Mijn dag:
De afgelopen twee jaren hebben wij met de #Skraleanjers meegedaan met de 24 uurs fun klasse voor teams. Nadat we het eerste jaar 4e waren geworden en het tweede jaar gewonnen hadden, waren (sommige van ons) gemotiveerd om dat kunstje nogmaals te gaan flikken.
Echter door blessures, werk en gebrek aan motivatie kregen wij geen team op de been. Dus wat nu.... Aangezien ik wel van een uitdaging hou en één van de andere teamleden ook besloten wij om niet in team verband mee te doen maar de 24 uur solo. Een hele uitdaging....
De maanden vooraf stonden voor mij qua fietsen in het teken van deze 24 uurs solo uitdaging. In plaats van 60km zo hard als je kan 100 km op een rustig tempo etc. Zo tussen alle verplichtingen door kreeg ik het voor elkaar om 3100 km te fietsen. Ik had de indruk dat dit wel genoeg zou zijn om in ieder geval tijdens de 24 uur 200km te fietsen.
Want dat was mijn doel. 200km fietsen in 24 uur. Mijn langste rit ooit was 170km op de racefiets en 120 km op de MTB en ik kan je vertellen dat ik beide keren op de bank ben gaan liggen en langzaam dood ben gegaan. Ik was dus wel enigszins zenuwachtig voor 200km. Maar vertrouwen in jezelf en dat kan ik.
Een week voordat de 24 uurs begon dacht ik. Zal ik eens lekker een stukje gaan fietsen bij de Loon en Drunense Duinen. Mooi gebied, mooie route. Ik had goed gezelschap dus gaan met die banaan. Ik pak mijn fietsschoenen van de grond en hoppa het schiet in mijn rug. K*t, dit heb ik ooit eerder gehad en dat is niet zomaar over.
De dagen erna liep ik als een oud mannetje en ik vrat ibuprofen alsof het M&M's waren. Een keer laten masseren maar dat hielp ook niet echt. Nou vette pech maar ik ga gewoon fietsen en ik zie wel.
Op de dag zelf ging ik samen met mijn maat naar het terrein waar wij de dag van te voren de caravan al hadden opgezet. Mijn maat is een taaie en ik weet dat hij in principe meer en harder fietst dan ik dus ik ga hem vooral niet volgen. De start was precies op tijd aangezien we net 10000 liter water over ons heen gekregen hadden en tijdens de start het precies droog was. Althans het startsein, 5 min later kwam het er weer met bakken uit. Wel verfrissend eigenlijk.
Doel: 30 ronden!
Ik besloot om de eerste 10 ronden niet van de fiets te komen. Dit ging prima. Ik volgde een aantal snelle rijders (Dave Goderie als 24 uur solo rijder) hij reed een strak tempo wat ik goed kon volgen. Na hem een ronde of 4/5 gevolgd te hebben besloot hij te versnellen. Wie weet vond hij het irritant dat ik hem volgde geen idee (excuses als dat zo was). Ik ging hierna iets langzamer fietsen omdat het tempo toch vrij hoog lag.
Nou na 10 ronden gefietst te hebben stopte ik en gooide ik er een bord macaroni en wat cola in. Hierna weer snel op de fiets want ooooooeh wat heb ik een haast. Na 2x 5 ronden gereden te hebben en tussen door even een paar minuten te zitten kwam er weer een grote stop. Weer even goed eten en drinken en de lampen erop schroeven.
Gelukkig hadden we goede begeleiding bij die dat voor ons deed. Matthijs (Mijn fietsmaat) had het zwaar. Hij was, zoals wij voorspeld hadden, veeeeel te hard gestart en reed op de 5e plek. Hij had last van van alles maar dat is niet raar. Hij kon alleen niet eten dus dat was wel een puntje van zorg.
Met mij ging eigenlijk nog alles prima. Ik had 20 ronden gereden en nog nergens last van. Tijdens de nacht reed ik maar een paar rondjes en ineens om 01.00 uur had ik een volledige inzinking. Mijn hartslag ging van de 150 (wat al laag is) naar de 100 en ik was ineens helemaal gesloopt. Ik besloot om maar even wat te slapen in de hoop dat ik mij daarna beter zou voelen.
Van 01.00 uur tot 03.30 uur heb ik geslapen. Dit deed mij erg goed en om 04.00 uur zat ik weer op de fiets. De daarop volgende uren reed ik mijn rondjes die allemaal tussen de 20.00 min en 24.00 min lagen. Ik reed vrij constant. Ik weet van al de 24 uurs ritten in teamverband dat mijn sterke punt altijd de dag erna zijn, zeg maar de laatste 6 uren. Om één of andere reden leef ik dan helemaal op en heb ik weer kracht voor 10. Nou zo ook deze keer.
Ik zat ondertussen op 30 ronden (mijn doel, jeuj!). Ik had tijdens al die uren op de fiets tot in detail uitgerekend hoeveel ik moest rijden om de 300km grens te bereiken, 41 ronden (299.3 km) 11 ronden dus!
Nou vanaf dat moment en ik weet niet meer precies hoe laat ik eraan begon maar dat zal ergens rond 9.00 uur zijn geweest was ik een man met een doel. Nog 11 ronden rijden. Dus gas op die lollie en trappen. Ik kreeg er weer ronden van 20.00 min uit geperst en de vaart zat er weer goed in. Bij onze caravan keken ze mij ook aan van, Wat is hij nu weer aan het doen?!?
Ik bleef maar stampen en trappen en ik heb het gehaald. Om 12.45 uur kwam ik binnen voor ronde 41, 300km. Ja ja 300km trappen in 24 uur. Ik ben er echt heel erg trots op. Had niet verwacht dat ik het zou halen (wel gehoopt). Ik ben ook 12e van de 29 geworden!
Dit biedt perspectief voor de toekomst. Ik heb last van mijn rug, waar ik al last van had en mijn zitvlak. Ik wil niet eens weten hoe dat eruit ziet momenteel. haha.
Wie weet dat ik in de toekomst dit nogmaals ga doen. Normaal zeg je bij zoiets, DAT DOE IK NOOIT MEER. Maar dat heb ik geen moment gezegd. Dus waarschijnlijk komen er nog wel meer edities. Ergens is dat extreme afzien iets....fijns?
Nou Lakebike bedankt. Jullie hadden alles wederom tot in de puntjes verzorgd en geregeld. Helemaal top. Ow wacht.... Ik heb nog wel één puntje voor de organisatie van Lakebike. Deze komt van mijn begeleiding.
Willen jullie AUB. AUB de playlist van jullie muziek uitbreiden met 300 nummers. Mijn broertje krijgt de nummers van Adele, Loca people met What the Fuck niet meer uit zijn hoofd. Hij heeft ze tijdens al die uren dat hij bij ons was wel 100x gehoord hahaha