Nou, ik kreeg eerst een ander startnummer in een Hobbyfahrer vak (vond ik prima). Maar een kwartier en meerdere telefoon gesprekken later, toch nog mijn oorspronkelijke nummer gekregen. Iedereen mag gewoon starten morgen. Is besloten door de BDR.
Tot morgen!
SKS Bikemarathon Sundern-Hagen (D) 23-04-2022
-
Juul
- Extreme Biker
- Berichten: 532
- Lid geworden op: vr 1 oktober 2004, 17:32
- Mijn mountainbike: wordt gesponsord door Thijs Hendriks in Wanroij
- Contacteer:
Yes, dat was wat vreemde communicatie van de organisatie. Gelukkig toch gewoon kunnen starten én schik gehad. Mijn verhaal staat weer online:
https://www.bikesight.nl/2022/04/30/sks ... sterburen/
https://www.bikesight.nl/2022/04/30/sks ... sterburen/
Sterke verhalen, mtb-kalender en coaching/trainingsschema's: Bikesight.nl
Trainingen: Strava
Routes: Komoot
Trainingen: Strava
Routes: Komoot
Zoals gewend een mooi verhaal. Een klein foutje: 4:50 moet zijn 3:50 (alhoewel je met 4:50 nog steeds voor me was geeindigd) 
Mijn bikes: Merida Big.Nine 3000-D Lite (2013-2021); Grand Canyon CF SL 8.9 (2016-); Scott Spark 910 (2020-)
Deze keer toch lang over nagedacht of ik een verhaal over Sundern schrijf of niet. Omdat ik zelf in het verleden ontzettend heb genoten van de verhalen van Fred en nog steeds geniet van de verhalen van Juul toch besloten mijn verhaal op te schrijven. Misschien complementair aan het verhaal van Juul, want hij eindigt meestal voorin en ik hoor meestal tot de tweede 50% van de finishers.
Al vrijdag ochtend met mijn vrouw naar Sundern vertrokken voor een tweedaagse vakantie, marathon inclusieve. Ik was niet zeker van mijn vorm omdat ik dit jaar nog geen marathon was gereden (Groesbeek ging niet door) en mijn training was iets anders dan in de jaren daarvoor: meer korte afstanden op het XC parcours in Zoetermeer en nagenoeg geen km op de racefiets).
Zoals al vaker in het verleden een kamer geboekt op de Country Lounge in Arnsberg waar je een super vakantiegevoel krijgt gezien de locatie aan de rand van het bos meteen schitterend uitzicht op Arnsberg, hele aardige eigenaren en natuur puur om je heen. In de avond een heerlijke tapas restaurant gespot in Neheim en samen met het zonnige weer kon eigenlijk niets meer misgaan. Naast een groot deelnemersveld waar ik van hou is de late start (10:45) in Sundern een ander voordeel. Dus zaterdag ochtend om 8:00 lekker wakker geworden en meer dan een uur aan de ontbijttafel rondgehangen. Heerlijk. Om 10 uur in de auto en 20 min later 1 km voor de start bij een winkel gestopt om de laatste km naar de start te fietsen. Mijn vrouw reed door naar het eerste ontmoetingspunt bij km 7.
Het ging mis op het moment dat ik op de fiets stapte. Een stekende pijn schot door mijn hele linker arm tot in de fingers. Ik had al een week last van een stijve nek en pijn ter hoogte van de schouderbladen en had al wat paracetamol en dyclofenac binnengewerkt. Zoals mijn fysio me enkele dagen na de marathon vertelde zit op de een of andere manier de 7e wervel niet goed waardoor de spieren vast komen te zitten en op een zenuw drukken. Dus met de rechter hand op het stuur en de linker arm tegen mijn borst gedrukt (zoals na een breuk van het linker sleutelbeen) naar de start gefietst en de laatste 20 min voor de start gebruikt om wat oefeningen te doen in de hoop dat dit de pijn gaat verhelpen. Meteen na de start met beide handen op het stuur weer een stekende pijn in mijn arm en die pijn herhaalde zich enkele paar seconden. Vanaf dat moment was ik niet meer zeker of ik deze marathon zal uitrijden. De eerste 6 km op asfalt benut om een positie te vinden die minimale pijn veroorzaakt. Lukte aardig, maar de positie was niet ideaal en de pijn was nog steeds groot. Daarom al naar 7 km tegen mijn vrouw geroepen dat dit een moeilijke dag zal worden en dat ik niet weet of ik de finish zal halen.
