Waar gaan we naar toe met de moderne geometry van een XC-bike

[Stunning]

#slammed stem

[ThaSingleTrackMastah]

Te lang is net zo slecht als te kort, te breed is net zo slecht als te smal enz.

maar welke cijfertjes (in verhouding tot je lichaam) zijn ideaal?

[novaterra]

Deze discussie doet me denken aan een artikel wat ik laatst had gelezen. Heb het even terug gezocht:
https://enduro-mtb.com/en/enduro-race-bike-mtb-review/

Enkele quotes:

EWS professionals ride surprisingly short bikes – for good reason

Not only did the shorter bikes record faster times, they also allowed our test riders to change direction more quickly and position themselves better before corners to carry their speed through them. On top of that, the agile handling of compact bikes is usually more fun.

Narrow handlebars are awesome! [...] After taking a little while to accustom themselves to them, four of our five test riders found the narrow models better overall. They found them to offer more direct steering and increased freedom of movement, reducing tension on the bike with arms spread less wide. After the test, we ended up shortening the bars on our private bikes, starting at 770 mm.

On our test track, the Yeti was by far the fastest bike with an average time (all runs, all riders) of 2 minutes 22 seconds – on a size medium! Many riders will have asked themselves why Richie Rude, who is 180 cm tall, chooses to ride a medium frame and we have to admit that we also had our doubts. However, when we were done with our testing, we knew that on technical enduro stages, the deciding factor is the speed at which you exit the corners.

The clear loser in this test is the COMMENCAL META AM in size large. On average, it was a whopping 9 seconds slower than the medium Yeti. The main reason is its long front centre with a reach of 495 mm in combination with a short 433 mm rear end and slack 63.6° head angle.

After our test in Canazei, COMMENCAL sent us a size medium META AM to compare and we tested it in the bike park in Innsbruck, Austria. In direct comparison with the larger bike, the smaller one is much more agile, balanced, lively and fun. We are sure that the medium META AM would have delivered a significantly better performance on our test track. In size L, the COMMENCAL is the loser of this test and proof that the trend towards increasingly longer bikes has definitely reached its limit.

dat zijn profs, wij zijn allemaal stumperts die denken te kunnen fiets vergeleken met die lui.
voor de normalo wordt het anders

[tiewrap]

Ik kom van xc af, en ben steeds meer enduro achtig gaan rijden.

Ik heb heel erg moeten wennen aan de voorvork die steeds verder onderuit ging. Bij mijn "nieuwe" Scalpel zelfs en daarna nog meer bij mijn 2018 Hightower.

Bij een ouderwetse geometrie heb je altijd aardig druk op je voorwiel en als je maar kijkt vliegen die fietsen de bocht al om.
Een voorwiel wat verder weg staat vraagt mijn inziens veel meer van de techniek van de rijder.
Heb je die niet zal je voorwiel veel eerder weg glijden. Een korte achterkant versterkt dit extra.

Om die reden zie je denk ik veel mensen in de enduro wereld naar kleinere maten gaan, doordat de voorvork verder onderuit staat, staat die even ver weg.
Dan denk ik ook nog dat op het vlakke alles nog moeilijker is als bergaf, wat een enduro fiets in NL extra lastig maakt.

Wij hebben laatst een fiets een maat kleiner (voor mij) gekocht, maar met een vork die verder onderuit staat, bevalt echt uitstekend.

Iets met 2 cent.

[aurelius]

Dat stuk over race-enduro's en EWS pro's is natuurlijk interessant, maar niet zo relevant voor XC-bikes, al dan niet racy.
Die race-enduro's moeten 1 ding: zo hard mogelijk naar beneden over zeer technisch terrein, met een pro-rider erop.
Da's heel wat anders dan wat rondtouren in Nl in makkelijk XC-terrein op een XC-bike. Een XC bike, zeker de racy types, worden ook gemaakt om juist hard naar boven te gaan. Prima dat de XC-bikes wat meepikken van de dikke Enduro geometrie ('beetje longer en slacker'), maar het moet/zal niet doorschieten naar een geometrie die perfect werkt voor dikke enduro's.

