Grote bekende marathon die voor de meeste wel bekend is.
Wie gaat er heen?
Zelf doe ik hier de 55km. Met +- 2.15u fietstijd kan je hem dan lekker volle bak rijden.
Sundern-Hagen 2018
-
JK11
- All rounder
- Berichten: 50
- Lid geworden op: di 18 oktober 2016, 20:53
- Mijn mountainbike: Cube Reaction GTC SL
Ik fiets ook de 55km maar heb wel een half uurtje langer nodig verwacht ik. Ook als ik volle bak zou fietsen dan trap ik er geen 30 minuten vanaf.
De 100km is altijd wel een mentaal dingetje. Langs de finish komen en dan nog een keer al die klimmen moeten doen. De benen zitten dan wel vol.
Succes!
De 100km is altijd wel een mentaal dingetje. Langs de finish komen en dan nog een keer al die klimmen moeten doen. De benen zitten dan wel vol.
Succes!
-
awinkel
- Elite Mountainbiker
- Berichten: 3299
- Lid geworden op: za 10 oktober 2015, 21:11
- Mijn mountainbike: Canyon Grand Canyon AL SL 6.9
Ik heb 'm vorig jaar gereden. Beviel erg goed!
Helaas ben ik er dit jaar niet bij, maar voor degene die eens in het buitenland willen beginnen is dit een ideale marathon.
Helaas ben ik er dit jaar niet bij, maar voor degene die eens in het buitenland willen beginnen is dit een ideale marathon.
Was weer een top evenement onder perfecte omstandigheden. Voor mij de 5e keer dat ik hem heb gereden en geen spijt van gehad. Vrijdag om 10:00 met vrouw vertrokken, maar reis werd een sloper. Overall stond het vast en in plaats van 3 uur over te doen deden we dit keer 4.5 uur over. Een file na de andere. Enfin, weer een kamer gehuurd op de Country Lodge op een heuvel boven Arnsberg (midden in de natuur en helemaal stil, heerlijk), om 17:00 startbewijs opgehaald en daarna lekker wezen eten in een restaurant aan de Moehnesee. Top avond gehad. Om 22:30 naar bed, slaappilletje erin en ja, niet geslapen. Pffff. s'ochtends om 8:00 het bed uit en tijd zat. De late start (10:45) vind ik hartstikke leuk, je kunt lekker uitslapen en hoeft niet te stressen. Helaas, raakte ik toch nog in de stress, want toen ik mijn bikecomputer wilde monteren, kwam ik er achter dat die thuis ligt. Pfff. Hartslagmeter weer uitgetrokken, want zonder bikecomputer, geen nut. Kostte me de hele rit tot Sundern om dit te verduwen en een punt er achter te zetten. Dan maar zonder en puur op gevoel (nog nooit een wedstrijd zonder bikecomputer/hartslagmeter gereden, want ik rij puur op hartslag).
Stond in het op een naar laatste startvak, maar dat maakt in Sundern helemaal niet uit. Je hebt 7 km op asfalt om in je eigen tempo op te schuiven en dat deed ik dan ook. Gevoeld 200 man ingehaald op weg naar het parcours. De eerste afdaling van het parcours vind ik altijd spannend, omdat de stresskippen links en rechts proberen in te halen, waar gewoon niet in te halen is. Herinner me altijd aan 1-2 jaar geleden, toen de biker voor me in deze afdaling een koprol maakte en ik 5 cm naast zijn hoofd kon langsrijden. Maar dit keer ging het goed en mijn adrenaline zakte weer op een gezond niveau. In de eerste klim, meteen mijn eigen tempo gepakt en zat lekker midden in de "Meute". Nu kon de marathon echt beginnen. Een van de eerste afdalingen, aan het einde schuin links een grasveld op en de biker naast me zag een gat in de bodem niet en vlog over het stuur. Tot mijn spijt hoorde ik hem nog hard gillen "Auuh, Auuh, ...". Shit dacht ik, sleutelbeen gebroken??? Op dat moment voelde ik me als een schaap in een kudde, die door een wolf wordt gejaagd en ik was een van de schapen, die wist te ontsnappen. Jammer voor de biker. Hoop dat het niets ernstigs is (sleutelbeenbreuk valt zeker niet in deze categorie zoals ik enkele jaren geleden tijdens een trainingsrit zelf mocht ervaren).
