sommige mensen willen graag eerst de grenzen van hun skills opzoeken/bereiken voordat ze naar een "capabeler" fiets grijpen, anderen pakken gelijk de dikste fiets om hun gebrek aan skills weg te poetsen

[Rasmazzer]

Moest ik mijn 26 inch American Eagle 3x10 met 100mm voorvering vandaag naast mijn Oiz Tr 120/120mm zetten, dan zou de Oiz ook al overbiked aanvoelen.