De eerste 20-30 km zijn altijd megadruk zo midden in het veld. Ik was van plan om rustig te beginnen want mijn ervaring leerde dat anders een moeilijke 2e ronde op me te wachten staat. Met 25:30 na 10 km zat ik prima op de tijd van de afgelopen jaren alhoewel de pijn in de arm me afleidde en van genieten en volle concentratie op de marathon geen sprake kon zijn. Na km 10 kwam ik naast Vincent S te rijden, met wie ik Grossalmerode afgelopen jaar lang samen reed (zonder dat we elkaar kenden). Twee andere aspecten maakten de editie 2022 anders dan in het verleden: ten eerste was een groot deel van het bos gekapt en herkende ik het parcours alleen hier en daar. Lange stukken reed je door een droge woestijn. Ten tweede en hieraan gekoppeld de sterke wind die je tussen km 20 en 40 vaak tegen je had. Dus moest ik opletten dat ik niet geisoleerd raakte waardoor ik niet mijn eigen tempo kon rijden; soms ging het te snel en soms te langzaam. In elk geval was ik al gewaarschuwd voor ronde 2 en ben dus nog wat terughoudender gaan rijden.
Na ca 50 km de moeilijkste klim van de marathon. Al een aantal jaren heeft de organisatie hier een Bergsprint van gemaakt met eigen tijdwaarneming en een winnaar. Ik weet dat de snelle mannen hier uit de zadel gaan en in een lange sprint omhoog vliegen in no time. Voor de sterfelijke zoals ik betekent deze klim op het kleinste verzet (in mijn geval 24T voor en 40T achter) met ca 8 km/uur omhoog kruipen. Uit de luidspreker hoorde ik mijn startnummer en naam en daarna “und direkt dahinter Startnummer xxx Vincent S”. Ok. Vincent zat weer in mijn achterwiel. Kan mentaal altijd tegenvallen wanneer je wordt ingehaald door iemand die je veel eerder al had ingehaald, maar nu kon ik prima hier mee leven want ten eerste is hij meestal sneller dan ik (tenzij hij een mindere dag heeft en ik een hele goede zoals in Grossalmerode) en ten tweede was mijn pijnlijke arm een mooie excuus. Kort daarna werd ik door Vincent gepasseerd, maar heel rap liep het ook bij hem niet, want enkele km later aan het begin van ronde 2 zag ik hem ca 200 m voor me rijden. Toen stopte hij bij een verzorgingspost. Ik kon doorrijden omdat ik enkele 100 m eerder van mijn vrouw een verse bidon kreeg aangereikt. Ik was zeker dat hij me enkele km later zal passeren maar tot mijn verbazing gebeurde dat niet.
Tweede ronde Sundern betekent voor mij meestal een eenzame rit; ook dit jaar zag ik wel 2 rijders enkele 100 m voor me rijden (eentje met een rode tenue) en af en toe kon ik iemand inhalen of werd ik ingehaald, maar geen vergelijking met de gezelligheid van ronde 1. Intussen leidde de pijn in mijn linker arm tot oververmoeidheid in de schouders en bovenarmen. Ik had grote problemen om ueberhaupt nog het stuur te pakken. Wanneer het parcours het toeliet reed ik met een arm aan het stuur en soms liet ik zelf het hele stuur los om de spanning wat af te bouwen en de vermoeidheid uit de armen te schudden. Bij km 70 stond mijn vrouw met een verse bidon en moest ik beslissen of ik stop of tot de finish doorga. Juist op dat moment kwam de vechtlust in mij naar boven, pakte ik het bidon en reed door. Op de lange klim die daar begon werd ik wel door 7 rijders ingehaald iets dat me nog nooit is gebeurd zo laat in een marathon. Maar ik wist wel waarom want van snelheid was er geen sprake meer en mijn enig doel was al lang om de marathon uit te rijden.