Daarna zonder gegevens puur op gevoel gereden. Voelde top, alles lokker, soepel, niet forceren, niet proberen snellere mannen bij te halen. Af en toe iemand naast me gevraagd hoeveel km we al achter de rug hadden, want de boardjes, die af en toe langs het parcours stonden kon ik niet goed interpreteren (pas na de finish besefde ik hoe ik ze had moeten lezen). Parcours was aanzienlijk veranderd t.o.v. vroeger. Onderweg fietste ik naast een "local" en vroeg aan hem wat er aan de hand was. Toen zij hij dat ze dit jaar problemen hadden met vergunningen en een aantal boeren wijgerden om deze te verlenen.
Helaas enkele km voor de skipiste Wildewiese midden in de funrijders terecht gekomen. Kan met niet herinneren dat dit in de jaren daarvoor ooit was gebeurd. Dat zorgde voor wat stress voor de volgende 5-7 km o.a. ivm een aantal singletrails waar toch veel werd gelopen. Maakte me niet veel uit, want tempo eruit, is goed voor de 2e ronde, dacht ik nog. Dit jaar ook niet de skipiste naar beneden, want de boer had zijn toestemming geweigerd. Daarom werden we achterom geleid (met ca 50 extra hoogtemeters).
Begin van de 2e ronde is altijd spannend, omdat je niet weet wie naar links in richting finish afdaalt of aan de 2e ronde begint. Kan me herinneren, dat ik hier al vaker helemaal alleen moest rijden. Gelukkig zag ik 2 bikers voor me de 2e ronde in gaan; achter me was niemand te zien. De vrezelijke lange en stijle klim na het passeren van de Hagener Strasse liep soepel. De twee mannen voor me vrij snel ingehaald. Enkele km later omkijken en zag een biker aankomen. Kon hem ca 15 km voorblijven, maar ergens tussen km 60-70 voelde ik me van 't ene op 't andere moment niet meer goed. Helemaal verrassend, want daarvoor liep het als een trein. De biker achter me, maakte binnen 1 km de ca 200 m achterstand goed. Ik probeerde nog enkele km in zijn achterwiel te blijven, maar in de klim had ik de power niet; in de afdaling kon ik twee keer weer aansluiten, om uiteindelijk aan het begin van de lange klim in richting skipiste te lossen. Uiteindelijk haalde ik nog 1 biker in en werd door 4 andere ingehaald. Was toch behoorlijk gesloopt. Wetende wat naar Wildewiese nog op me staat te wachten (trefwoord 'Veltins Bergsprint'), kort over nagedacht om bij mijn vrouw, die op Wildewiese stond, te stoppen en naar huis te rijden. Maar toen ik ze zag en wetende, dat de volgende kilometers alleen maar afdalen is, toch besloten om door te rijden. Wel besloten om niet meer de grens (en - mentale - pijn) op te zoeken, maar overal op een klein verzet omhoog te rijden. Afdalingen (tegen mijn natuur in) wel heel hard gereden. Vittoria Barzo voor op 1.5 bar en Vittoria Mezcal achter op 1.8 baar gaven me een heel veilig gevoel. De verschrikkelijke klim enkele km voor de finish ("Veltins Bergsprint"; haha, moet altijd lachen als ik dat boardje zie en kijk hoe ik, net niet van de fiets te vallen, op 24-40 hier omhoog kruip) wist ik net nog fietsend omhoog te komen. Helemaal boven wist ik dat het na een korte stijle klim en een stuk vals plat min of meer alleen maar nog afdalen is. Uiteindelijk naar 5:00:04 over de finish (toen ik het boardje zag staan op 4:59:55 nog geprobeerd een sprint uit te trekken om onder de 5 uur te blijven). Tot mijn verbazing gingen de laatste km buitengewoon goed en voelde ik me na de finish nog redelijk vris. Wat niet betekend dat ik harder had gekund. Misschien een mentaal probleem, wanneer ik lange afstanden min of meer alleen moet rijden. In de groep voel ik meer op mijn gemak.
