Het is de laatste week van September en we zijn uitgenodigd door Alpinesingletrack.com om hun hele concept en trails in Briançon te komen checken. We hadden een beetje onze twijfels om zo laat in het seizoen nog naar de bergen te gaan, maar Klaas verzekerde ons dat Briançon, hoewel het de hoogst gelegen stad van Frankrijk en Europa is, een bijzonder klimaat heeft, waardoor het er zelfs laat in het seizoen nog heerlijk weer is. En inderdaad: we hebben de hele week prachtig nazomer weer gehad, het begin van de indian summer. Klaas en Kathleen hebben beiden hun baan in België opgegeven om hun dromen na te jagen en met hun Alpinesingletrack.com Mountainbikers een van de mooiste plekken in de Alpen te laten zien. Het enthousiasme straalt dan ook van ze af.
Als we na de heenrit vanuit Belgie de oprit opdraaien, komt Klaas ons al breed lachend tegemoet gelopen. Wijzelf zijn met vier en bij onze aankomst worden we nog aan een extra mede-biker voorgestel: Sven. Hij heeft een 29er hardtail bij zich, maar we hoeven gedurende de week vrijwel geen moment op hem te wachten. Dat zegt echter niets over de de kwaliteit van de trails of hoe technisch ze zijn, maar des te meer over zijn skills!
We krijgen een korte rondleiding van het chalet voordat we gaan eten. Het chalet is mooi ingericht en van alle gemakken voorzien. er is werkelijk aan alles gedacht: er is koud bier, op de kamers en in de gemeenschappelijke ruimte liggen bike boekjes. In de keuken ligt fruit en op de kamers staat er al een fles water klaar naast je bed, mocht je 's nachts dorst krijgen. Een ruime garage met werkplaats maakt het af. Voor mij waarschijnlijk een van de mooiste en best verzorgde chalets, waar we tijdens mountainbiketrips al gelogeerd hebben. Kathleen heeft dan het avondeten klaarstaan, en ook dat is alle avonden dik in orde.
Niet alleen over het chalet blijkt goed te zijn nagedacht: Klaas heeft als een van de weinige buitenlanders de Franse mountainbike gids opleiding afgerond, waardoor hij 100% legaal mag gidsen in Frankrijk. Het blijkt een pittige opleiding van een jaar te zijn, waarbij niet alleen het gidsen aan bod komt, maar ook navigatie, ehbo, technische kennis en daarnaast een stuk bedrijfsvoering. Dat alles wordt dan nog eens afgesloten met een stevig examen, waarmee het kaf van het koren wordt gescheiden. We hebben dus zeker een bekwame gids bij ons.
De eerste dag beginnen we met een shuttle die ons op de col du Granon afzet. De hele dag heeft een Provençaals karakter, want we blijven steeds op de (drogere) zuidkanten van de hellingen. Hoewel die vergelijking voor een hoop trails hier opgaat, we zitten immers bijna op de scheidslijn tussen Alpen en Provence. Daar op 2400 meter begint het singletrackfestijn direct. We komen op plaatsen waar de meeste bikers niet gauw zullen komen, wat op de trails goed te merken is: ze liggen perfect. De dag bouwt mooi op naar de wat technischere dingen: grotere rotsen, meer switchbacks en geregeld een high speed stuk ertussen. De voorlaatste trail met een ontelbaar aantal switchbacks is de favoriet van de dag.
Dag twee worden we een flink stuk omhoog geshuttled, totdat het asfalt ophoudt. Van daaruit klimmen we nog een heel stuk naar het begin van de eerste afdaling. Die is eerst heel smal en nauwelijks bereden. Onvindbaar als je de omgeving niet kent. Off camber tussen hoog gras, waar het lastig is om echt gas te geven, maar O zo mooi. Uiteindelijk wordt het ietsjes breder en kunnen we het gas opendraaien, we vliegen hard op de switchbacks af, snijden ze hoog aan en trekken de bikes er doorheen. Daarna voelt het eerder als een achtbaan aan. Klaas rijdt voorop en heeft het tempo er goed inzitten.
Tussen de middag drinken we koffie en eten gebak, terwijl we wachten op de shuttle die ons naar het skidorp Montgenevre brengt. Een lange klim, door de alpenweiden, brengt ons ter hoogte van een aantal Franse forten, die in de tweede wereldoorlog dienden ter verdediging van de grens met Italië. We doen een extra lus naar een van deze volledig verlaten forten. Omdat ze vrij afgelegen en moeilijk bereikbaar zijn, voelt het er enorm desolaat en daardoor indrukwekkend.
We besluiten de dag met een afdaling die begint bij dit fort en vrijwel in de voortuin van het chalet eindigt. We rijden treintje achter elkaar, tussen hoog gras dat goud kleurt door de late herfstzon en tussen de zuiderse dennenbomen. Deze volledig andere begroeiing dan in de rest van de Alpen, geeft echt een extra dimensie geeft aan het rijden hier. Ook deze kan in het rijtje van de vele trails die op een gedeelde eerste plaats staan in onze top-zoveel. bij een biertje op het terras van het chalet is perfect te zien van waar we zijn gekomen, een heel eind.