Dit stukje op Pinkbike vind ik persoonlijk dan interessanter en al meer passen bij onze omgeving, over short travel bikes (door Mike Levy, de bedenker van de term Down Country, de naam voor bikes die qua rij-eigenschappen, geometrie en afmontage tussen XC en Trail in zitten):
'Throwback Thursday: Opinion - The Argument For Short-Travel Bikes' (hij bedoelt met short travel 'around 5'' of travel or less', dus ongeveer 12,5cm of minder):
https://www.pinkbike.com/news/The-Argum ... -2012.html

[tiewrap]

Nou Aurelius, hieruit komt dus naar voor dat dat alsmaar langer niet perse goed is. Zelfs bergaf niet. Dat is voor xc hetzelfde denk ik, en al helemaal als de voorvork wat onderuit gaat.

[aurelius]

Precies ... Wat jij al beschreef wordt ook in dat Pinkbike stuk beschreven (en ik herken in dat stuk wat ik in m'n onderschrift heb staan)

[Peelrijder]

Goh, wie had dat nu gedacht.

[Real Epic '89]

Dit stukje op Pinkbike vind ik persoonlijk dan interessanter en al meer passen bij onze omgeving, over short travel bikes (door Mike Levy, de bedenker van de term Down Country, de naam voor bikes die qua rij-eigenschappen, geometrie en afmontage tussen XC en Trail in zitten):

De eerste reactie eronder was wel passend.

How many of your short travel bike moments are better because of the skills you developed while riding a long travel rig? Without the (over?)confidence it provided you may never have learned to jump, slash berms, drop huge stuff, etc. I believe riding all types allows you to become a better rider. You see lines on a big bike that you wouldn't otherwise see. Next time you ride that trail on the short travel rig you go for it.

If less is more we'd all be riding bmx because we could have just as much fun in a parking lot as we do on the trails. Its not simply the amount of fun that matters, its where you had that fun and what you had to overcome to get it!

[Lars TB]

Dat stuk over race-enduro's en EWS pro's is natuurlijk interessant, maar niet zo relevant voor XC-bikes, al dan niet racy.
Die race-enduro's moeten 1 ding: zo hard mogelijk naar beneden over zeer technisch terrein, met een pro-rider erop.
Da's heel wat anders dan wat rondtouren in Nl in makkelijk XC-terrein op een XC-bike. Een XC bike, zeker de racy types, worden ook gemaakt om juist hard naar boven te gaan. Prima dat de XC-bikes wat meepikken van de dikke Enduro geometrie ('beetje longer en slacker'), maar het moet/zal niet doorschieten naar een geometrie die perfect werkt voor dikke enduro's.

Dit stukje op Pinkbike vind ik persoonlijk dan interessanter en al meer passen bij onze omgeving, over short travel bikes (door Mike Levy, de bedenker van de term Down Country, de naam voor bikes die qua rij-eigenschappen, geometrie en afmontage tussen XC en Trail in zitten):
'Throwback Thursday: Opinion - The Argument For Short-Travel Bikes' (hij bedoelt met short travel 'around 5'' of travel or less', dus ongeveer 12,5cm of minder):
https://www.pinkbike.com/news/The-Argum ... -2012.html

Jij weet er wel precies uit te filteren waar dat hele artikel niet over gaat... .

Ik zal het even verduidelijken: het artikel gaat over de lol, niet over de snelheid.


Maar ergens begrijp ik niet dat je iets probeert uit te leggen waar je zelf geen ervaring mee hebt.

Dus voor de zoveelste keer (ook aan anderen): waar ligt de grens, wat kan een vlakke fiets niet dat andere fietsen wel kunnen? Hoeveel langzamer ben je met een 64 graden balhoofd ten opzichte van een 67 graden balhoofd? Welke bocht kom je niet meer door?


En dat stuk uit Enduro MTB Magazine is weer erg typisch Duits eenzijdig en kort door de bocht... .Zeker als je quotes weg gaat laten...