Uiteindelijk P9 in de M3 (en P1 in de M4, maar die bestaat er helaas niet). Daarna toch met een lekker gevoel de auto in en 330 km terug naar huis gereden. Dit keer prima rijden, weing verkeer en zeker geen files.
Het is en blijft een top marathon. Waren er maar meer bikers die de lange afstand rijden (zoals bij een aantal Ardennen marathons). Dan was het helemaal perfect (voor mijn gevoel althans). Bij welzijn tot volgend jaar.
Stond in het op een naar laatste startvak, maar dat maakt in Sundern helemaal niet uit. Je hebt 7 km op asfalt om in je eigen tempo op te schuiven en dat deed ik dan ook. Gevoeld 200 man ingehaald op weg naar het parcours. De eerste afdaling van het parcours vind ik altijd spannend, omdat de stresskippen links en rechts proberen in te halen, waar gewoon niet in te halen is. Herinner me altijd aan 1-2 jaar geleden, toen de biker voor me in deze afdaling een koprol maakte en ik 5 cm naast zijn hoofd kon langsrijden. Maar dit keer ging het goed en mijn adrenaline zakte weer op een gezond niveau. In de eerste klim, meteen mijn eigen tempo gepakt en zat lekker midden in de "Meute". Nu kon de marathon echt beginnen. Een van de eerste afdalingen, aan het einde schuin links een grasveld op en de biker naast me zag een gat in de bodem niet en vlog over het stuur. Tot mijn spijt hoorde ik hem nog hard gillen "Auuh, Auuh, ...". Shit dacht ik, sleutelbeen gebroken??? Op dat moment voelde ik me als een schaap in een kudde, die door een wolf wordt gejaagd en ik was een van de schapen, die wist te ontsnappen. Jammer voor de biker. Hoop dat het niets ernstigs is (sleutelbeenbreuk valt zeker niet in deze categorie zoals ik enkele jaren geleden tijdens een trainingsrit zelf mocht ervaren).
Daarna zonder gegevens puur op gevoel gereden. Voelde top, alles lokker, soepel, niet forceren, niet proberen snellere mannen bij te halen. Af en toe iemand naast me gevraagd hoeveel km we al achter de rug hadden, want de boardjes, die af en toe langs het parcours stonden kon ik niet goed interpreteren (pas na de finish besefde ik hoe ik ze had moeten lezen). Parcours was aanzienlijk veranderd t.o.v. vroeger. Onderweg fietste ik naast een "local" en vroeg aan hem wat er aan de hand was. Toen zij hij dat ze dit jaar problemen hadden met vergunningen en een aantal boeren wijgerden om deze te verlenen.
Helaas enkele km voor de skipiste Wildewiese midden in de funrijders terecht gekomen. Kan met niet herinneren dat dit in de jaren daarvoor ooit was gebeurd. Dat zorgde voor wat stress voor de volgende 5-7 km o.a. ivm een aantal singletrails waar toch veel werd gelopen. Maakte me niet veel uit, want tempo eruit, is goed voor de 2e ronde, dacht ik nog. Dit jaar ook niet de skipiste naar beneden, want de boer had zijn toestemming geweigerd. Daarom werden we achterom geleid (met ca 50 extra hoogtemeters).
