Maar waarom ben ik "om" gegaan?! Welnu, omdat mijn dochter Ruth - bij intimi ook wel bekend als "De Eekhoorn" bijna "om" gekomen was op één van de tracks van NM, namelijk in het Montferland, en om de werkelijk schitterende manier waarop wij zijn bijgestaan na het ongeluk door de functionarissen van NM.
Lang verhaal kort, dan maar?
Tijdens de rit, vijf weken geleden op de eerste mooie lentezondag reden wij zielsgelukkig als twee dolle eekhoorntjes achter elkaar aan door het bos over de schitterende tracks van deze onvolprezen route, totdat zo tegen 15:30 uur ... het noodlot toesloeg! Na ca anderhalf uur op driekwart van de route kwam Ruth zwaar ten val in een afdaling. De afdalingen in het Montferland zijn kort maar steil en kenmerken zich vaak door een "wasbord-achtige" bodem, die de achterkant van je bike kan doen stuiteren onder je kont, vergelijkbaar met een paard dat zijn kont hoog opgooit in de draf. Als je wat onervaren bent zoals de Eekhoorn (15 jaar en bloedmooi) en er niet op verdacht, kun je daardoor OTB worden gelanceerd en dat is dan ook precies wat er met haar gebeurde. Ze is meer dan beroerd ten val gekomen en bleef in foetushouding liggen, kermend en gillend van de pijn. Dus 112 gebeld en dan gaat het circus los: "waar bent u?" Tsja, bij boom 33 na de laatste bocht, of zo iets
Gelukkig waren er die dag meer bikers in het bos los en één plaatselijk bekende sportvriend reed naar de dichtstbijzijnde parkeerplaats om de hulpdiensten op te vangen. Na meer dan een half uur kwam de eerste om de bocht: nog nooit was ik zo blij een motor agent te zien! 
Daarna volgden de ambulance verplegers en in hun kielzog boswachter Martin van NM en een BOA in opleiding: Irina. Ruth werd gestabiliseerd op een brancard, platgespoten en afgevoerd richting het Slingeland streekziekenhuis in Doetinchem ... weekje logeren in de Achterhoek, soort van onvrijwillige vakantie in eigen land zeg maar 
Kern van mijn betoog:
Martin en Irina van NM begeleidden mij met het veiligstellen van onze dure bikes. Terwijl Martin in zijn terreinwagen vooruit reed, stapte Irina op de fiets van de Eekhoorn, zonder enige ervaring op een MTB, maar ook zonder schroom, tegenwerping of zichtbare angst. Ik heb haar tijdens het rijden moeten leren remmen op een MTB zonder OTB te gaan ... wat een topper, die meid, echt! Aangekomen bij het "boswachtershuis" in Loerbeek van NM - toch nog een rit van een goeie twintig minuten, door Irina op een voor haar onbekend soort fiets in volle boswachters outfit gereden - werden onze bikes netjes in een afgesloten ruimte geplaatst en werd ik door Martin in de Landrover naar de parkeerplaats "Het Peeske" in Beek gereden waar mijn auto stond. Tegen zessen kwam ik aan op de SEH van het Slingeland en tegen acht uur kwam het verdict van de arts-assistent over Ruth: één gebroken schouderblad, drie zwaar beschadigde (gekneusde/gebroken) rugwervels en een hersenschudding en een kapot geknipte fiets-outfit. Balen, allemaal, maar goden zij dank niets waarvan zij op haar leeftijd niet goed zal herstellen. Het komt allemaal goed, en inmiddels is mijn prachtige Eekhoorn alweer mobiel en verlangt naar haar bike, al zal dat nog wel even duren. De motor agent - die zelf ook een verwoed MTB'er is die vaak de route van het Montferland rijd - belde nog om te informeren naar haar toestand, die avond. Top - gozer! Tegen 21:00 uur ging ik "shaken but not stirred" weer naar huis in 's-Hertogenbosch.
De volgende dag weer naar Doetinchem, uiteraard om mijn jeugdige bodemvorser te bezoeken, maar ook om daarna de bikes bij Natuurmonumenten op te halen. Daarbij raakte ik weer met boswachter Martin aan de praat die onder andere stelde dat hij en zijn collega's zich meer voelen dan controleurs en onderhoudspersoneel: zij beschouwen zich als "gastheer/vrouw" in het domein van NM. En dat is dus echt wel gebleken! Zo werd er echt niet gezeurd over het feit dat ik geen route vignet had voor de NM routes en ben ik zoals hierboven te lezen is als gewaardeerde gast behandeld en verzorgd. Echt fucking grote klasse, dit!
Ik heb nog diezelfde avond online twee vignetten besteld op de site van NM, waarvan er nu één met trots - en dat meen ik oprecht - op mijn rechter vorkpoot prijkt. Die gaat er niet meer af en is mij veel waard!! Bij deze nogmaals dank op deze plaats aan boswachter Martin en BOA Irina; kanjers van de bovenste plank.Vervolg en besluit:
De Eekhoorn herstelt voorspoedig al zit zij enorm te balen dat net nu het eindelijk lente wordt zij voorlopig niet kan biken. Zij kreeg net de smaak goed te pakken en begon steeds behendiger en zekerder te worden op de tracks. Het zal wel even duren voor het vertrouwen weer terug is, vrees ik ...
En ik, ik heb inmiddels de route van het Montferland al weer een keer of drie gereden, één van de mooiste van NL wat mij betreft. De eerste keer niet zonder angst en beven, dat geef ik grif toe! Ook rijd ik weer met plezier op de Posbank, al ben ik nog steeds van mening dat dit qua mogelijkheden die daar zijn één van de meest jammerlijke en slecht onderhouden routes van NL is ... op zich is het best een aardige route qua natuur en vergezichten. Vandaag heb ik voor het eerst sinds jaren weer in de Loonse en Drunense Duinen gereden en daar was ik echt blij verrast over: wat is die route er enorm op vooruit gegaan en wat is daar aan prima onderhoud en routemarkering gedaan! Echt een topper, chappeau voor NM.
De uitsmijter:
Ik ben "om" en betaal nu niet alleen met plezier en gepaste trots voor mijn lidmaatschap van NM, maar ook voor het op drie van de - toch wel mooiste routes in NL buiten Limburg - verplichte vignet. Ik ga er niet meer over zeiken, ik krijg er een mooie route voor terug en vooral: perfecte gastheren in de persoon van boswachter Martin en zijn gewaardeerde collegae
Zo, heel verhaal; hopelijk de moeite van het lezen waard en hopelijk kan ik hiermee ook anderen overtuigen. Happy Trails!
Dus geef haar maar geen telefoon mee