Maar om daar op het commentaar van Cheeta en Novaterra door te gaan: die moderne geometrie geeft vooral de gemiddelde mountainbiker veel meer mogelijkheden. Die krijgt een stoot vertrouwen erbij, die durft opeens dingen af die voorheen eng waren, die komt opeens bochten door op snelheid waar voorheen gecrasht werd.
Maar heb je zeer goede techniek, dan kan het zijn dat je op bepaalde plekken met bepaalde fietsen inderdaad sneller bent. Toch leuk om dan zo een specifiek punt tot algemeenheid te bombarderen.


Dus nogmaals voor de Aureliussen en Peelrijders zonder enige ervaring met moderne geometrie: waar ligt op papier de grens?

[Giant-E]

Maar om daar op het commentaar van Cheeta en Novaterra door te gaan: die moderne geometrie geeft vooral de gemiddelde mountainbiker veel meer mogelijkheden. Die krijgt een stoot vertrouwen erbij, die durft opeens dingen af die voorheen eng waren, die komt opeens bochten door op snelheid waar voorheen gecrasht werd.

Dit dus. Exact dit.

Ik val in herhalingen, maar toen ik (gemiddeld mtb-er) dus van een AMS 2013 naar een Neuron 2021 overstapte kreeg ik vooral omlaag een bak extra vertrouwen van het gemak en grip wat het “in de fiets” dalen geeft.
Op het eerste rondje Bergschenhoek pakte ik op een voor mij dus onbekende fiets, maar wél met moderne geometrie, op bijna alle afdalingen direct een pr. En niet eens op de limiet.

[Brambo67]

Zoals al eerder vermeld in dit draadje; het gaat over XC-bikes, niet over enduro of DH-bikes. Mijn eigen ervaring is gebaseerd op een aantal fietsen, zie m’n avatar. Ik heb ook nog een Trek Fuel EX gehad uit 2006 in maat L met een spacertoren, een extra lange zadelpen, een balhoofdhoek van dik in de 70 graden en velgen van 26” met een breedte van 20 mm of zoiets. Daar fietste ik in NL alle routes behalve het diepe zuiden. Wel eens mee in de Eiffel gefietst en ik wist simpelweg niet beter. M’n eerste volgende fiets was de Anthem van Giant, ook een L maar wel 29-er. Deze stap maakte het grootste verschil. Een wereld ging open; nog steeds wendbaar, rolde overal overheen en ook afdalen geen probleem. Ik dacht dat het niet beter kon.

Toen kwam Scott met z’n Spark’s; gewone en RC. Die laatste paste me beter voor NL en af en toe Teutoburgerwald in D. Het verschil met de Giant was minder groot maar m’n eerste paar meters waren zo’n beetje de eerste ‘afdaling’ in Holten. Toch weer een hele verbetering. Bovendien heel wendbaar en ook snel. Ik was inmiddels duidelijk de beperkende factor. Het plan was om er ‘Alpen-überqueringen’ mee te gaan doen maar een hernia en permanente zenuwbeschadiging hebben roet in dat eten gestrooid. Dus geen idee hoe die fiets het daar zou hebben gedaan.

Voor de fun tussendoor twee hardtails gehad, zie avatar. Daar heb ik heel veel fun mee gehad in NL. Helaas blijkt m’n lijf, en met name m’n rug, daar te kwetsbaar voor. Maar in NL heel veel routes en tochten heerlijk mee gefietst.

Nu heb ik ruim een jaar geleden een Fuel EX gekocht in XL, voor het eerst een XL en met een redelijk moderne geometrie. Omdat ik dacht minder racy te zijn met m’n manke been en kwetsbare rug. Ik had serieuze twijfels maar moet eerlijk zeggen dat ik er heerlijk op fiets. Inderdaad heel anders en met heel veel marge. De 140 mm voor en 130 mm achter geven heel veel marge. Bovendien is de vering achter heel effectief en redelijk efficiënt. Ik heb gewoon minder vaak last van mijn rug dus doel bereikt. Wel vind ik het af en toe lastig op krappe en minder vloeiende single tracks. De fiets loopt dan wat minder mooi vloeiend. De wielbasis is dan ook bijna 10 (!) cm langer dan mijn Spark RC. 124 en een beetje cm’s om 115 en een beetje.