Tweede keer Bergsprint rijden is voor mij altijd een uitdaging ook wanneer het goed loopt. Deze keer liep het voor geen meter en daarom had ik al na km 60 met me afgesproken dat ik aan het einde van het asfaltstuk afstap en omhoog loop. Toen ik dat stuk naderde kwam een klein meisje naar met toe gelopen en riep “Hop hop, schneller, Du kannst das, hop hop schneller …”. Ze liep ca 50 m naast me continu roepend maar dat was voor mij voldoende om mijn verstand helemaal op nul te zetten, mijn blik 5 m voor het voorwiel vast te pinnen diep over het stuur gebuikt te blijven trappen totdat ik er boven was. Tot op vandaag begrijp ik niet hoe het mogelijk was dat ik deze klim nog omhoog kon rijden. Voor mij was dit een nog grotere overwinning dan de finish die ik na ca 5 uur bereikte. Met de adrenaline van de behaalde klim in mijn lichaam richtte ik mijn focus op de rijder die ik al naar ca km 60 enkele 100 m voor me zag rijden. Naar de laatste steile klim op asfalt tegen de wind in zat ik ca 100 m achter hem. Ik wist precies hoe de laatste kilometers er uit zien en wist dat ik voor einde van het asfalt stuk in zijn achterwiel moet zitten, mocht ik hem nog willen inhalen. Met een groot verzet en diep over het stuur gebogen lukte het me net om zijn achterwiel te pakken. In de daarnaar beginnende afdaling probeerde ik zo goed mogelijk in zijn achterwiel te herstellen en koos ik het moment van de aanval ca 800 m voor de finish. In een korte steile klim ging ik uit de zadel (doe ik eigenlijk nooit omdat ik meteen in het rood kom te staan) en kon hem rechts passeren. Met de kennis van de parcours kon ik de voorsprong tot aan de finish nog verder uitbouwen.
Tot slot. Alhoewel deze marathon voor mij geen feest was, ben ik op zich nog best tevreden. Ik was netto ca. 18 min langzamer dan mijn PR uit 2016 (4:42). Gezien de omstandigheden kan ik daarmee nog best tevreden zijn. P2 in de S4 lijkt ook dik in orde, want de winnaar was ca 20 min sneller en hem kon ik nog nooit bijhouden. Aan de andere kant weet ik wel dat je als S4 rijder primair tegen je zelf aan het rijden bent en niet te veel naar andere deelnemers moet kijken.
Al vrijdag ochtend met mijn vrouw naar Sundern vertrokken voor een tweedaagse vakantie, marathon inclusieve. Ik was niet zeker van mijn vorm omdat ik dit jaar nog geen marathon was gereden (Groesbeek ging niet door) en mijn training was iets anders dan in de jaren daarvoor: meer korte afstanden op het XC parcours in Zoetermeer en nagenoeg geen km op de racefiets).
Zoals al vaker in het verleden een kamer geboekt op de Country Lounge in Arnsberg waar je een super vakantiegevoel krijgt gezien de locatie aan de rand van het bos meteen schitterend uitzicht op Arnsberg, hele aardige eigenaren en natuur puur om je heen. In de avond een heerlijke tapas restaurant gespot in Neheim en samen met het zonnige weer kon eigenlijk niets meer misgaan. Naast een groot deelnemersveld waar ik van hou is de late start (10:45) in Sundern een ander voordeel. Dus zaterdag ochtend om 8:00 lekker wakker geworden en meer dan een uur aan de ontbijttafel rondgehangen. Heerlijk. Om 10 uur in de auto en 20 min later 1 km voor de start bij een winkel gestopt om de laatste km naar de start te fietsen. Mijn vrouw reed door naar het eerste ontmoetingspunt bij km 7.