Begin van de 2e ronde is altijd spannend, omdat je niet weet wie naar links in richting finish afdaalt of aan de 2e ronde begint. Kan me herinneren, dat ik hier al vaker helemaal alleen moest rijden. Gelukkig zag ik 2 bikers voor me de 2e ronde in gaan; achter me was niemand te zien. De vrezelijke lange en stijle klim na het passeren van de Hagener Strasse liep soepel. De twee mannen voor me vrij snel ingehaald. Enkele km later omkijken en zag een biker aankomen. Kon hem ca 15 km voorblijven, maar ergens tussen km 60-70 voelde ik me van 't ene op 't andere moment niet meer goed. Helemaal verrassend, want daarvoor liep het als een trein. De biker achter me, maakte binnen 1 km de ca 200 m achterstand goed. Ik probeerde nog enkele km in zijn achterwiel te blijven, maar in de klim had ik de power niet; in de afdaling kon ik twee keer weer aansluiten, om uiteindelijk aan het begin van de lange klim in richting skipiste te lossen. Uiteindelijk haalde ik nog 1 biker in en werd door 4 andere ingehaald. Was toch behoorlijk gesloopt. Wetende wat naar Wildewiese nog op me staat te wachten (trefwoord 'Veltins Bergsprint'), kort over nagedacht om bij mijn vrouw, die op Wildewiese stond, te stoppen en naar huis te rijden. Maar toen ik ze zag en wetende, dat de volgende kilometers alleen maar afdalen is, toch besloten om door te rijden. Wel besloten om niet meer de grens (en - mentale - pijn) op te zoeken, maar overal op een klein verzet omhoog te rijden. Afdalingen (tegen mijn natuur in) wel heel hard gereden. Vittoria Barzo voor op 1.5 bar en Vittoria Mezcal achter op 1.8 baar gaven me een heel veilig gevoel. De verschrikkelijke klim enkele km voor de finish ("Veltins Bergsprint"; haha, moet altijd lachen als ik dat boardje zie en kijk hoe ik, net niet van de fiets te vallen, op 24-40 hier omhoog kruip) wist ik net nog fietsend omhoog te komen. Helemaal boven wist ik dat het na een korte stijle klim en een stuk vals plat min of meer alleen maar nog afdalen is. Uiteindelijk naar 5:00:04 over de finish (toen ik het boardje zag staan op 4:59:55 nog geprobeerd een sprint uit te trekken om onder de 5 uur te blijven). Tot mijn verbazing gingen de laatste km buitengewoon goed en voelde ik me na de finish nog redelijk vris. Wat niet betekend dat ik harder had gekund. Misschien een mentaal probleem, wanneer ik lange afstanden min of meer alleen moet rijden. In de groep voel ik meer op mijn gemak.
Uiteindelijk P9 in de M3 (en P1 in de M4, maar die bestaat er helaas niet). Daarna toch met een lekker gevoel de auto in en 330 km terug naar huis gereden. Dit keer prima rijden, weing verkeer en zeker geen files.
Het is en blijft een top marathon. Waren er maar meer bikers die de lange afstand rijden (zoals bij een aantal Ardennen marathons). Dan was het helemaal perfect (voor mijn gevoel althans). Bij welzijn tot volgend jaar.
Laatst gewijzigd door rokl op zo 29 april 2018, 09:22, 15 keer totaal gewijzigd.
Mijn bikes: Merida Big.Nine 3000-D Lite (2013-2021); Grand Canyon CF SL 8.9 (2016-); Scott Spark 910 (2020-)
-
v_schultinge
Mooi wedstrijdverslag Roki!
Zelf 1 rondje gereden en besloten het een beetje cross-countryachtig aan te gaan. Dus eigenlijk overal volle bak doorgehaald. Met een tijd van 2:26:01 (p. 78 algemeen en 23 in de AK) best wel tevreden. Al had ik graag 10 minuten sneller gereden maar dat zat er niet in ondanks de harde training deze winter. Begrenzing van het talent zullen we maar zeggen.
Op naar de Schindlerhannes Marathon.
Zelf 1 rondje gereden en besloten het een beetje cross-countryachtig aan te gaan. Dus eigenlijk overal volle bak doorgehaald. Met een tijd van 2:26:01 (p. 78 algemeen en 23 in de AK) best wel tevreden. Al had ik graag 10 minuten sneller gereden maar dat zat er niet in ondanks de harde training deze winter. Begrenzing van het talent zullen we maar zeggen.
Op naar de Schindlerhannes Marathon.