De Top Fuel van het vorige model kocht ik tweedehands en weer in XL. De Spark RC werd verkocht zonder een meter op de Top Fuel te hebben gereden. Qua wielbasis tussen beiden in, een iets steilere zithoek en een iets flauwere balhoofdhoek dan de Spark RC. Daarentegen wat minder ‘extreem’ dan de Fuel EX.

Na een paar maanden merk ik dat ik de Fuel EX voor mijn fietsen te lang vind, en dan vooral wielbasis. Gezien leeftijd en met name m’n fysieke gesteldheid gekoppeld aan mijn ‘eigen’ geometrie, denk ik dat de Top Fuel voor nu het beste past. Misschien iets kortere zitbuis I.v.m. dropper en vooral iets steilere zithoek. Qua balhoofd een half of maximaal een heel graadje minder en een tikkeltje meer stack. Dat zou nu m’n sweetspot zijn. De Fuel EX gaat dan ook weer in de verkoop en voorlopig maar even door met de oude Top Fuel. De nieuwe is redelijk conform m’n wensen maar ik vind m te zwaar. Bovendien heb ik niets met fietsen met luikjes in het frame voor spulletjes. Dat wordt ‘m waarschijnlijk dus niet. Ik ga een beetje de testen volgen van de nieuwe BMC Four Stroke, de huidige Epic EVO vind ik ook wel interessant. We gaan het zien.

Wat ik nu wel weet, op basis van mijn eigen ervaringen, met mijn lijf en conditie, op mijn routes en tochten en met mijn fietsen is dat het hier wel mag stoppen qua lengte en hoeken. Op een ‘XC-fiets’ door de NL bossen met een wielbasis van 130 cm, een balhoofdhoek van 64 graden, allerlei slimmigheden om spulletjes op te bergen maar wel 13 kg…. Nee, dank u.

[Real Epic '89]

Maar om daar op het commentaar van Cheeta en Novaterra door te gaan: die moderne geometrie geeft vooral de gemiddelde mountainbiker veel meer mogelijkheden. Die krijgt een stoot vertrouwen erbij, die durft opeens dingen af die voorheen eng waren, die komt opeens bochten door op snelheid waar voorheen gecrasht werd.
Maar heb je zeer goede techniek, dan kan het zijn dat je op bepaalde plekken met bepaalde fietsen inderdaad sneller bent.

Hou er wel rekening mee dat die gemiddelde biker niet de bijbehorende techniek meester is om die erg vlakke hoeken optimaal te benutten. Er lopen/ liepen hier meerdere draadjes van bikers die na overstap naar een nieuwe bike opeens relatief vaak op de grond lagen. De meeste artikelen zijn daarom ook niet representatief voor een gemiddelde biker en dan lees ik ook nergens meer iets over klimmen. Blijkbaar doen we dat niet meer in de bike wereld van vandaag.

The main reason is its long front centre with a reach of 495 mm in combination with a short 433 mm rear end and slack 63.6° head angle. This combination means that you have to ride the bike very actively to generate enough grip on the front wheel when cornering. In tight sections, the META AM tends to understeer a lot and if you don’t reduce your speed, you’ll simply slide through the apex of the turn. Besides costing you a lot of time, it’s exhausting.

[Peelrijder]

The main reason is its long front centre with a reach of 495 mm in combination with a short 433 mm rear end and slack 63.6° head angle. This combination means that you have to ride the bike very actively to generate enough grip on the front wheel when cornering. In tight sections, the META AM tends to understeer a lot and if you don’t reduce your speed, you’ll simply slide through the apex of the turn. Besides costing you a lot of time, it’s exhausting.

