dirtbikertje schreef:Blijft een mooie marathon qua parcours, zeker voor Duitse begrippen misschien wel de mooiste!
Enige minpuntje is het feit dat je bij ingaan van de '2e ronde' op heel veel korte afstand rijders of achterblijvers stuit. Niet handig als je net in het heetst van de strijd zit.
Je rijt ook veel te hard. Ik deed 5:05 over en had geen last van korte afstand rijders en achterblijvers
Was weer een fantastische race. Na de deceptie van 2016 toen ik nog de ambitie had om onder de 5 uur te blijven en uiteindelijk na 5:23 was gefinished, dit jaar besloten om geen poging tot een PR te doen, maar vooral niet te hard te beginnen zoals in 2015 en 2016 om nog van de 2e ronde redelijk te kunnen genieten. Want er is maar een fout, die je bij Saarschleifen zeker niet mag doen en dat is te hard van start te gaan (d.w.z. de eerste 40 km!). De rekening krijg je dan op de laatste 8 km van ronde 1 en 2 gepresenteerd.
Mijn plan niet te hard te beginnen lukte perfect. Op de eerste 20 km qua gevoel nagenoeg iedereen laten gaan en genoten van het mooie weer en de schitterende landschap; enkele km met de (uiteindelijk) 2e vrouw samen gereden (nadat ze in de eerste afdaling een bocht niet haalde en rechtdoor reed) totdat ik ze bij km 13 heb laten gaan met de zekerheid dat het nog een lange race wordt en ik haar misschien nog tegen kom. Hetzelfde gelde voor een aantal renners, die me in aanloop naar de eerste serieuse klim langs de Wolfsbach (1.3 km lang, 121 hm) inhaalden. Afgelopen jaar met een goed gevoel bij km 42 aan de voet van de Bitburger Steige aangekomen om start/finish behoorlijk gesloopd te passeren. Dat wilde ik niet nog een keer meemaken. Met name tussen km 20 en 40 behoorlijk langzamer gereden dan in de jaren daarvoor. De eerste serieuse klim bij km 15 (Wolfsbach) al alleen gereden; in de jaren daarvoor reed daar een lang lint van rijders omhoog. Dus het zal weer een eenzame race worden, dacht ik toen, waarvan ik helemaal niet hou. In de klim langs de Wolfsbach zag ik een groep van ca 8 mannen met daarbij ook de 2e vrouw ca 200 m voor me rijden, maar toch besloten om niet aan te haken en weer dezelfde fout te maken zoals in de jaren daarvoor.
Er waren wat veranderingen in de technische secties ivm kapwerkzaamheden, maar de organisatie heeft er weer een feest van gemaakt; Wollscheidkopf en Ziegelberg waren weer om te smullen. Dit keer vast besloten om de Bitburger Steige (het begin van de slotklim van 8 km met bijna 300 hm) na het verplichte loopgedeelde helemaal te rijden (voor het laatst is me dat in 2012 gelukt). En nu weer, ging zelfs verrassend gemakkelijk; heleboel toeschouders die iedereen aanmoedigden; kreeg echt kippenvel van. Prachtig. Trouwens voor de klim in aanlopp naar de Bitburger Steige de 2e vrouw toch weer ingehaald; ze moest de Bitburger Steige gedeeldelijk lopen en daarna heb ik haar niet meer gezien (ze kwam uiteindelijk ca 10 min later over de streep).