Het ging mis op het moment dat ik op de fiets stapte. Een stekende pijn schot door mijn hele linker arm tot in de fingers. Ik had al een week last van een stijve nek en pijn ter hoogte van de schouderbladen en had al wat paracetamol en dyclofenac binnengewerkt. Zoals mijn fysio me enkele dagen na de marathon vertelde zit op de een of andere manier de 7e wervel niet goed waardoor de spieren vast komen te zitten en op een zenuw drukken. Dus met de rechter hand op het stuur en de linker arm tegen mijn borst gedrukt (zoals na een breuk van het linker sleutelbeen) naar de start gefietst en de laatste 20 min voor de start gebruikt om wat oefeningen te doen in de hoop dat dit de pijn gaat verhelpen. Meteen na de start met beide handen op het stuur weer een stekende pijn in mijn arm en die pijn herhaalde zich enkele paar seconden. Vanaf dat moment was ik niet meer zeker of ik deze marathon zal uitrijden. De eerste 6 km op asfalt benut om een positie te vinden die minimale pijn veroorzaakt. Lukte aardig, maar de positie was niet ideaal en de pijn was nog steeds groot. Daarom al naar 7 km tegen mijn vrouw geroepen dat dit een moeilijke dag zal worden en dat ik niet weet of ik de finish zal halen.
De eerste 20-30 km zijn altijd megadruk zo midden in het veld. Ik was van plan om rustig te beginnen want mijn ervaring leerde dat anders een moeilijke 2e ronde op me te wachten staat. Met 25:30 na 10 km zat ik prima op de tijd van de afgelopen jaren alhoewel de pijn in de arm me afleidde en van genieten en volle concentratie op de marathon geen sprake kon zijn. Na km 10 kwam ik naast Vincent S te rijden, met wie ik Grossalmerode afgelopen jaar lang samen reed (zonder dat we elkaar kenden). Twee andere aspecten maakten de editie 2022 anders dan in het verleden: ten eerste was een groot deel van het bos gekapt en herkende ik het parcours alleen hier en daar. Lange stukken reed je door een droge woestijn. Ten tweede en hieraan gekoppeld de sterke wind die je tussen km 20 en 40 vaak tegen je had. Dus moest ik opletten dat ik niet geisoleerd raakte waardoor ik niet mijn eigen tempo kon rijden; soms ging het te snel en soms te langzaam. In elk geval was ik al gewaarschuwd voor ronde 2 en ben dus nog wat terughoudender gaan rijden.
Na ca 50 km de moeilijkste klim van de marathon. Al een aantal jaren heeft de organisatie hier een Bergsprint van gemaakt met eigen tijdwaarneming en een winnaar. Ik weet dat de snelle mannen hier uit de zadel gaan en in een lange sprint omhoog vliegen in no time. Voor de sterfelijke zoals ik betekent deze klim op het kleinste verzet (in mijn geval 24T voor en 40T achter) met ca 8 km/uur omhoog kruipen. Uit de luidspreker hoorde ik mijn startnummer en naam en daarna “und direkt dahinter Startnummer xxx Vincent S”. Ok. Vincent zat weer in mijn achterwiel. Kan mentaal altijd tegenvallen wanneer je wordt ingehaald door iemand die je veel eerder al had ingehaald, maar nu kon ik prima hier mee leven want ten eerste is hij meestal sneller dan ik (tenzij hij een mindere dag heeft en ik een hele goede zoals in Grossalmerode) en ten tweede was mijn pijnlijke arm een mooie excuus. Kort daarna werd ik door Vincent gepasseerd, maar heel rap liep het ook bij hem niet, want enkele km later aan het begin van ronde 2 zag ik hem ca 200 m voor me rijden. Toen stopte hij bij een verzorgingspost. Ik kon doorrijden omdat ik enkele 100 m eerder van mijn vrouw een verse bidon kreeg aangereikt. Ik was zeker dat hij me enkele km later zal passeren maar tot mijn verbazing gebeurde dat niet.
Tweede ronde Sundern betekent voor mij meestal een eenzame rit; ook dit jaar zag ik wel 2 rijders enkele 100 m voor me rijden (eentje met een rode tenue) en af en toe kon ik iemand inhalen of werd ik ingehaald, maar geen vergelijking met de gezelligheid van ronde 1. Intussen leidde de pijn in mijn linker arm tot oververmoeidheid in de schouders en bovenarmen. Ik had grote problemen om ueberhaupt nog het stuur te pakken. Wanneer het parcours het toeliet reed ik met een arm aan het stuur en soms liet ik zelf het hele stuur los om de spanning wat af te bouwen en de vermoeidheid uit de armen te schudden. Bij km 70 stond mijn vrouw met een verse bidon en moest ik beslissen of ik stop of tot de finish doorga. Juist op dat moment kwam de vechtlust in mij naar boven, pakte ik het bidon en reed door. Op de lange klim die daar begon werd ik wel door 7 rijders ingehaald iets dat me nog nooit is gebeurd zo laat in een marathon. Maar ik wist wel waarom want van snelheid was er geen sprake meer en mijn enig doel was al lang om de marathon uit te rijden.