Dit ervaar ik in enige mate ook met mijn nieuwe fiets, ik ben een heel eind gewend en begin ook steeds sneller te worden (en dat de omstandigheden nu beter zijn dan sinds Mei van dit jaar scheelt ook enorm), maar ik ben soms nog steeds, bij tijd en wijlen, royaal te laat met insturen.

En juist dat insturen vraagt om een nog actievere houding op de fiets om druk op dat voorwiel te houden en de bocht eerder, misschien ook wel scherper, in te sturen.

Ik ben inmiddels steeds meer vrienden aan het worden met waar ik nu op rij, maar dat heeft me dus wel ruim 7 maanden en bijna 6000km gekost.

Grip is a bitch vooral als je EN een nieuwe(re) geometrie gaat rijden EN andere banden, aan mijn techniek ligt het niet, daar ben ik inmiddels wel vrij goed van overtuigd anders deed ik wel een paar keer per week een bodeminspectie.

Ik heb sinds ik deze fiets heb misschien 2 of 3 momenten gehad waarbij ik onderuit ging, waarvan allemaal de oorzaak een te mulle ondergrond was, het late insturen kost tijd en is altijd nog wel te corrigeren geweest.

[Lars TB]

Maar om daar op het commentaar van Cheeta en Novaterra door te gaan: die moderne geometrie geeft vooral de gemiddelde mountainbiker veel meer mogelijkheden. Die krijgt een stoot vertrouwen erbij, die durft opeens dingen af die voorheen eng waren, die komt opeens bochten door op snelheid waar voorheen gecrasht werd.
Maar heb je zeer goede techniek, dan kan het zijn dat je op bepaalde plekken met bepaalde fietsen inderdaad sneller bent.

Hou er wel rekening mee dat die gemiddelde biker niet de bijbehorende techniek meester is om die erg vlakke hoeken optimaal te benutten. Er lopen/ liepen hier meerdere draadjes van bikers die na overstap naar een nieuwe bike opeens relatief vaak op de grond lagen. De meeste artikelen zijn daarom ook niet representatief voor een gemiddelde biker en dan lees ik ook nergens meer iets over klimmen. Blijkbaar doen we dat niet meer in de bike wereld van vandaag.

De echte vertaalslag en de persoonlijke situatie meepakken is erg lastig. Liggen ze op de grond omdat ze zoveel vertrouwen hebben en gewoon 30% harder de bocht in gaan en op een andere grens (banden...) stuiten?

En om dan ook meteen dit dus mee te pakken:

Na een paar maanden merk ik dat ik de Fuel EX voor mijn fietsen te lang vind, en dan vooral wielbasis. Gezien leeftijd en met name m’n fysieke gesteldheid gekoppeld aan mijn ‘eigen’ geometrie, denk ik dat de Top Fuel voor nu het beste past....

Wat ik nu wel weet, op basis van mijn eigen ervaringen, met mijn lijf en conditie, op mijn routes en tochten en met mijn fietsen is dat het hier wel mag stoppen qua lengte en hoeken. Op een ‘XC-fiets’ door de NL bossen met een wielbasis van 130 cm, een balhoofdhoek van 64 graden, allerlei slimmigheden om spulletjes op te bergen maar wel 13 kg…. Nee, dank u.

Die persoonlijke situatie.

Inderdaad heb je die 64 graden balhoofdhoek niet nodig. In Nederland. Zeker als je wat gemoedelijker rijdt, dan moet je iets harder gaan werken voor het sturen. Dan ben je in de meeste situaties 'beter af' met een iets steilere fiets.

Aan de andere kant is het "benutten" van die steilere balhoofdhoek of langere wielbasis ook gewoon onderdeel van het leren fietsen. Je zou ook kunnen zeggen dat het overgrote deel van de mountainbikers niet de kunde had de steilere, kortere geometrie van de 26" fietsjes te benutten. Dat geldt nog veel meer dan andersom!


Maar goed, de fabrikanten hebben besloten naar die 64 graden balhoofdhoek te gaan. Dan kun je zonder enige ervaring tegen zijn, maar 'we' zullen er mee moeten leren sturen!