Dag drie is alweer een prachtige dag. De koelte 's morgens, bij een open blauwe hemel kondigt weer een zonnige warme dag aan. De dag begint, zoals alle dagen, met een shuttle, die ons zo hoog mogelijk afzet. Het is een kant waar we al eerder zijn geweest, maar nu klimmen we naar een zustercol. Het is nog een vrij pittige klim, die ons tot 2427 meter brengt. De erop volgende afdaling begint technisch, klassiek alpien, met uitzondering van het uitzicht. Het lijkt wel Amerika. Ook hier trekt het landschap langzaam maar zeker zijn herfstkleding aan.
Verder beneden hebben ik enkele ‚ça passe ou ça casse' momenten. Steile technische rotsstukken, waarbij je best de remmen niet gebruikt, vliegen we naar beneden.
De namiddag heeft dan weer een volledig andere feel. In plaats van het open alpiene landschap rijden we hier een smalle, steile, technische trail tussen de oude dennenbomen. Het was ooit een wandelpad, dat de verbinding vormde tussen het dal en een bovengelegen afgezonderd klein dorpje. Nu komt er vrijwel niemand meer, behalve wij die kunnen genieten van al het moois dat hier ligt. Veel te snel, naar onze zin, staan we terug onder in de vallei.
Woensdag is het rustdag. Normaal gesproken zouden we op een rustdag meestal wel gaan rijden. Maar onze benen lijken een dag rust goed te kunnen gebruiken. In Monettier les Bains ligt een groot thermen complex. Ideaal om wat te ontspannen en in de warme baden de benen wat rust te kunnen geven, ook hier met uitzicht op de bergen.
Dag vier beginnen we op de Galibier. Afgelopen nacht is op de hogere toppen de eerste sneeuw gevallen en boven op de galibier is het koud en het gras is stijf bevroren.
Werner en ik nemen een off-camber trail die we op de heenreis al hebben gezien en per sé wilden rijden. De rest daalt een stuk over asfalt af tot het begin van de track die we moeten hebben. We zitten in de Savoie en het is te merken aan de ondergrond: modder. De trails die we rijden zijn super, in een omgeving die heel remote lijkt, hoewel we nog steeds dicht bij een van de bekendste Tour de france cols zitten.
2 kilometer lang beklimmen we hem ook, om dan over te stappen op een lange onverharde klim, richting een kampement van het Franse leger.
Bij de oorsprong van de Clarée lunchen we. Als we beginnen aan de afdaling rijden we midden tussen een oefening van het Franse leger door. Eerst passeren we langs een legerjeep met antennes, verder beneden zie we 5 soldaten zich verschuilen achter de rotsen. Nog verder gaat een groep van 10 soldaten op de trails zelfs voor ons aan de kant. Even later horen een helicopter langsvliegen en geweervuur tussen de verschillende groepen die we gepasseerd zijn.
Een portage van ongeveer een uur brengt ons bij de Chemin des Ronds. 14km singletrack; eerst nog op en neer en vrij technisch. Daarna zit de flow er goed in en kunnen we knallen, tot beneden in de vallei. Uiteraard wordt er nog een terras opgezocht voor een apres-ride pint.
Het is alweer de laatste dag en we worden met de shuttlebus afgezet op de col du Lautaret. Een groot deel van de dag brengen we door op een balcony singletrack, waarbij we de hele tijd boven de 2000 meter blijven. Kilometers aan een stuk zien we vergezichten en balanceren op het smalle pad, dat een grote puinhelling doorkruist. Af en toe moeten we van de fiets af om een droge watergeul over te steken.
Uiteindelijk draait het pad het bos in, om echt naar beneden te gaan. Grazende koeien staren ons aan en eentje besluit een heel stuk voor ons uit te rennen over het pad. Om te voorkomen dat hij van schrik ergens van het pad naar beneden zou vallen maken we even ruimte. Enige aanmoedigingen later en na een keer aan mijn zadel gelikt te hebben is hij voorbij en kunnen we verder. Ook hier verkleurt de begroeiing waar we doorheen knallen de herfst en heeft alle mogelijke kleuren van groen, rood tot goudbruin. De vermoeidheid begint stilaan toe te slaan, zo aan het einde van de week, dus we missen door de snelheid lachend hier en daar een switchback die we veel te laat zien. In monettier les bains drinken we een cola op het terras bij de kerk. Afsluiten doen we met een lange verbindings-singletrail terug naar briancon.
'S avonds wordt er eerst een kleine apero gedaan, daarna gaat de barbecue aan als afsluiter van een perfecte week.
Alpinesingletrack.com is zeker Trailhunters.be approved!
Meer foto’s via http://www.trailhunters.be
Maar on-topic; gave toch hoor!!