Na 50 km start/finish gepasseerd en ik voelde me prachtig; geen enkel teken van vermoeidheid, dus dat gaf motivatie voor de 2e ronde. Twee Belgen stonden aan de verzorging, maar zijn meteen achter me op de bike gestapt en haalden me kort daarna in. Dat was het moment waarop ik had gehoopd, maar niet van durfde te dromen nadat ik al bijna de helft van ronde 1 alleen was gereden. Meteen besloten om in hen achterwiel te gaan rijden. De eerste Belg bepaalde blijkbaar het tempo voor de tweede (achteraf bleek dat hij ook S3 rijder was). Ze probeerden mij uit het wiel te rijden, maar ik zat op dit moment prachtig in mijn vel en liet me niet afschudden. Enkele km later in aanloop naar de eerste technische sectie stopte plotseling de eerste Belg, blijkbaar materiaalproblemen; hij zei nog wat tegen de tweede, en deze reed door met mij in zijn achterwiel. Op dat moment dacht ik alles of niets, want het alternatief was waarschijnlijk 40 km alleen rijden. Dus geen alternatief. Helaas 1 km later, in een afdaling met veel stenen en gestuiter, schakelde ik aan het einde iets te vroeg op het kleine kettingblad, wetende dat naar een scherpe rechter bocht het onmiddelijk omhoog ging. Door al dat gestuiter viel mijn ketting eraf en moest ik afstappen. Dat had de Belg meteen door en weg was hij (uiteindelijk ging hij 9 min eerder over de streep en van mijn begeleiders hoorde ik achteraf dat hij gigantisch hard ging en nog een aantal rijders wist in te halen; petje af voor deze raceindeling). Het duurde bijna een minuut totdat ik weer verder kon rijden omdat ik, toen ik voor het eerst opstapte, nog wat schakelproblemen kreeg en weer af moest stappen. Het was echt doodzonde; wat een gemiste kans. Het had een mooi gevecht en een gezellige ronde kunnen worden! Vanaf dat moment helemaal alleen gereden en daar heb ik er een hekel aan.
Toch bleef het soepel lopen. Wel voelde ik langzaam wat vermoeidheid, maar mijn hartslag bleef in de klimmen tussen de 140-145 en zakte niet af; en dat is voor mij een prima waarde die aangeeft dat ik nog een tijd door kan gaan. Aan de verzorgingsposten hoefde ik niet te stoppen, want vrouw, dochter en zus stonden alle 15-20 km op me te wachten om mij te voorzien van een volle fles. Daardoor nog een stuk of 5 man kunnen inhalen. In de technische sectie van de Ziegelberg hoorde ik achter me schakelgeluid en in de klim daarna keek ik over mijn schouder en zag ik 3 mannen op een afstand van 200-300 m naderen. Maar tot mijn verrassing werd ik tot de finish niet meer ingehaald.
In aanloop naar de Bitburger Steige op het stukje asfalt langs de Saar gas teruggenomen, nog een gelletje gegeten, mijn nog halfvolle fles de prullebak ingegooid om gewicht te reduceren
en me mentaal voorbereid op de lange slotklim. Kort aan gedacht om de Bitburger Steige nog een keer omhoog te rijden. Uiteindelijk toch besloten dat korte stuk (ca 10 m lang) met > 20% af te stappen om onmiddelijk daarna weer op de bike te gaan zitten en de rest omhoog te rijden. Nog hartstikke veel toeschouders aanwezig (heb ik in eerdere jaren al anders mee gemaakt in ronde 2), die me weer enthousiast aanmoedigden.
De slotklim is uiteraard meer dan de Bitburger Steige. Korte klimmen, vals plat, wat technische passages met bochtenwerk, wortels en stenen etc. Dat haakt behoorlijk in. Daarom nog 500 m voor finish iemand van de lange afstand kunnen inhalen, die helemaal geparkeerd stond. Na 5:05 over de streep, wel moet, maar niet kapot. Was deze keer mentaal moeilijker dan fysiek, omdat ik het grootste gedeelde alleen moest rijden en het gevecht met anderen misste. Uiteindelijk bleek 5:05 nog goed te zijn voor P39 overall (van 127 starters en 95 finishers) en P8 in de S3.
Hopelijk zit deze prachtige marathon volgend jaar weer in de cup, want dan heb je 2 keer meer deelnemers en is het altijd gezellig. Ik weet, wel een behoorlijke afstand te rijden, maar voor mijn gevoel wel de moeite waard. Trouwens, een van de best georaniseerde marathons die ik ken en de Cloef bij start/finish heeft perfecte faciliteiten om nog een uur te blijven rondhangen, zeker bij goed weer.