Tweede keer Bergsprint rijden is voor mij altijd een uitdaging ook wanneer het goed loopt. Deze keer liep het voor geen meter en daarom had ik al na km 60 met me afgesproken dat ik aan het einde van het asfaltstuk afstap en omhoog loop. Toen ik dat stuk naderde kwam een klein meisje naar met toe gelopen en riep “Hop hop, schneller, Du kannst das, hop hop schneller …”. Ze liep ca 50 m naast me continu roepend maar dat was voor mij voldoende om mijn verstand helemaal op nul te zetten, mijn blik 5 m voor het voorwiel vast te pinnen diep over het stuur gebuikt te blijven trappen totdat ik er boven was. Tot op vandaag begrijp ik niet hoe het mogelijk was dat ik deze klim nog omhoog kon rijden. Voor mij was dit een nog grotere overwinning dan de finish die ik na ca 5 uur bereikte. Met de adrenaline van de behaalde klim in mijn lichaam richtte ik mijn focus op de rijder die ik al naar ca km 60 enkele 100 m voor me zag rijden. Naar de laatste steile klim op asfalt tegen de wind in zat ik ca 100 m achter hem. Ik wist precies hoe de laatste kilometers er uit zien en wist dat ik voor einde van het asfalt stuk in zijn achterwiel moet zitten, mocht ik hem nog willen inhalen. Met een groot verzet en diep over het stuur gebogen lukte het me net om zijn achterwiel te pakken. In de daarnaar beginnende afdaling probeerde ik zo goed mogelijk in zijn achterwiel te herstellen en koos ik het moment van de aanval ca 800 m voor de finish. In een korte steile klim ging ik uit de zadel (doe ik eigenlijk nooit omdat ik meteen in het rood kom te staan) en kon hem rechts passeren. Met de kennis van de parcours kon ik de voorsprong tot aan de finish nog verder uitbouwen.
Tot slot. Alhoewel deze marathon voor mij geen feest was, ben ik op zich nog best tevreden. Ik was netto ca. 18 min langzamer dan mijn PR uit 2016 (4:42). Gezien de omstandigheden kan ik daarmee nog best tevreden zijn. P2 in de S4 lijkt ook dik in orde, want de winnaar was ca 20 min sneller en hem kon ik nog nooit bijhouden. Aan de andere kant weet ik wel dat je als S4 rijder primair tegen je zelf aan het rijden bent en niet te veel naar andere deelnemers moet kijken.
Mijn bikes: Merida Big.Nine 3000-D Lite (2013-2021); Grand Canyon CF SL 8.9 (2016-); Scott Spark 910 (2020-)
-
Cycleintothewind
- Mountainbike Junk
- Berichten: 322
- Lid geworden op: wo 16 december 2020, 08:59
Was weer gezellig rokl! Praatje onderweg is altijd leuk.
Vorm is bij mij ook nog niet 'je van het'. Boosdoener is corona. Maar ach, de eerste 100km zitten er weer op.
Op naar de Schinderhannes marathon
Vorm is bij mij ook nog niet 'je van het'. Boosdoener is corona. Maar ach, de eerste 100km zitten er weer op.
Op naar de Schinderhannes marathon
-
Juul
- Extreme Biker
- Berichten: 532
- Lid geworden op: vr 1 oktober 2004, 17:32
- Mijn mountainbike: wordt gesponsord door Thijs Hendriks in Wanroij
- Contacteer:
Knap doorgezet Rokl!
Sterke verhalen, mtb-kalender en coaching/trainingsschema's: Bikesight.nl
Trainingen: Strava
Routes: Komoot
Trainingen: Strava
Routes: Komoot
-
Cycleintothewind
- Mountainbike Junk
- Berichten: 322
- Lid geworden op: wo 16 december 2020, 08:59
